Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Εδώ Πολυτεχνείο, Εκεί Πολυτεχνείο, που είναι το Πολυτεχνείο?



(βασισμένο εν μέρει στην εισήγηση του συγγραφέα στη Γενική Συνέλευση εν όψει της 17ης Νοεμβρίου)


Σαν σήμερα, πριν από ακριβώς 38 χρόνια, η Χούντα έδωσε εντολή στα τανκς να εισβάλλουν στο χώρο του Πολυτεχνείου και να διαλύσουν το φοιτητικό κίνημα. Ακολούθησαν ξυλοδαρμοί, συλλήψεις, βασανιστήρια. Ακολούθησε επίσης η ανατροπή του Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου αν και οδήγησαν σε μεταβολές και νέες εξελίξεις, δεν ήταν αρκετά για να πέσει η Χούντα. Ήταν όμως αναγκαία. Αποτέλεσαν το αποκορύφωμα του αγώνα των ελεύθερων Ελλήνων πολιτών για ελευθερία και δημοκρατία. Και για αυτό και τα τιμούμε σήμερα. Οχτώ μήνες αργότερα η χούντα έπεσε, παραδίδοντας την εξουσία στους πολιτικούς (της αρεσκείας της) και οι άνθρωποι που φώναζαν το τριπλό αίτημα: «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» είχαν την ευκαιρία να επιδιώξουν επιτέλους την εφαρμογή του. Γι’ αυτό άλλωστε οι δεκαετίες του ‘70 και του ’80 ήταν οι κατεξοχήν πολιτικοποιημένοι καιροί στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους.
Πράγματι η γενιά αυτή κατάφερε αρκετά. Εξασφαλίσθηκαν ανθρώπινοι μισθοί και συντάξεις, θεμελιώθηκαν σημαντικά εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα και κεκτημένα, νομιμοποιήθηκε το ΚΚΕ, αναγνωρίστηκε η εθνική Αντίσταση, εξισώθηκαν τα δικαιώματα των δύο φύλων, σταμάτησε η ύπαρξη πολιτών δεύτερης κατηγορίας και γενικότερα τερματίστηκε και ουσιαστικά το μετεμφυλιακό καθεστώς.

Η γενιά αυτή δεν

κατάφερε όμως πολλά. Δομήθηκε ένα λοξό κράτος. Με υποτελείς σε ξένα συμφέροντα και επιρρεπείς στη διαφθορά πολιτικούς, με την καταστροφική για την Ελλάδα είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ύστερα την ακόμα επιβλαβέστερη συμμετοχή στην ευρωζώνη (για λεπτομέρειες ανατρέξτε σε προηγούμενο άρθρο πατώντας εδώ), με την αποδόμηση του παραγωγικού ιστού της χώρας, με τον εκφυλισμό του συνδικαλισμού και των συντεχνιών, με τον εκμαυλισμό της ελληνικής κοινωνίας παρέχοντάς σε μεγάλα μέρη της εύκολο χρήμα, με τον ανεπαρκέστατο φοροεισπρακτικό μηχανισμό, με την άνθηση της υποκουλτούρας και του νεοπλουτισμού. Καταφέραμε και αντιγράψαμε ό,τι αρνητικό πρότυπο υπήρχε στη δύση και απωλέσαμε τα κατά κοινή ομολογία αξιόλογα στοιχεία μας.

Επομένως το αίτημα του ΨΩΜΙΟΥ, της ΠΑΙΔΕΙΑΣ και της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ εφαρμόσθηκε μόνον κατ’ επίφαση. Επαφίεται έτσι στην επόμενη γενιά αυτή η υποχρέωση, αυτή η αναγκαιότητα. Το τρίπτυχο αυτό κι όσα τελικά συμβολίζει αποτελεί το ουσιαστικό στοιχείο που θα απογειώσει την ανθρώπινη κοινωνια. Πιο συγκεκριμένα (ανατρέχοντας πάλι σε προηγούμενο άρθρο, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε πατώντας εδώ):  

«
Το ψωμί δηλώνει την κάλυψη των βιοτικών αναγκών του ανθρώπου. Έχοντας εξασφαλίσει αυτό, ο άνθρωπος μπορεί να αφοσιωθεί επιτέλους σε άλλους, μεγίστης σημασίας, τομείς όπως η πολιτική του οργάνωση και η ηθική. Το «εύ ζήν» προϋποθέτει το «ζήν». Έτσι κι εμείς δεν έχουμε παρά να επιστρατεύσουμε τα παρόντα τεχνολογικά μέσα για να εξασφαλίσουμε την τροφή, το νερό, την ενέργεια κι ο,τιδήποτε άλλο μας χρειάζεται. Γιατί τα μέσα υπάρχουν. Απλώς χρησιμοποιούνται για να κερδίζουν τα άτομα που τα κατέχουν. Πρέπει επομένως να έρθουν τα μέσα τούτα σε κοινωνικό έλεγχο και να αξιοποιηθούν επιτέλους για τη βελτίωση της ζωής της κοινωνίας ολόκληρης. Στόχος να είναι η κάλυψη των αναγκών των ανθρώπων και όχι το κέρδος των ιδιοκτητών τους. Επομένως το «ψωμί», ο πλούτος υπάρχει αλλά το θέμα είναι να διανεμηθεί σωστά.

Εκ των κυριότερων αποτελεσμάτων της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και της ουσιαστικής αναδιανομής του πλούτου , όπως αυτά αναφέρονται παραπάνω, είναι η ισότητα.

Και από την ισότητα προκύπτει η ελευθερία. Ελευθερία αφ’ ενός επειδή το σύνολο, η κοινωνία, θα πάψει πλέον να εξαρτάται από συγκεκριμένα άτομα ή ομάδες ατόμων κι αφ’ ετέρου επειδή θα εκλείψει έτσι και η καταπίεση που υπήρχε και υπάρχει στις κοινωνικές (αλλά και στις παραγωγικές) σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, αν βέβαια δεχθούμε ότι αυτή η καταπίεση βασίζεται στην οικονομική (άρα και κοινωνική) υπεροχή των καταπιεστών.  Με αυτόν επίσης τον τρόπο, εφόσον δηλαδή εξαλειφθεί η φτώχεια, η ανισότητα και η αδικία και εφόσον υπάρχει επάρκεια αγαθών για όλους, αντιμετωπίζεται συνολικά και δραστικά η βία και η εγκληματικότητα. Επομένως καταλήγουμε σε μια ελεύθερη κοινωνία, δίχως καταπίεση ή εκμετάλλευση. Για ποιόν λόγο άλλωστε να κάνεις κάτι τέτοιο όταν δεν χρειάζεται? Τι όμως διαχωρίζει αυτήν την ελευθερία από την ασυδοσία ή από την κακώς νοούμενη αναρχία?

Κάπου εδώ είναι που μπαίνει ο παράγοντας παιδεία. Η παιδεία δεν περιορίζεται βεβαία στα στενά όρια του εκπαιδευτικού συστήματος αλλά αποτελεί το σύνολο των γνώσεων, των παραδειγμάτων, των ερεθισμάτων και των διδαγμάτων που έχει κάποιος αποκομίσει, των προτύπων και των ιδανικών που έχει αποκτήσει καθώς και των αξιών με τις οποίες έχει γαλουχηθεί, όχι μόνο κατά την παιδική του ηλικία, αλλά κατά τη διάρκεια της ζωής του ολόκληρης.

Η παιδεία είναι λοιπόν η δικλείδα ασφαλείας που εγγυάται ότι η ελευθερία δεν θα μετατραπεί σε ασυδοσία. Γιατί πολύ απλά ο καλλιεργημένος άνθρωπος σέβεται τους νόμους, γραπτούς και άγραφους, όχι από φόβο για την τιμωρία, αλλά από αίσθηση κοινωνική ευθύνης, σέβεται επίσης και τους συνανθρώπους του. 

Απ’ την άλλη η παιδεία όμως μειώνει δραματικά και την περίπτωση να ανατραπεί ένα τέτοιο καθεστώς, τουλάχιστον εκ των έσω. Ο πεπαιδευμένος άνθρωπος δύσκολα παρασύρεται από δογματισμούς και φανατισμούς. Μπορεί κι ελέγχει τα πάθη του  και κυριαρχείται από τη λογική ,έτσι συνηθίζει να παίρνει και σωστότερες αποφάσεις και σπάνια πέφτει σε...ιστορικές παγίδες.

Για να γενικευθεί η παιδεία σε μια κοινωνία προϋποτίθενται όλα τα προαναφερθέντα: η οικονομική ευημερία, η ισότητα και η ελευθερία. Πρώτα απ’ όλα γιατί θα εξαλείφονται όσα κακά γεννάει η φτώχεια κι έτσι σταδιακά θα πάψουν να μεταδίδονται στις επόμενες γενιές. Έπειτα επειδή θα διαμορφωθεί έτσι ένα πλαίσιο ίσων ευκαιριών στην εκπαίδευση και στη μόρφωση και ελευθερία στην έκφραση και στην πνευματική ανάπτυξη.»

Επομένως παρατηρούμε πόσο αλληλένδετα κι αλληλοεξαρτώμενα είναι αυτά τα τρία στοιχεία. Ίσως για αυτό είναι στην πραγματικότητα τόσο δύσκολη η εξασφάλισή τους.

Το αίτημα λοιπόν για ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ προφανώς είναι επίκαιρο και στις μέρες μας. Κι αν τόσο καιρό νομίζαμε πως τουλάχιστον είχαμε να φάμε (πάνω σε ανύπαρκτο χρήμα, όχι λόγω παθογένειας του ελληνικού κράτους αλλά επειδή έτσι λειτουργούσε το οικονομικό σύστημα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού) κι ότι ήμασταν ελεύθεροι, πλέον η κρίση στερεί από την πραγματικότητα μας το μανδύα που μας ξεγελούσε. Μοιάζει σαν να ξυπνάμε από ένα όνειρο, ή μήπως από έναν εφιάλτη. «Αυτός που νομίζει ότι είναι ελεύθερος είναι ο μεγαλύτερος σκλάβος» (αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως πρέπει να επιστρέψουμε σε δουλοκτητικά συστήματα και απολυταρχικά καθεστώτα, οι κατ’ επίφασιν ελευθερίες είναι ένα βήμα πριν από τις αληθινές ελευθερίες. Το παραπάνω ρητό απλά θέλει να δηλώσει πως αυτό το στάδιο είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο γιατί παραμονεύει ο κίνδυνος να ξεγελαστεί και να αρκεσθεί ο άνθρωπος σε αυτό με αποτέλεσμα να μην προχωρήσει στο επόμενο).
Έτσι η κρίση αποτελεί όπως σωστά πιστεύουν οι Κινέζοι μια ευκαιρία. Είναι όμως ευκαιρία για όλους. Έτσι μέχρι τώρα κι εν μέσω κρίσης, οι πλούσιοι γίνονταν πλουσιότεροι, οι φτωχοί φτωχότεροι, οι ελευθερίες λιγόστευαν, η δημοκρατία μίκραινε.

Τώρα είναι η σειρά μας. Έτσι, αν θέλουμε πραγματικά να τιμήσουμε εκείνους τους ανθρώπους, τους φοιτητές, που αντί να νοιαστούν μονάχα για τις σπουδές τους, τα έβαλαν με το καθεστώς της χούντας και δεν τα παράτησαν ακόμα κι όταν είδαν απέναντι το στρατό και τα τανκς, θα πρέπει να καταφέρουμε αυτό που οι ίδιοι δεν κατάφεραν. Να πραγματώσουμε τα κοινωνικά αιτήματά τους. Νομίζω πως ούτε οι ίδιοι θα ήθελαν από εμάς να τους τιμήσουμε με στεφάνια λες και είμαστε μαθητές δημοτικού παρά να συνεχίσουμε τον αγώνα τους. Αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη τίμηση των προσπαθειών τους τόσο συμβολικά όσο και πρακτικά.

Η επέτειος του φοιτητικού κινήματος κατά της χούντας είναι λοιπόν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για κινητοποιήσεις. Είναι ευκαιρία να βγούμε στους δρόμους, να τους γεμίσουμε και  να δείξουμε τη διαχρονικότητα του αγώνα για ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, να δηλώσουμε ότι ούτε δίνουμε …ψήφο εμπιστοσύνης στη νέα κυβέρνηση-έκτρωμα, ούτε αποδεχόμαστε τις πολιτικές που ακολουθούνται,
να διατρανώσουμε πως δεν θα κάτσουμε με τα χέρια σταυρωμένα και πως για ακόμα μια φορά η ΝΟΜΙΚΗ θα είναι μπροστάρισα στον αγώνα των φοιτητών και ίσως έπειτα και της κοινωνίας.

Είναι ευκαιρία, σε αντίθεση με το τότε Πολυτεχνείο, να ρίξουμε εμείς τη σημερινή Χούντα.
Ας ξεφύγουμε λίγο από την ατομιστική μας λογική, ας βγούμε λίγο από τη συνήθεια που μας έχει επιβληθεί. Ας αντιδράσουμε. Κι ας μετατρέψουμε τελικά την κρίση σε δική μας ευκαιρία. «Η κρίση πρέπει να αποτελέσει για το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, ό,τι η πτώση του τείχους του Βερολίνου για τον κομμουνισμό: μια ταφόπλακα. Ευκαιρία να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.
Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Μετά απ' το Γιώργο τί? (τί θα έρθει και τί θέλουμε να έρθει)



Για πρώτη φορά ο πολιτικός χρόνος τρέχει (ολοφάνερα) τόσο γρήγορα. Ο πρωθυπουργός προαναγγέλλει δημοψήφισμα και ζητά την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής . Μέλη του ΠΑΣΟΚ αντιτίθενται άμεσα ή έμμεσα σε αυτήν την απόφαση και παραιτούνται ένα ένα. Σύσσωμη η αντιπολίτευση ζητάει εκλογές. Ο Γιουνκέρ δηλώνει ότι η Ευρώπη δεν θα ανεχθεί να εξαρτάται από τις εξελίξεις στην Ελλάδα κι ότι υπάρχει ήδη σχέδιο εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη. Η Μέρκελ κι ο Σαρκοζί επιβάλλουν ξεδιάντροπα, δίχως κανένα πρόσχημα, στον Παπανδρέου τόσο το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος όσο και τη χρονική στιγμή που θα διεξαχθεί. Την επομένη το παρασκήνιο δίνει και παίρνει. Τα διάφορα σενάρια και οι φήμες το ίδιο. Άλλοι βλέπουν μεταβατική κυβέρνηση από εξωκομματικά πρόσωπα, άλλοι από κομματικά. Κάποιοι άλλοι προβλέπουν συγκυβέρνηση. Ακούμε για συναντήσεις βουλευτών των δύο μεγάλων κομμάτων, για βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που διατρανώνουν πως δεν αναγνωρίζουν πλέον το υπουργικό συμβούλιο, δελφίνους-υπουργούς να προετοιμάζονται για τη διαδοχή στο υπό κατάρρευση ΠΑΣΟΚ. Τελικά το δημοψήφισμα δεν θα γίνει και ο Παπανδρέου παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης από 153 βουλευτές, υπό τον όρο όμως να σχηματίσει μια πιο ευρεία κυβέρνηση μαζί με άλλα κόμματα και πιθανότατα υπό άλλον πρωθυπουργό. Τελικά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συμφωνούν στο σχηματισμό νέας κυβέρνησης υπό τον Λουκά Παπαδήμο. Στόχος της νέας κυβέρνησης θα είναι να εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις για την εκταμίευση της 6ης δόσης, πράγμα που σημαίνει πως θα λάβει επιπλέον επώδυνα κι αντιλαϊκά μέτρα.

Η
πολιτική κρίση που διατρέχει τη χώρα μας έχει πλέον κορυφωθεί.

Δεν
ξέρουμε πραγματικά τι μας ξημερώνει. Αυτό που μοιάζει σίγουρο είναι πως ο Γιώργος Παπανδρέου απ’ ότι φαίνεται θα αποτελεί παρελθόν από τον πρωθυπουργικό θώκο μέσα στο εγγύς μέλλον. Και σύμφωνα με τις επαγγελίες τους μάλλον το Φεβρουάριο θα έχουμε εκλογές.

Και μετά τι?
«Μα μετά θα αναλάβει
μια πεφωτισμένη ηγεσία τη χώρα, και φυσικά θα τη σώσει!»

Υπάρχει κανένας που πιστεύει στα αλήθεια πως θα σώσει τη χώρα ο Σαμαράς και το επιτελείο της Νέας Δημοκρατίας? Αυτός που αποκαλείται απ’ όλη την Ευρώπη Λαϊκιστής με «Λ» κεφαλαίο, που δηλώνει ξεκάθαρα πως θα συνεχίσει αυτήν την αντιλαϊκή πολιτική και διαφωνεί απλά στις λεπτομέρειες με την τωρινή κυβέρνηση? Πρόκειται για έναν άνθρωπο που δείχνει να θέλει διακαώς να κυβερνήσει τον τόπο και γι' αυτό και είναι πρόθυμος να συνεχίσει μεν την ίδια πολιτική με το ΠΑΣΟΚ (για να έχει τη δέουσα στήριξη από τα εξωτερικά κι εσωτερικά κέντρα εξουσίας) αλλά και να καμουφλάρει αυτήν την πρόθεσή του απέναντι στο λαό υποσχόμενος επαναδιαπραγματεύσεις και πετραχήλια για να βγει στις επόμενες εκλογές. Ήδη οι «κωλοτούμπες» που έκανε μέσα στην τελευταία βδομάδα είναι μεγάλες κι έχει εκθέσει ουκ ολίγες φορές το κόμμα και τους συνεργάτες του, οι οποίοι ακολουθώντας κάθε φορά τη γραμμή της κομματικής ηγεσίας αντιφάσκουν και αναιρούν προηγούμενες δηλώσεις του (εξαίρεση ο κύριος Γ. Μανώλης που διαχώρισε τη θέση του). Με το ίδιο επιτελείο πάντα που κυβερνούσε για μια πενταετία μέχρι και πριν από μόλις 3 χρόνια, του οποίου οι άθλιες για το λαό επιδόσεις έδωσαν στο Γιώργο το απίστευτο ποσοστό της τάξης του 48% στις εκλογές του ‘09?

Τα ίδια ισχύουν πάνω κάτω και για τη Μπακογιάννη. Ήταν το νούμερο 2 (άντε 3 μέχρι να φύγει ο Ρουσόπουλος) της πενταετούς κυβέρνησης της ΝΔ και το μόνο που κατάφερε ήταν να αναπτύξει τις προσωπικές της σχέσεις με τους φίλους μας (βεβαίως και δικούς της) τους Αμερικάνους. Και πέρα απ’ αυτά τί προτείνει? Μια δήθεν διαφορετική εκδοχή του μνημονίου, μια διαφορετική σύμβαση υποτέλειας και διαιώνισης της κατάστασής μας. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την πλέον «επίσημη» φωνή του νεοφιλελευθερισμού στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Απ’ την άλλη το ΛΑΟΣ δεν πείθει πλέον ούτε τον ίδιο του τον εαυτό. Ψηφίζει τη μια μέρα μνημόνιο και την άλλη καταψηφίζει το μεσοπρόθεσμο. Με τον Καρατζαφέρη να (επι)ζητάει διακαώς να μετέχει στην εκτελεστική εξουσία εκσφενδονίζοντας λαϊκιστικές κορώνες και ξενοφοβικές, μισαλλόδοξες και φετιχιστικές φανφάρες το συγκεκριμένο κόμμα μοιάζει το πλέον επικίνδυνο για τον Ελληνικό λαό. Εκτός αυτού δεν μπορεί να περιμένει κανείς πραγματικά φιλικά προσκείμενη προς τον Ελληνικό λαό πολιτική από κάποιον που σύμφωνα με το Wikileaks επισκέπτεται τακτικά την αμερικανική πρεσβεία και δίνει αναφορά. Ούτε βέβαια μπορεί να περιμένει κανένας αξιοπιστία και σταθερότητα από κάποιον που ενώ είναι κατά των μέτρων στο πρόγραμμά του προβλέπει ακόμα χειρότερες νεοφιλελεύθερες επεμβάσεις.

Τέλος δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος που θεωρεί ότι το ΠΑΣΟΚ δίχως τον Παπανδρέου αλλά με τα τωρινά κορυφαία στελέχη (κυρίως τους Λοβέρδο, Ραγκούση, Διαμαντοπούλου, ΧρυσοχοΪδη, Πάγκαλο και Βενιζέλο) στο τιμόνι θα ακολουθήσει μια θετικότερη πορεία. Στελέχη που συνέβαλαν με επιτυχία στη διάλυση του Ελληνικού κράτους, στην αποσάρθρωση του κοινωνικού ιστού και στον εκμαυλισμό της ελληνικής κοινωνίας, στο γονάτισμα και την αποδόμηση της ελληνικής οικονομίας.

Τότε ποιός?
Η μόνη λύση που μπορεί να προέλθει από το παρόν πολιτικό προσωπικό μοιάζει να είναι μόνο μια. Μια , αλλά με πολλούς φορείς. Πολλά πολιτικά υποκείμενα.

Η λύση φαίνεται ότι μπορεί να έρθει μόνο από την αριστερά. Εκτός βέβαια αν θεωρούμε το μνημόνιο και τη λιτότητα ως λύση για την κρίση που υφιστάμεθα. Όμως κανένα από τα παρόντα κόμματα της αριστεράς (από το ΣΥΡΙΣΑ και το ΚΚΕ μέχρι το Δημαρά και  τον Κουβέλη) δεν μπορεί εκτός απίστευτου απροόπτου να εξασφαλίσει μόνο του αυτοδυναμία.

Η απάντηση επομένως είναι μια αριστερή σύμπλευση. Ήδη ο Δημαράς και οι Οικολόγοι-Πράσινοι μοιάζουν έτοιμοι να συνεργαστούν με το ΣΥΡΙΖΑ. Το ακόμα πιο θετικό στοιχείο όμως είναι η όχι μόνο σχετική εκτόνωση της κόντρας που είχαν τα τελευταία χρόνια το ΚΚΕ με το ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η σύμπλευση τους σε διάφορα θέματα (όπως το δημόσιο χρέος και το δημοψήφισμα). Φυσικά τα παραπάνω αποτελούν απλώς μετατοπίσεις εκατοστών μπροστά στα μεγάλα άλματα που πρέπει να γίνουν για να επιτευχθεί μια πραγματική βιώσιμη και λειτουργική συνεργασία.

Πρόκειται για αναγκαιότητα κι όχι για μια ακόμα επιλογή. Έτσι λοιπόν οφείλουν όλοι υπεύθυνοι του χώρου να συνασπισθούν, να αφήσουν στην άκρη τόσο τις φιλοδοξίες τους όσο και τις κομματικές και τις ήσσονος σημασίας ιδεολογικές διαφορές τους. Οφείλουν να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να συζητήσουν. Να αναζητήσουν και να προτείνουν τρόπους για το πώς μπορούμε να βγούμε  από το οικονομικό και πολιτικό μας αδιέξοδο. Να βγούμε όμως με τον πιο ανώδυνο για το λαό και συνάμα αποτελεσματικότερο τρόπο. Και να συνδυαστεί η λύση των προβλημάτων μας με τομές που πρέπει να γίνουν στο ελληνικό οικονομικόολιτικό μοντέλο.

Οφείλουν επιτέλους να ανταποκριθούν στις ιστορικές τους ευθύνες ως αριστερά και να θέσουν ως στόχο το πραγματικό συμφέρον της χώρας, το οποίο και ταυτίζεται με τα συμφέροντα του λαού. Μοιάζει μάλλον για την τελευταία (και για πολλούς μάλλον συνάμα πρώτη και τελευταία) ευκαιρία των κομμάτων αυτών να συνεισφέρουν πραγματικά στον τόπο και στο λαό του και να μην έχουν την ίδια μοίρα με το υπόλοιπο απονομιμοποιημένο πολιτικό σύστημα που σύντομα θα αποτελεί παρελθόν.
Αυτή η ένωση, με τους σωστούς χειρισμούς, δεν θα δυσκολευθεί να κατακτήσει την εξουσία.

Κι αν αυτό δεν είναι δυνατό?
Η ιστορική εμπειρία μας έχει διδάξει όμως  ότι είναι πολύ δύσκολο τόσο να «ωριμάσει»  όσο και να συμπράξει ολόκληρη η αριστερά στην Ελλάδα (με τη σχετική εξαίρεση της ΕΔΑ). Πιο συγκεκριμένα μετά τη μεταπολίτευση η μόνη φορά που συνέβη αυτό ήταν τοαμαρτωλό 1989. Οι διαφορές σήμερα των αριστερών κομμάτων είναι έντονες. Διαφωνούν βέβαια όχι τόσο στους στόχους τους, όσο στα μέσα με τα οποία θα τους πετύχουν. Αυτή η διαφωνία έχει γεννήσει και γεννάει διάφορεςοικίλου μεγέθους) κόντρες μεταξύ των κομμάτων της αριστεράς. Έτσι δεν μπορεί να χαρακτηριστεί απαισιόδοξος όποιος προβλέπει ότι δεν θα υπάρξει στο εγγύς μέλλον μια καθολική αριστερή σύμπλευση και σύμπραξη.

Η λύση επομένως επαφίεται στο λαό και στις διαθέσεις του. Αυτή τη φορά βασιζόμενος όχι σε επαγγελματίες ταγούςολιτικούς ή συνδικαλιστές). Εκείνος είναι ο μόνος που θα πρέπει να διεκδικήσει αυτά που του στερούν. Για να υπάρχουν όμως ελπίδες επιτυχίας, ανατροπής και πραγματικής αλλαγής, η λαϊκή αντίδραση θα πρέπει να πλαισιωθεί από μια οργάνωση. Δυστυχώς οι παρορμήσεις, τα ξεσπάσματα και οι αυθόρμητες κινήσεις μπορεί να οδηγήσουν σε μεγάλους κινδύνους, να δώσουν πάτημα σε αντιδραστικά καιροφυλακτούντα στοιχεία, να οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερες συνταγματικές εκτροπές. Οι απλά μαζικές κινήσεις δεν αρκούν όμως πέρα από τα προαναφερθέντα γιατί και σε περίπτωση που ο λαός καταφέρει και ρίξει την κυβέρνηση και κληθεί να διαλέξει πώς θα χαραχθεί και από ποιόν η νέα πολιτική της χώρας, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να υπάρχει μια κοινή συνεννόηση. Τόσο για να μην χαθεί κι άλλος χρόνος όσο και για να μην υπάρχουν διχόνοιες μεταξύ του λαού. Για την πρόληψη και αυτών των προβλημάτων η ύπαρξη μιας κεντρικής οργάνωσης μπορεί να αποτελέσει τη λύση. Ένας κοινώς αποδεκτός φορέας η δύναμη του οποίου θα πηγάζει από το λαό, τους κοινωνούς της αλλαγής, και η δουλειά του θα είναι να τον εκπροσωπεί. Αυτός ο φορέας μπορεί να βοηθήσει όμως και πριν από την ανατροπή, κατά τη διαδικασία επίτευξής της. Οργανώνοντας κοινές και ταυτόχρονες δράσεις, τόσο συμβολικέςχ αποκλεισμός βουλής) όσο και πιο πρακτικέςχ άνοιγμα διοδίων, παρεμπόδιση κόψιμου νερού ή ρεύματος σε φτωχά νοικοκυριά, παρεμπόδιση πληρωμής χαρατσιών), επιβλητικές μαζικές παρουσίες και βοηθώντας όλο και περισσότερο κόσμο να ξυπνήσει , να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει γύρω του και να αντιδράσει. Να αντιδράσει αποτελεσματικά στο πλαίσιο του οργανωμένου αυτού κινήματος. Γιατί τελικά μόνο μέσα από τη συλλογική κινητοποίηση μπορούν να υπάρξουν αποτελέσματα.

(Λέξεις όπως ιεραρχία ή οργάνωση δεν θα πρέπει να αποτελούν ταμπού. Ένα κίνημα που τα διαθέτει αυτά μπορεί να είναι τόσο περισσότερο δημοκρατικό από ένα που δεν τα διαθέτει όσο βέβαια και περισσότερο αποτελεσματικό. Όλα είναι θέμα του τρόπου συγκρότησης ενός τέτοιου οργάνου. Λεπτομερείς προτάσεις για τέτοιες ιδέες θα γίνουν σε επόμενα άρθρα)

Αυτό το οργανωμένο κίνημα μπορεί έπειτα να αποκτήσει και κοινοβουλευτική δράση. Έχοντας εξασφαλίσει τη μαζικότητα στους δρόμους γιατί να μην μπορεί να την εξασφαλίσει και στις κάλπες?
Μπορεί επομένως με αυτόν τον τρόπο να ασκεί πίεση σε δύο γήπεδα. Σε κοινωνικό επίπεδο, με τις εξωκοινοβουλευτικές του δράσεις και σε πολιτικό με τις κοινοβουλευτικές του δραστηριότητες. Πέρα απ’ αυτό όμως μπορεί να δράσει και στον οικονομικό τομέα. Τόσο με δράσεις όπως μποϊκοτάζ σε προϊόντα και υπηρεσίες συγκεκριμένων εταιριών και την αντίστοιχη όμως στήριξη των τοπικών ελληνικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων όσο και με ομαδικές αρνήσεις πληρωμής αδίκων φόρων, χαρατσιών και διοδίων.

ΥΓ: Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ξένη παρέμβαση (τουλάχιστον από αυτές που έχουν γίνει γνωστές στον κόσμο μέχρι τώρα) στην πολιτική ζωή της χώρας. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, όχι μόνο μας υπέδειξαν το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος, όχι μόνο μας εκβίασαν τόσο στυγνά σχετικά με αυτό, αλλά επέβαλλαν και την παραίτηση του δημοκρατικά εκλεγμένου πρωθυπουργού της χώρας (άσχετα αν αυτός ήταν δικός τους εντολοδόχος). Ως πότε θα το ανεχόμαστε αυτό?
Θα μεταφερθείτε στη νέα σελίδα σε

Δευτερόλεπτα
Από το Blogger.

Θεματικές:

___________________

___________________

___________________

___________________

___________________

___________________

___________________