Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013
Διαλεκτική νόμου και βίας: διαχρονικές σχέσεις πάθους;
Από τον Πλάτωνα μέχρι τον Καντ και τον Χέγκελ και από την Αντιγόνη του Σοφοκλή μέχρι τους Άθλιους του Βίκτωρος Ουγκώ, διαχρονικά, το ζήτημα της φύσης του νόμου έχει ταλανίσει αμέτρητα μυαλά και πνεύματα.
Πράγματι ο νόμος, με τη γενική κι αφηρημένη έννοια, συχνά παρουσιάζεται ως κάτι το υπερβατικό. Κάτι ανώτερο απ’ τον άνθρωπο, κάτι που τον ξεπερνά και τον καθορίζει. Αυτός ο φετιχισμός συμβαίνει αυτόματα ή απλά επιδιώκεται από ορισμένους;
Η αναζήτηση ενός ορισμού για το νόμο λογικά ξεκινάει από τη νομική επιστήμη: το σύνολο κανόνων δικαίου που ρυθμίζουν με εξαναγκαστική δύναμη την κοινωνική συμβίωση. Ωστόσο ο Μανωλεδάκης σωστά σημειώνει ότι η κοινωνιολογία είναι αυτή που θα δώσει τον ορθότερο ορισμό γιατί ο νομικός βλέποντας το δίκαιο μέσα από το δικαιικό σύστημα, ενταγμένος σε αυτό, «ταυτιζόμενος» μερικώς μαζί του και υπηρετώντας το, δεν μπορεί να παραδεχτεί την πραγματική φύση του: δίκαιο είναι λοιπόν η έλλογη, ρυθμισμένη ανθρώπινη βία μέσα στον κοινωνικό χώρο. Σαφέστατα οι λέξεις δεν είναι τυχαίες. Ενώ ο νομικός ορισμός δίνει προτεραιότητα στο κανονιστικό χαρακτήρα του δικαίου, ο κοινωνιολογικός αποκαλύπτει την πραγματική του φύση και αξιολογεί το ρυθμιστικό και κανονιστικό του χαρακτήρα ως απλούς τρόπους με τους οποίους αυτή εκδηλώνεται.
Άλλο λοιπόν μια ρύθμιση εξαναγκαστική κι άλλο ένας ρυθμισμένος εξαναγκασμός. Στην πρώτη περίπτωση το δίκαιο επιδιώκει να ρυθμίσει, κι εξαναγκάζει προς αυτό το σκοπό ενώ στη δεύτερη επιδιώκει να εξαναγκάσει, ρυθμίζοντας τον τρόπο που θα γίνει αυτό αποτελεσματικότερα.
Βία και δίκαιο λοιπόν συνδέονται πιο άρρηκτα απ’ όσο φανταζόμαστε. Γιατί βία δεν είναι μόνον η κύρωση σε περίπτωση παράβασης του κανόνα. Είναι ολόκληρη η ρύθμιση της κοινωνικής ζωής (κάτι που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε και οργανωτική βία) στο βαθμό που αναγνωρίζεται ως βία κάθε μεταβολή ή απόπειρα μεταβολής μιας ορισμένης φυσικής κατάστασης ή τάσης. Στη βάση του παραπάνω ορισμού βλέπουμε τη βία να διατρέχει κάθε πτυχή της ζωής και της ιστορίας στο βαθμό που τίποτα δεν μένει στάσιμο αλλά όλα κινούνται, όλα εξελίσσονται: ο τρόπος που συμβαίνει αυτή η συνεχής κίνηση κι εξέλιξη είναι η βία ως προϊόν σύγκρουσης. Σύγκρουση των λιθοσφαιρικών πλακών για τη μορφή της επιφάνειας της γης, σύγκρουση των κοινωνικών ομάδων για το χαρακτήρα των κοινωνικών σχέσεων κλπ.
Το ζήτημα λοιπόν των σχέσεων του νόμου με τη βία που τίθεται στον τίτλο είναι εν μέρει παραπλανητικό. Νόμος και βία δεν είναι δύο αντιπαραθετικά μεγέθη, όπως συχνά παρουσιάζεται σήμερα. Νόμιμη βία και παράνομη βία ξεχωρίζουν μόνο από το υποκείμενο που η καθεμία εκπορεύεται και το σκοπό στον οποίον απολήγει. Όχι επειδή αναπροσαρμόζονται οι νόμοι κατ’ ατομική δράση, αλλά επειδή οι νομικοί σκοποί είναι πολύ συγκεκριμένοι εκ των προτέρων.
Είναι λοιπόν το δίκαιο μια έλλογη βία κι εντάσσεται σε αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε κοινωνική βία και να το συνδέσουμε με το χαρακτήρα των κοινωνικών σχέσεων, δηλαδή τις σχέσεις που διέπουν τα άτομα και τις ομάδες μιας ορισμένης κοινωνίας. Πράγματι είναι κοινή αποδοχή πως υπάρχουν διαφορετικές ομάδες συμφερόντων σε κάθε κοινωνία κι ότι επίδικο της διαμάχης τους είναι το εκάστοτε παραγόμενο κοινωνικό πλεόνασμα.
Το δίκαιο είναι μια προσπάθεια να επιβάλλει την εξουσία της η μία ομάδα στην άλλη στο πλαίσιο των ανταγωνιστικών τους σχέσεων. Η επικράτηση σε αυτόν τον ανταγωνισμό χρειάζεται άσκηση αλλιώς θα ανατραπεί από την υποταγμένη δύναμη. Από εκεί προκύπτει η πολιτική εξουσία. Η άσκηση της εξουσίας χρειάζεται με τη σειρά της οργάνωση σε βάση μονιμότητας, κάτι που όπως τονίζει ο Μανωλεδάκης μεταφράζεται με ρύθμιση της εξουσιαστικής σχέσης. Αυτό λοιπόν είναι το δίκαιο. Βεβαίως καθώς το δίκαιο πρέπει να έχει μια ορισμένη αποδοχή αλλά και επειδή παίρνει τα χαρακτηριστικά της λογικής και της ιδεολογίας των ανθρώπων της εποχής του υπάρχει μια συνάφεια ανάμεσα σε αυτό που αποκαλούμε φυσικό δίκαιο, στη συνείδηση δικαίου και στους κανόνες δικαίου. Το ότι εγγίζει όμως άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο την ηθική, δεν αναιρεί το χαρακτήρα επιβολής του παρά είναι ακόμα μια τροπικότητά του όπως και ο ρυθμιστικός του χαρακτήρας.
Αυτές οι σκέψεις μπορούν να προκύψουν πέρα από ιστορικά, και λογικά. Ο νόμος οριοθετεί συμπεριφορές. Προς τα πού τις οριοθετεί όμως; Όχι προς γενικές κι αόριστες κατευθύνσεις παρά προς ορισμένες κάθε φορά κοινωνικές φόρμες. Η κανονικότητα στην οποία παραπέμπει ο νόμος είναι εκείνη που διαμορφώνεται από τις κοινωνικές σχέσεις.
Το πώς ο νόμος επιβάλλει σήμερα, αυτό που λέμε, το δίκαιο του ισχυρού έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το επιτυγχάνει γενικά με τέσσερεις τρόπους
- δια της έκδηλης ή κεκαλυμμένης εξασφάλισης της άμεσης ικανοποίησης και προστασίας των συμφερόντων των ομάδων εκείνων της κοινωνίας, υπέρ των οποίων είναι οι κοινωνικοί συσχετισμοί και σχέσεις
- δια της ρύθμισης ορισμένων θεμάτων που απαιτούν μια στοιχειώδη πρόβλεψη εξυπηρετώντας την κοινωνική ομαλότητα (πχ ΚΟΚ)
- δια της εξασφάλισης ορισμένων αγαθών σε όλα ή έστω στα περισσότερα μέλη της κοινωνίας προκειμένου αυτά να μην αισθάνονται έντονα το αίσθημα της κοινωνικής αδικίας. Πρόκειται για αυτό που ονομάζω "ονομαστικά δικαιώματα". Και χαρακτηρίζονται (ίσως και καταχρηστικά) έτσι τα παραπάνω δικαιώματα για να περιγραφεί το γεγονός πως ακόμα κι αν όλοι έχουν ένα δικαίωμα πχ το δικαίωμα στην ιδιοκτησία, η αξία του δεν είναι η ίδια γιατί διαφέρει το ατομικό και κοινωνικό πλαίσιο που περιβάλλει τον καθένα. Για παράδειγμα, σε διαφορετικό βαθμό εξυπηρετεί η προστασία της ιδιοκτησίας έναν πλούσιο και σε διαφορετικό έναν φτωχό: ο πρώτος έχει πολλά περισσότερα να χάσει και ως εκ τούτου περισσότερους λόγους να προστατεύσει την περιουσία του.
- δια της ρύθμισης ορισμένων θεμάτων που απαιτούν μια στοιχειώδη πρόβλεψη εξυπηρετώντας την κοινωνική ομαλότητα (πχ ΚΟΚ)
- δια της εξασφάλισης ορισμένων αγαθών σε όλα ή έστω στα περισσότερα μέλη της κοινωνίας προκειμένου αυτά να μην αισθάνονται έντονα το αίσθημα της κοινωνικής αδικίας. Πρόκειται για αυτό που ονομάζω "ονομαστικά δικαιώματα". Και χαρακτηρίζονται (ίσως και καταχρηστικά) έτσι τα παραπάνω δικαιώματα για να περιγραφεί το γεγονός πως ακόμα κι αν όλοι έχουν ένα δικαίωμα πχ το δικαίωμα στην ιδιοκτησία, η αξία του δεν είναι η ίδια γιατί διαφέρει το ατομικό και κοινωνικό πλαίσιο που περιβάλλει τον καθένα. Για παράδειγμα, σε διαφορετικό βαθμό εξυπηρετεί η προστασία της ιδιοκτησίας έναν πλούσιο και σε διαφορετικό έναν φτωχό: ο πρώτος έχει πολλά περισσότερα να χάσει και ως εκ τούτου περισσότερους λόγους να προστατεύσει την περιουσία του.
- Ο τελευταίος τρόπος είναι όμως ο πιο ενδιαφέρων. Όλοι έχουμε δει ταινίες όπως το Dirty Harry του Clint Eastwood, όπου ο «καλός» αστυνομικός αναγκάζεται να παρανομήσει προκειμένου να επιβάλλει τη νομιμότητα. Πράγματι παρά το γεγονός πως ο νόμος λειτουργεί μεροληπτικά, πώς εξηγείται το ότι κάποιοι, ακόμα κι όταν ανήκουν στους ευνοημένους του, εξακολουθούν να παρανομούν;
Όταν ένα φορολογικό σύστημα είναι ήδη τόσο μεροληπτικό για ποιο λόγο να φοροδιαφεύγουν οι πλούσιοι; Όταν μπορείς να βγάλεις χρήματα με νόμιμες μπίζνες γιατί παράλληλα να πρέπει να αναμιγνύεσαι με βρώμικους τομείς όπως το μπραβιλίκι ή και ακόμα χειρότερα τα ναρκωτικά, τα όπλα και το τράφικιγκ; Η απάντηση νομίζω πως είναι κατ’ αρχήν απλή: γιατί μπορούν. Όταν έχεις τα μέσα να επιβάλλεις πολιτικές και νόμους οργανωμένα (πχ μέσω ΣΕΒ) ή ατομικά, τότε ποιος θα σε εμποδίσει να παρανομήσεις κιόλας;
Η πολύ απλοϊκή αυτή απάντηση είναι όμως ελλιπής και το συνεπές θα ήταν να την εντάξουμε στην εξής πρόταση: όχι μόνο «γιατί μπορούν» αλλά και γιατί πρέπει. Όπως τόνιζε ο Ζακ Λακάν πάντα διαφεύγει κάτι από τη συμβολοποίηση, την ένταξη στο συμβολικό σύμπαν (ένα ας πούμε ρυθμισμένο από κανόνες κοινωνικό μωσαϊκό), και στην περίπτωσή μας, τη συμβολοποίηση του νόμου. Αυτό ονομάζεται «πραγματικό» (το οποίο δεν πρέπει να ταυτίζεται με την έννοια της πραγματικότητας). Ο άνθρωπος λοιπόν είναι ανίκανος να προβλέψει τα πάντα με κανόνες και να ρυθμίσει ολόκληρη την κοινωνική ζωή με τον τρόπο που θέλει. Επομένως η νομιμότητα κι ως εκ τούτου η κοινωνική σκοπιμότητα που αυτή εξυπηρετεί, προκειμένου να διατηρηθεί, χρειάζεται ένα παράνομο, «αισχρό» όπως το χαρακτηρίζει ο Ζίζεκ, υπόστρωμα. Ένα υποστύλωμα. Αυτό το στοιχείο γίνεται έντονο στον κινηματογράφο (βλ. το παράδειγμα με τον Dirty Harry) αλλά σίγουρα φαίνεται και από την πραγματική ζωή. Δυστυχώς δε σήμερα, η ελληνική κοινωνία το βιώνει συχνότερα απ’ όσο θα θελε: όταν οι κυβερνήσεις προκειμένου να διατηρήσουν «την τάξη» καταπατούν απροκάλυπτα, τους μόνους κανόνες στους οποίους «ιεραρχικά» υπάγονται, τους συνταγματικούς.
Αυτό όμως προδίδει και κάτι ακόμα: επαληθεύει αυτά που ελέχθησαν παραπάνω, ότι δηλαδή ο νόμος όχι μόνο υπηρετεί κατά κανόνα και πρώτιστα πολύ συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα αλλά και πως δεν μπορεί, αν τυχόν το «θελήσει», να τα υπερβεί. Κάτι τέτοιο γίνεται εμφανές από τις αποτυχημένες προσπάθειες χαλιναγώγησης των κεφαλαίων από τα κράτη. Όποιο κράτος προσπάθησε να επιβαρύνει τους πλουσίους, αυτοί πολλοί απλά «πήγαιναν» αλλού τα λεφτά τους ή πετύχαιναν την αλλαγή της πολιτικής εξουσίας με «ημέτερους». Βιομήχανοι που έκριναν πως δεν τους συνέφερε η ελληνική νομοθεσία, για παράδειγμα, μετακόμιζαν με μεγάλη ευκολία στη Βουλγαρία. Εφοπλιστές που απειλούνταν με μια μηδαμινή φορολόγηση (σε σχέση με τη μηδενική που είναι σήμερα) απείλησαν πως θα αλλάξουν σημαία στα πλοία τους. Εταιρίες που απειλούνταν από τον Αλιέντε στη Χιλή ανέβασαν τον Πινοσέτ. Όλα αυτά προδίδουν τη θέση της κάθε έννοιας στο πάζλ της κοινωνικής πραγματικότητας. Ο νόμος είναι πλήρως εργαλειοποιημένος, είναι υπηρέτης του στάτους κβο, και δεν μπορεί διαφορετικά.
Η έννομη τάξη διατρανώνει πως επιδιώκει την κοινωνική ειρήνη και ομαλότητα και δεν έχει άδικο. Με βάση όμως τα παραπάνω συμπεραίνεται πως η κοινωνική ειρήνη και ομαλότητα που επιδιώκεται από τη νομοθετική ρύθμιση δεν είναι κάτι ουδέτερο, παρά η διατήρηση των κοινωνικών συσχετισμών όπως αυτοί σχηματίστηκαν από την τελευταία κοινωνική ένταση. Όπως για παράδειγμα είναι οι διατάξεις μια σύμβασης συνθηκολόγησης ανάμεσα στη νικήτρια και την ηττημένη χώρα.
Όταν ένα φορολογικό σύστημα είναι ήδη τόσο μεροληπτικό για ποιο λόγο να φοροδιαφεύγουν οι πλούσιοι; Όταν μπορείς να βγάλεις χρήματα με νόμιμες μπίζνες γιατί παράλληλα να πρέπει να αναμιγνύεσαι με βρώμικους τομείς όπως το μπραβιλίκι ή και ακόμα χειρότερα τα ναρκωτικά, τα όπλα και το τράφικιγκ; Η απάντηση νομίζω πως είναι κατ’ αρχήν απλή: γιατί μπορούν. Όταν έχεις τα μέσα να επιβάλλεις πολιτικές και νόμους οργανωμένα (πχ μέσω ΣΕΒ) ή ατομικά, τότε ποιος θα σε εμποδίσει να παρανομήσεις κιόλας;
Η πολύ απλοϊκή αυτή απάντηση είναι όμως ελλιπής και το συνεπές θα ήταν να την εντάξουμε στην εξής πρόταση: όχι μόνο «γιατί μπορούν» αλλά και γιατί πρέπει. Όπως τόνιζε ο Ζακ Λακάν πάντα διαφεύγει κάτι από τη συμβολοποίηση, την ένταξη στο συμβολικό σύμπαν (ένα ας πούμε ρυθμισμένο από κανόνες κοινωνικό μωσαϊκό), και στην περίπτωσή μας, τη συμβολοποίηση του νόμου. Αυτό ονομάζεται «πραγματικό» (το οποίο δεν πρέπει να ταυτίζεται με την έννοια της πραγματικότητας). Ο άνθρωπος λοιπόν είναι ανίκανος να προβλέψει τα πάντα με κανόνες και να ρυθμίσει ολόκληρη την κοινωνική ζωή με τον τρόπο που θέλει. Επομένως η νομιμότητα κι ως εκ τούτου η κοινωνική σκοπιμότητα που αυτή εξυπηρετεί, προκειμένου να διατηρηθεί, χρειάζεται ένα παράνομο, «αισχρό» όπως το χαρακτηρίζει ο Ζίζεκ, υπόστρωμα. Ένα υποστύλωμα. Αυτό το στοιχείο γίνεται έντονο στον κινηματογράφο (βλ. το παράδειγμα με τον Dirty Harry) αλλά σίγουρα φαίνεται και από την πραγματική ζωή. Δυστυχώς δε σήμερα, η ελληνική κοινωνία το βιώνει συχνότερα απ’ όσο θα θελε: όταν οι κυβερνήσεις προκειμένου να διατηρήσουν «την τάξη» καταπατούν απροκάλυπτα, τους μόνους κανόνες στους οποίους «ιεραρχικά» υπάγονται, τους συνταγματικούς.
Αυτό όμως προδίδει και κάτι ακόμα: επαληθεύει αυτά που ελέχθησαν παραπάνω, ότι δηλαδή ο νόμος όχι μόνο υπηρετεί κατά κανόνα και πρώτιστα πολύ συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα αλλά και πως δεν μπορεί, αν τυχόν το «θελήσει», να τα υπερβεί. Κάτι τέτοιο γίνεται εμφανές από τις αποτυχημένες προσπάθειες χαλιναγώγησης των κεφαλαίων από τα κράτη. Όποιο κράτος προσπάθησε να επιβαρύνει τους πλουσίους, αυτοί πολλοί απλά «πήγαιναν» αλλού τα λεφτά τους ή πετύχαιναν την αλλαγή της πολιτικής εξουσίας με «ημέτερους». Βιομήχανοι που έκριναν πως δεν τους συνέφερε η ελληνική νομοθεσία, για παράδειγμα, μετακόμιζαν με μεγάλη ευκολία στη Βουλγαρία. Εφοπλιστές που απειλούνταν με μια μηδαμινή φορολόγηση (σε σχέση με τη μηδενική που είναι σήμερα) απείλησαν πως θα αλλάξουν σημαία στα πλοία τους. Εταιρίες που απειλούνταν από τον Αλιέντε στη Χιλή ανέβασαν τον Πινοσέτ. Όλα αυτά προδίδουν τη θέση της κάθε έννοιας στο πάζλ της κοινωνικής πραγματικότητας. Ο νόμος είναι πλήρως εργαλειοποιημένος, είναι υπηρέτης του στάτους κβο, και δεν μπορεί διαφορετικά.
Η έννομη τάξη διατρανώνει πως επιδιώκει την κοινωνική ειρήνη και ομαλότητα και δεν έχει άδικο. Με βάση όμως τα παραπάνω συμπεραίνεται πως η κοινωνική ειρήνη και ομαλότητα που επιδιώκεται από τη νομοθετική ρύθμιση δεν είναι κάτι ουδέτερο, παρά η διατήρηση των κοινωνικών συσχετισμών όπως αυτοί σχηματίστηκαν από την τελευταία κοινωνική ένταση. Όπως για παράδειγμα είναι οι διατάξεις μια σύμβασης συνθηκολόγησης ανάμεσα στη νικήτρια και την ηττημένη χώρα.
Κυριακή 28 Ιουλίου 2013
Για μια νέα σοσιαλδημοκρατία;
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Οι καιροί είναι δύσκολοι και ο χρόνος κυλάει γρήγορα και πιεστικά. Μια χώρα, μια κοινωνία ολόκληρη αργοπεθαίνει. Και όσο καθυστερούμε να λάβουμε ριζικές αποφάσεις, να προχωρήσουμε σε τομές και να κόψουμε γόρδιους δεσμούς το πρόβλημα γιγαντώνεται και ιστορικές ευκαιρίες σπαταλώνται.
Επ αφορμή των συζητήσεων που γίνονται για μια νέα κεντροαριστερά, για ένα σοσιαλδημοκρατικό μέτωπο από περσόνες και αποτυχημένους υπουργούς, και σε συνδυασμό με τη συγκεκριμένη οπτική περί του προβλήματος της χώρας ακολουθεί η συγκεκριμένη ανάλυση. Κάποια πράγματα στη ζωή είναι σίγουρα. Ο ήλιος θα δύσει, ο κεραυνός θα ακολουθήσει την αστραπή και η κυβέρνηση θα φέρει νέα μέτρα. Πέρα απ' αυτά όμως εξίσου σίγουρο είναι πως η σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί να αποτελέσει σε καμία περίπτωση τη λύση στα σημερινά προβλήματα και την απάντηση στις ανάγκες των καιρών.
ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ
Η σοσιαλδημοκρατία γνώρισε 4 ιστορικά στάδια:
α) το σοσιαλιστικό,
β) το ανανεωτικό,
γ) το μεταπολεμικό/ηγεμονικό και
δ) το σημερινό/παρακμιακό.
Κατά το σοσιαλιστικό, σοσιαλδημοκρατικά λέγονταν τα κόμματα που ενώ παράλληλα συμμετείχαν κανονικά στην πολιτική και συνδικαλιστική ζωή στόχο είχαν την επαναστατική μετάβαση στο σοσιαλισμό. Εν συνεχεία και με αφορμή τη στάση απέναντι στον Α' παγκόσμιο πόλεμο, διαχωρίστηκαν τα κομμουνιστικά κόμματα, από τα σοσιαλδημοκρατικά τα οποία πλέον υποστήριζαν μια ειρηνική/κοινοβουλευτική μετάβαση σε μια σοσιαλιστική κοινωνία. Με το πέρας του Β' παγκοσμίου πολέμου, η σοσιαλδημοκρατία αναδείχθηκε σε κυρίαρχη τάση στη δυτική σκηνή όταν η οικονομική της έκφανση, ο κεϋνσιανισμός ήταν η βασική οικονομική θεώρηση σε Αμερική και Ευρώπη. Χαρακτηριστικό είναι ότι αποτελώντας μία συνολική στρατηγική του δυτικού κόσμου, ανάγκασε ακόμα και συντηρητικούς ηγέτες (βλ Νίξον) και σχηματισμούς να την ακολουθήσουν, τουλάχιστον ως προς την οικονομική της έκφανση, τον κεϋνσιανισμό. Μετά την επικράτηση του νεοφιλελεύθερου μπλοκ η σοσιαλδημοκρατία επανεμφανίστηκε τη δεκαετία του 1990 σε ΗΠΑ και Αγγλία και μετά το 2000 σε Ευρώπη, έχοντας όμως "υποστεί" έναν ριζικό "εκσυγχρονισμό" και απωλέσει στην πραγματικότητα την κεϋνσιανή ατζέντα, διατηρώντας μονάχα την ανοιχτή της στάση σε κοινωνικά ζητήματα όπως τη σχέση με τη θρησκεία, την ομοφυλοφιλία και το έθνος. Αυτή η ουσιαστική παράδοση στο νεοφιλελευθερισμό οφείλεται όχι τόσο σε ένα μαζικό ξεπούλημα, αλλά κατά κύριο λόγο στην εξέλιξη που ονομάζεται παγκοσμιοποίηση, και πιο συγκεκριμένα ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων. Στο βαθμό που τα κεφάλαια δεν γνωρίζουν χωροχρονικά όρια, οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να διαπραγματευτούν μαζί τους, όπως έκαναν κάποτε. Αυτό απέδειξαν κυρίως οι εμπειρίες της δεκαετίας του 80 με πιο τρανταχτή την περίπτωση της γαλλικής κυβέρνησης Μιτεράν.
Το πρώτο στάδιο πρέπει να ενταχθεί περισσότερo στην ιστορία γενικά των εργατικών κομμάτων ενώ μόνο τα τρία επόμενα αποτελούν ουσιαστικά αυτό που λέμε σοσιαλδημοκρατία καθώς παρουσιάζουν μία συνοχή και συνέχεια από άποψη θέσεων και τοποθετήσεων (για την οικονομία αλλά και για τα κοινωνικά ζητήματα). Αυτή η διάκριση είναι αναγκαία αφ' ενός λόγω της κατά τόπους ιδεολογικής ανομοιογένειας και του διαφορετικού επιπέδου ανάπτυξης των διαφόρων χωρών κυρίως κατά το πρώτο στάδιο και αφ' ετέρου λόγω της διακεκηρυγμένης ρεφορμιστικής στροφής που χαρακτήρισε το δεύτερο στάδιο.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ-ΚΡΙΤΙΚΗ
Τη σοσιαλδημοκρατία τη διακρίνουν τρία βασικά χαρακτηριστικά :
α) πίστη στους αστικούς θεσμούς (κοινοβούλιο, δικαστήρια, νόμους),
β) μερική κρατική παρέμβαση στην οικονομία και
γ) πίστη στα ατομικά δικαιώματα.
(Η λέξη πίστη δεν είναι τυχαίο που επιλέχθηκε έναντι άλλων όπως σεβασμός ή υποστήριξη)
Η σοσιαλδημοκρατία αντιλαμβάνεται το αστικό κράτος ως διαμεσολαβητή στο πλαίσιο της ταξικής πάλης, δηλαδή των συγκρουόμενων συμφερόντων των κοινωνικών ομάδων, ο οποίος πρέπει να προωθεί έναν συμβιβασμό που θα ικανοποιεί το δυνατόν περισσότερο και τα δύο μέρη. Τους υπάρχοντες κρατικούς θεσμούς τους διατηρεί προσπαθώντας να αλλάξει όχι τους ίδιους αλλά τα χαρακτηριστικά κι ως εκ τούτου το έργο τους, λησμονώντας όμως έτσι την ουσία τους. Καθόλου τυχαίες όμως δεν είναι οι συνθήκες στο πλαίσιο των οποίων δημιουργήθηκαν και οι ανάγκες για την εξυπηρέτηση των οποίων δημιουργήθηκαν. Αυτά είναι που καθορίζουν την ουσία ενός θεσμού. Αλλάζοντάς του ρούχα, ο θεσμός είτε δεν θα μπορεί να λειτουργήσει, είτε στην πραγματικότητα θα επιτελεί το ρόλο που και πρότερα επιτελούσε. Ένα κοινοβούλιο λοιπόν στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας ακόμα κι αν πάρει τις πιο ριζοσπαστικές πολιτικές αποφάσεις, είτε δεν θα εφαρμοστούν είτε θα αποτύχουν, αν δεν συνδυαστούν με ριζοσπαστικές τομές σε επίπεδο οικονομίας, πολιτείας και κοινωνίας. Τέτοιες όμως τομές δεν πρόκειται να γίνουν από τη σοσιαλδημοκρατία λόγω της φύσης της που διακρίνεται από μετριοπάθεια και άρνηση για οποιαδήποτε ριζική αλλαγή.
Αρνείται δε τη σημαντικότερη αλλαγή που είναι η οικονομική-παραγωγική: η κοινωνικοποίηση των μέσων που παράγουν τον πλούτο και ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας αγνοώντας έτσι πως μόνο με αυτόν τον τρόπο θα επέλθει η ισότητα, η ελευθερία και η δικαιοσύνη που τόσο προκλητικά διατρανώνουν πως επιδιώκουν. Αντ' αυτού με τα ημίμετρα που ονομάζουν μεταρρυθμίσεις σε fancy
συνέδρια με διαδραστικούς πίνακες, εκόντες ακόντες, οι σοσιαλδημοκράτες υποστηρίζουν τη σημερινή κατάσταση. Ημίμετρα ανίκανα να αντιμετωπισουν τις κυκλικές κρίσεις του συστήματος, με περίτρανες αποδείξεις την περίπτωση της κρίσης του 70 που γονάτισε τη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση και οδήγησε στην ανάδειξη του νεοφιλελευθερισμού και την κρίση του 2008 που κλήθηκαν να διαχειριστούν οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες. Και για όσους ισχυρίζονται πως η κρίση του 30 αντιμετωπίστηκε χάρις σε πολιτικές τύπου New deal, ας κοιτάξει στους τότε δείκτες που ανέκαμψαν ΜΟΝΟ μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο.
Κι ενώ λοιπόν η σοσιαλδημοκρατική παρουσιάζεται ως η πλέον ρεαλιστική θέση, στην πραγματικότητα είναι η ουτοπικότερη όλων, καθώς επιζητά ορισμένες αλλαγές με μέσα που αντικειμενικά και αποδεδειγμένα δεν μπορούν να τις επιφέρουν. Σε εποχές που ο σοσιαλισμός ήταν της μόδας, δεν το παραδέχονταν και επέμεναν σε αυτήν την ασυνέπεια, είτε εξαπατώντας είτε εθελοτυφλώντας. Σήμερα που ο ρεαλισμός και η realpolitik είναι της μοδός και επισημαίνοντας αυτήν την απροσφορότητα των μέσων τους οι σοσιαλδημοκράτες κάνουν το εξής εξαιρετικό: αντί να αναπροσαρμόσουν τα μέσα, μετριάζουν τους σκοπούς τους. Αυτό δε, γίνεται ακόμα πιο έντονο σε
καιρούς κρίσης, που κανένας δεν χαρίζεται σε κανέναν, αλλά και σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και ευελιξίας των κεφαλαίων. Έτσι λοιπόν καταλήγουν να ταυτίζονται με τους ιστορικούς πολιτικούς τους αντιπάλους (τους συντηρητικούς και τους νεοφιλελευθέρους) στα ουσιώδη οικονομικά ζητήματα, στηρίζοντας τη διαφορετικότητά τους σε κοινωνικά ζητήματα ή σε επουσιώδη οικονομικά. Συναπαρτίζουν λοιπόν αυτό που ο Ταρίκ Άλι αποκάλεσε "ακραίο κέντρο". Κεντροδεξιά και κεντροαριστερά υιοθετούν την ίδια ατζέντα, κάτι που το βιώνει ολόκληρη η Ευρώπη, κι έχει οδηγήσει πολύ κόσμο σε πλείστες απογοητεύσεις.
Η μόνη πλέον ρεαλιστική πολιτική, στο βαθμό που στόχος της θέλει να είναι η υπεράσπιση καθολικά των ανθρωπίνων αναγκών είναι η συνεπής αντισυστημική/αντικαπιταλιστική. Δεν είναι ζήτημα φετιχισμών ή κολλημάτων, παρά πολιτικής οικονομίας. Πρόκειται για ένα σύστημα, μια φόρμα οργάνωσης της κοινωνικής ζωής η οποία εκ φύσεως γεννάει την ανισότητα και την ανελευθερία και εδράζεται στην εκμετάλλευση και την αδικία. Κι αν κάποιος αμφιβάλλει γι' αυτά ας κοιτάξει τί συμβαίνει γύρω στον κόσμο μας. Πόσοι θάνατοι, πόση μιζέρια και γιατί; Όχι γιατί δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν, αλλά γιατί δεν θέλουμε να τα αντιμετωπίσουμε. Δεν θέλουμε γιατί παράγουν κέρδος. Αυτό λοιπόν το οικοδόμημα δεν συγυρίζεται, απλώς ξεπερνιέται. Ξεπερνιέται όπως έγινε και με τα προηγούμενα. Πόσο ανιστόρητη δείχνει άραγε η γνώμη που θέλει τον κόσμο να μην αλλάζει; Κι όμως πάμπολλοι σοβαροφανείς μορφωμένοι το ισχυρίζονται, αφ' ενός λησμονώντας ότι πριν το κεφαλαιοκρατικό υπήρχαν άλλα συστήματα οργάνωσης (βλ δουλοκτητικό, φεουδαρχία κλπ) κι αφ' ετέρου κλείνοντας τα μάτια απέναντι στις δυνατότητες που ξανοίγονται στο σήμερα.
Διατρανώνουν την ανάγκη για μια νέα σοσιαλδημοκρατία, που θα λύσει τα οικονομικά και πολιτικά προβλήματα του σήμερα και θα αντικαταστήσει το σάπιο υπάρχον πολιτικό σύστημα. Ας κοιτάξουν στο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ για να την αναζητήσουν, γιατί ακόμα κι αν δεν ζητάνε αυτό, η λογική συνέπεια των θέσεών τους σε τέτοια κατάντια οδηγεί. Αυτό που επαγγέλλονται ως νέο έχει δοκιμαστεί και έχει αποτύχει. Αξίζει λοιπόν να ασχοληθούμε παραπάνω μαζί του;
Οι καιροί είναι δύσκολοι και ο χρόνος κυλάει γρήγορα και πιεστικά. Μια χώρα, μια κοινωνία ολόκληρη αργοπεθαίνει. Και όσο καθυστερούμε να λάβουμε ριζικές αποφάσεις, να προχωρήσουμε σε τομές και να κόψουμε γόρδιους δεσμούς το πρόβλημα γιγαντώνεται και ιστορικές ευκαιρίες σπαταλώνται.
Επ αφορμή των συζητήσεων που γίνονται για μια νέα κεντροαριστερά, για ένα σοσιαλδημοκρατικό μέτωπο από περσόνες και αποτυχημένους υπουργούς, και σε συνδυασμό με τη συγκεκριμένη οπτική περί του προβλήματος της χώρας ακολουθεί η συγκεκριμένη ανάλυση. Κάποια πράγματα στη ζωή είναι σίγουρα. Ο ήλιος θα δύσει, ο κεραυνός θα ακολουθήσει την αστραπή και η κυβέρνηση θα φέρει νέα μέτρα. Πέρα απ' αυτά όμως εξίσου σίγουρο είναι πως η σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί να αποτελέσει σε καμία περίπτωση τη λύση στα σημερινά προβλήματα και την απάντηση στις ανάγκες των καιρών.
ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ
Η σοσιαλδημοκρατία γνώρισε 4 ιστορικά στάδια:
α) το σοσιαλιστικό,
β) το ανανεωτικό,
γ) το μεταπολεμικό/ηγεμονικό και
δ) το σημερινό/παρακμιακό.
Κατά το σοσιαλιστικό, σοσιαλδημοκρατικά λέγονταν τα κόμματα που ενώ παράλληλα συμμετείχαν κανονικά στην πολιτική και συνδικαλιστική ζωή στόχο είχαν την επαναστατική μετάβαση στο σοσιαλισμό. Εν συνεχεία και με αφορμή τη στάση απέναντι στον Α' παγκόσμιο πόλεμο, διαχωρίστηκαν τα κομμουνιστικά κόμματα, από τα σοσιαλδημοκρατικά τα οποία πλέον υποστήριζαν μια ειρηνική/κοινοβουλευτική μετάβαση σε μια σοσιαλιστική κοινωνία. Με το πέρας του Β' παγκοσμίου πολέμου, η σοσιαλδημοκρατία αναδείχθηκε σε κυρίαρχη τάση στη δυτική σκηνή όταν η οικονομική της έκφανση, ο κεϋνσιανισμός ήταν η βασική οικονομική θεώρηση σε Αμερική και Ευρώπη. Χαρακτηριστικό είναι ότι αποτελώντας μία συνολική στρατηγική του δυτικού κόσμου, ανάγκασε ακόμα και συντηρητικούς ηγέτες (βλ Νίξον) και σχηματισμούς να την ακολουθήσουν, τουλάχιστον ως προς την οικονομική της έκφανση, τον κεϋνσιανισμό. Μετά την επικράτηση του νεοφιλελεύθερου μπλοκ η σοσιαλδημοκρατία επανεμφανίστηκε τη δεκαετία του 1990 σε ΗΠΑ και Αγγλία και μετά το 2000 σε Ευρώπη, έχοντας όμως "υποστεί" έναν ριζικό "εκσυγχρονισμό" και απωλέσει στην πραγματικότητα την κεϋνσιανή ατζέντα, διατηρώντας μονάχα την ανοιχτή της στάση σε κοινωνικά ζητήματα όπως τη σχέση με τη θρησκεία, την ομοφυλοφιλία και το έθνος. Αυτή η ουσιαστική παράδοση στο νεοφιλελευθερισμό οφείλεται όχι τόσο σε ένα μαζικό ξεπούλημα, αλλά κατά κύριο λόγο στην εξέλιξη που ονομάζεται παγκοσμιοποίηση, και πιο συγκεκριμένα ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων. Στο βαθμό που τα κεφάλαια δεν γνωρίζουν χωροχρονικά όρια, οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να διαπραγματευτούν μαζί τους, όπως έκαναν κάποτε. Αυτό απέδειξαν κυρίως οι εμπειρίες της δεκαετίας του 80 με πιο τρανταχτή την περίπτωση της γαλλικής κυβέρνησης Μιτεράν.
Το πρώτο στάδιο πρέπει να ενταχθεί περισσότερo στην ιστορία γενικά των εργατικών κομμάτων ενώ μόνο τα τρία επόμενα αποτελούν ουσιαστικά αυτό που λέμε σοσιαλδημοκρατία καθώς παρουσιάζουν μία συνοχή και συνέχεια από άποψη θέσεων και τοποθετήσεων (για την οικονομία αλλά και για τα κοινωνικά ζητήματα). Αυτή η διάκριση είναι αναγκαία αφ' ενός λόγω της κατά τόπους ιδεολογικής ανομοιογένειας και του διαφορετικού επιπέδου ανάπτυξης των διαφόρων χωρών κυρίως κατά το πρώτο στάδιο και αφ' ετέρου λόγω της διακεκηρυγμένης ρεφορμιστικής στροφής που χαρακτήρισε το δεύτερο στάδιο.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ-ΚΡΙΤΙΚΗ
Τη σοσιαλδημοκρατία τη διακρίνουν τρία βασικά χαρακτηριστικά :
α) πίστη στους αστικούς θεσμούς (κοινοβούλιο, δικαστήρια, νόμους),
β) μερική κρατική παρέμβαση στην οικονομία και
γ) πίστη στα ατομικά δικαιώματα.
(Η λέξη πίστη δεν είναι τυχαίο που επιλέχθηκε έναντι άλλων όπως σεβασμός ή υποστήριξη)
Η σοσιαλδημοκρατία αντιλαμβάνεται το αστικό κράτος ως διαμεσολαβητή στο πλαίσιο της ταξικής πάλης, δηλαδή των συγκρουόμενων συμφερόντων των κοινωνικών ομάδων, ο οποίος πρέπει να προωθεί έναν συμβιβασμό που θα ικανοποιεί το δυνατόν περισσότερο και τα δύο μέρη. Τους υπάρχοντες κρατικούς θεσμούς τους διατηρεί προσπαθώντας να αλλάξει όχι τους ίδιους αλλά τα χαρακτηριστικά κι ως εκ τούτου το έργο τους, λησμονώντας όμως έτσι την ουσία τους. Καθόλου τυχαίες όμως δεν είναι οι συνθήκες στο πλαίσιο των οποίων δημιουργήθηκαν και οι ανάγκες για την εξυπηρέτηση των οποίων δημιουργήθηκαν. Αυτά είναι που καθορίζουν την ουσία ενός θεσμού. Αλλάζοντάς του ρούχα, ο θεσμός είτε δεν θα μπορεί να λειτουργήσει, είτε στην πραγματικότητα θα επιτελεί το ρόλο που και πρότερα επιτελούσε. Ένα κοινοβούλιο λοιπόν στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας ακόμα κι αν πάρει τις πιο ριζοσπαστικές πολιτικές αποφάσεις, είτε δεν θα εφαρμοστούν είτε θα αποτύχουν, αν δεν συνδυαστούν με ριζοσπαστικές τομές σε επίπεδο οικονομίας, πολιτείας και κοινωνίας. Τέτοιες όμως τομές δεν πρόκειται να γίνουν από τη σοσιαλδημοκρατία λόγω της φύσης της που διακρίνεται από μετριοπάθεια και άρνηση για οποιαδήποτε ριζική αλλαγή.
Αρνείται δε τη σημαντικότερη αλλαγή που είναι η οικονομική-παραγωγική: η κοινωνικοποίηση των μέσων που παράγουν τον πλούτο και ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας αγνοώντας έτσι πως μόνο με αυτόν τον τρόπο θα επέλθει η ισότητα, η ελευθερία και η δικαιοσύνη που τόσο προκλητικά διατρανώνουν πως επιδιώκουν. Αντ' αυτού με τα ημίμετρα που ονομάζουν μεταρρυθμίσεις σε fancy
 |
| Ολάντ, Θαπατέρο, Παπανδρέου και Σόκρατες κλήθηκαν να διαχειριστούν την οικονομική κατάσταση των χωρών τους δίχως ίχνος θετικού αποτελέσματος. |
Κι ενώ λοιπόν η σοσιαλδημοκρατική παρουσιάζεται ως η πλέον ρεαλιστική θέση, στην πραγματικότητα είναι η ουτοπικότερη όλων, καθώς επιζητά ορισμένες αλλαγές με μέσα που αντικειμενικά και αποδεδειγμένα δεν μπορούν να τις επιφέρουν. Σε εποχές που ο σοσιαλισμός ήταν της μόδας, δεν το παραδέχονταν και επέμεναν σε αυτήν την ασυνέπεια, είτε εξαπατώντας είτε εθελοτυφλώντας. Σήμερα που ο ρεαλισμός και η realpolitik είναι της μοδός και επισημαίνοντας αυτήν την απροσφορότητα των μέσων τους οι σοσιαλδημοκράτες κάνουν το εξής εξαιρετικό: αντί να αναπροσαρμόσουν τα μέσα, μετριάζουν τους σκοπούς τους. Αυτό δε, γίνεται ακόμα πιο έντονο σε
καιρούς κρίσης, που κανένας δεν χαρίζεται σε κανέναν, αλλά και σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και ευελιξίας των κεφαλαίων. Έτσι λοιπόν καταλήγουν να ταυτίζονται με τους ιστορικούς πολιτικούς τους αντιπάλους (τους συντηρητικούς και τους νεοφιλελευθέρους) στα ουσιώδη οικονομικά ζητήματα, στηρίζοντας τη διαφορετικότητά τους σε κοινωνικά ζητήματα ή σε επουσιώδη οικονομικά. Συναπαρτίζουν λοιπόν αυτό που ο Ταρίκ Άλι αποκάλεσε "ακραίο κέντρο". Κεντροδεξιά και κεντροαριστερά υιοθετούν την ίδια ατζέντα, κάτι που το βιώνει ολόκληρη η Ευρώπη, κι έχει οδηγήσει πολύ κόσμο σε πλείστες απογοητεύσεις.
Η μόνη πλέον ρεαλιστική πολιτική, στο βαθμό που στόχος της θέλει να είναι η υπεράσπιση καθολικά των ανθρωπίνων αναγκών είναι η συνεπής αντισυστημική/αντικαπιταλιστική. Δεν είναι ζήτημα φετιχισμών ή κολλημάτων, παρά πολιτικής οικονομίας. Πρόκειται για ένα σύστημα, μια φόρμα οργάνωσης της κοινωνικής ζωής η οποία εκ φύσεως γεννάει την ανισότητα και την ανελευθερία και εδράζεται στην εκμετάλλευση και την αδικία. Κι αν κάποιος αμφιβάλλει γι' αυτά ας κοιτάξει τί συμβαίνει γύρω στον κόσμο μας. Πόσοι θάνατοι, πόση μιζέρια και γιατί; Όχι γιατί δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν, αλλά γιατί δεν θέλουμε να τα αντιμετωπίσουμε. Δεν θέλουμε γιατί παράγουν κέρδος. Αυτό λοιπόν το οικοδόμημα δεν συγυρίζεται, απλώς ξεπερνιέται. Ξεπερνιέται όπως έγινε και με τα προηγούμενα. Πόσο ανιστόρητη δείχνει άραγε η γνώμη που θέλει τον κόσμο να μην αλλάζει; Κι όμως πάμπολλοι σοβαροφανείς μορφωμένοι το ισχυρίζονται, αφ' ενός λησμονώντας ότι πριν το κεφαλαιοκρατικό υπήρχαν άλλα συστήματα οργάνωσης (βλ δουλοκτητικό, φεουδαρχία κλπ) κι αφ' ετέρου κλείνοντας τα μάτια απέναντι στις δυνατότητες που ξανοίγονται στο σήμερα.
Διατρανώνουν την ανάγκη για μια νέα σοσιαλδημοκρατία, που θα λύσει τα οικονομικά και πολιτικά προβλήματα του σήμερα και θα αντικαταστήσει το σάπιο υπάρχον πολιτικό σύστημα. Ας κοιτάξουν στο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ για να την αναζητήσουν, γιατί ακόμα κι αν δεν ζητάνε αυτό, η λογική συνέπεια των θέσεών τους σε τέτοια κατάντια οδηγεί. Αυτό που επαγγέλλονται ως νέο έχει δοκιμαστεί και έχει αποτύχει. Αξίζει λοιπόν να ασχοληθούμε παραπάνω μαζί του;
Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013
Πως να καταστρέψετε μια χώρα σε 10 απλά βήματα
1. Στήστε μια οικονομία που να βασίζεται στις υπηρεσίες και το μεταπρατισμό, με το κράτος σε ρόλο διαιτητή ανάμεσα σε 15 οικογένειες που νέμονται τον εθνικό πλούτο (ας τις βαφτίσουμε επιφυλακτικά ντόπια αστική τάξη). Οι 15 αυτές οικογένειες εδραιώνονται επειδή έχουν καλές σχέσεις με τις 15 ισχυρές οικογένειες από 3-4 ισχυρές χώρες (ας τις βαφτίσουμε επίσης με επιφύλαξη ξένη αστική τάξη) και ενισχύουν τους τομείς εκείνους της οικονομίας που θα ευνοήσουν ουσιαστικά τα συμφέροντα της ξένης αστικής τάξης που τις στηρίζει. Έτσι και στην Ελλάδα, αναπτύχθηκε ένα τέτοιο μοντέλο που ουσιαστικά διαιώνιζε την έξωθεν παραγωγική εξάρτηση και την εισαγωγή ξένων προϊόντων.
2. Αφήστε τις οικογένειες αυτές να αναδείξουν στην πολιτική εξουσία τα δικά τους πρόσωπα και τους δικούς τους σχηματισμούς, πολλώ δε μάλλον να δημιουργούν ολόκληρα ρεύματα (βλ τους εκσυγχρονιστές του Σημίτη). Έτσι καταλήγει ο κάθε Ψυχάρης να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις και αντίστροφα έτσι καταλήγει ο κάθε Μπόμπολας ή Μελισσανίδης να ευνοείται τόσο κατάφωρα από το κράτος. Δημιουργήστε με αυτούς τους πολιτικούς ένα δικομματικό μοντέλο, με δύο κόμματα- διαχειριστές που θα εναλλάσσονται στην εξουσία. Έτσι ο κόσμος θα έχει την εντύπωση πως μετά από κάθε κυβερνητική αλλαγή προέκυψε και ουσιώδης πολιτική αλλαγή, ενώ στην πραγματικότητα θα κυβερνάνε τα ίδια συμφέροντα. Οι πολιτικοί αυτοί στο πλαίσιο των ανταποδοτικών σχέσεων με την αστική τάξη θα της παραχωρούν δημόσια περιουσία προκειμένου να αυξάνει τακτικά την κερδοφορία και την επιρροή της.
3. Αφήστε τους παραπάνω πολιτικούς σε συνεργασία με τους χρηματοδότες τους να δημιουργήσουν λαϊκά ερείσματα συστήνοντας μια δική τους ευνοημένη εργατική-αγροτική αριστοκρατία και πουλημένους εργατοπατέρες. Έτσι εκφυλίζεται η οργάνωση των εργαζομένων, έτσι γεννιούνται επαναστάτες ιμιτασιόν τύπου Παναγόπουλου, που αφ' ενός μεν είναι ακίνδυνοι κι αφ' ετέρου δε οριοθετούν την έκφραση και τη δύναμη των επίσημων οργανώσεων των εργαζομένων.
4. Δημιουργήστε μια μεγάλη μεσαία τάξη που θα έχει λόγους υλικούς και ιδεολογικούς για να στηρίξει την παραπάνω κατάσταση. Υλικούς γιατί θα έχει πολλά να χάσει απο μια πιθανή αλλαγή, και ιδεολογικούς γιατί έχει γαλουχηθεί έτσι ώστε να ταυτίζει το συμφέρον της ντόπιας αστικής τάξης με το δικό της. Έτσι καταλήγουμε σε τέτοιους καιρούς η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να κυβερνάνε ακόμα. Οι άνθρωποι αυτοί εφόσον γαλουχηθούν έτσι, ακόμα κι αν τους τα πάρεις όλα πίσω δύσκολα θα αντιδράσουν σωστά (διαφορετικά βλ το στοιχ 9). Γεμίστε λοιπόν τις πόλεις με νεόπλουτους επιδειξίες του "ξέρεις-ποιός-είμαι-εγώ-ρε;".
5. Καλλιεργείστε μια προοπτική, ένα σχέδιο που θα πείσει τον κόσμο πως τον συμφέρει να συμμετέχει σε αυτό, ενώ στην πραγματικότητα θα συμφέρει μονάχα ολίγους: την ντόπια αστική τάξη που αναφέρεται παραπάνω. Τέτοιο σχέδιο ήταν η Μεγάλη Ελλάδα του Βενιζέλου που κατέρρευσε το 1922 και τέτοιο είναι και η ισχυρή-ευρωπαϊκή Ελλάδα του Σημίτη που καταρρέει σήμερα. Έτσι λοιπόν η συμμετοχή στην ΕΕ και το ευρώ, ενώ αποδεδειγμένα και με αριθμούς έχει αποδώσει τεράστια κέρδη στις ελληνικές τράπεζες και βιομηχανίες και τεράστιες απώλειες στη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, η πλειοψηφία των Ελλήνων εξακολουθεί να υποστηρίζει την ευρωπαϊκή Ελλάδα (ως προς τη συμμετοχή στην ΕΕ και την ΟΝΕ). Τώρα, ακόμα κι αν αυτό δείχνει να αποτυγχάνει κάντε τον κινέζο και συνεχίστε να το υπερασπίζεστε σαν να μην έγινε τίποτα, μέχρι να βρεθεί ένα άλλο σχέδιο "εθνικής ανάτασης" ή εθνικής σωτηρίας στο βωμό του οποίου θα απαιτούνται νέες θυσίες...
6. Κάντε σημαντικές παρεμβάσεις-τομές στην εκπαίδευση. Μεγαλώστε πολίτες αδιάφορους, ανιστόρητους και αναλφάβητους. Γαλουχήστε τους με τη φιλελεύθερη (με την ιδεολογική έννοια, όχι δηλαδή απλώς εκείνους που υποστηρίζουν την ελευθερία) ιδεολογία και βγάλτε σειρές δημοσιογράφων, καθηγητών κ.α. προσκείμενων στο status quo. Έτσι θα βρίσκεται πάντοτε κάποιος να υπερασπιστεί από την πιο ακραία κίνηση της κυβέρνησης μέχρι την πιο παράλογη απαίτηση της τρόικα.
7. Αξιοποιείστε και ευνοείστε την ουσιαστική ανυπαρξία της αριστεράς, η οποία εμφανίζεται κατά κόρον είτε ως πλήρως συνθηκολογημένη (βλ. Συνασπισμό) είτε ως πλήρως δογματικη και μονολιθική (βλ ΚΚΕ). Έτσι θα υπάρχει μια ακίνδυνη δύναμη μέσω της οποίας θα αισθάνεται ο κόσμος ότι αντιδράει, λειτουργώντας "ανατρεπτικά" και "επαναστατικά", πάντα ντεκαφεϊνέ όμως.
8. Όταν έρθει η ώρα που λογικά όλη αυτή η φούσκα θα σκάσει, αξιοποιείστε τα φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής, προκειμένου να γεμίσετε το λαό με την ένοχη εντύπωση ότι φταίει για την κατάσταση (βλ "μαζί τα φάγαμε"). Βοηθάνε επίσης να στρέφονται η μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, το διαίρει και βασίλευε είναι σίγουρη συνταγή. Παράλληλα αξιοποιείστε τη συγκυρία προκειμένου η ντόπια και ξένη αστική τάξη να πλουτίσει ακόμα περισσότερο (πχ μέσω των ιδιωτικοποιήσεων/ξεπουλημάτων ή των αντεργατικών μέτρων όπως η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας).
9. Αφήστε άλυτα προβλήματα όπως το μεταναστευτικό και δώστε διάρκεια σε εθνικά ζητήματα και έχθρες. Φλωμώστε επίσης το λαό με μισαλλόδοξη, εθνικιστική προπαγάνδα και παράλληλα αφήστε την αστική τάξη ή και ορισμένα κόμματα να χρηματοδοτεί νεοναζιστικές οργανώσεις τύπου Χρυσή Αυγή ή άλλα παρακλάδια. Βάλτε, τέλος, τα απαξιωμένα ξεπουλημένα μέσα-κανάλια να τις κράζουν. Έτσι θα υπάρχει ένα φόβητρο για τους μετανάστες που δουλεύουν τζάμπα προκειμένου να μην ζητάνε να πληρωθούνε. Έτσι θα υπάρχει κάποιος που θα κατευθύνει την οργή των αδικημένων σε άλλους, πιο αδύναμους αδικημένους. Έτσι θα προκληθεί η πόλωση και ο εθνικός κίνδυνος που θα επιτρέψει στον καθένα να επικαλεστεί την έκτακτη ανάγκη και να απεμπολήσει κάθε αξία και πρόσχημα.
10. Σε περίπτωση που όλα αυτά δεν πετυχαίνουν πλήρως και γεννιούνται αντιδράσεις, κόψτε τις απ' τη ρίζα. Πλακώστε στο ξύλο όποιον τολμήσει να διαμαρτυρηθεί, βασανίστε συλληφθέντες και προσαχθέντες, τρομοκρατήστε τους υπολοίπους με προληπτικές διαδικασίες και με ψέματα προκειμένου να τους κυριεύσει ο φόβος. Καταστείλτε τους σε κάθε περίπτωση, σωματικά ή ψυχολογικά.
2. Αφήστε τις οικογένειες αυτές να αναδείξουν στην πολιτική εξουσία τα δικά τους πρόσωπα και τους δικούς τους σχηματισμούς, πολλώ δε μάλλον να δημιουργούν ολόκληρα ρεύματα (βλ τους εκσυγχρονιστές του Σημίτη). Έτσι καταλήγει ο κάθε Ψυχάρης να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις και αντίστροφα έτσι καταλήγει ο κάθε Μπόμπολας ή Μελισσανίδης να ευνοείται τόσο κατάφωρα από το κράτος. Δημιουργήστε με αυτούς τους πολιτικούς ένα δικομματικό μοντέλο, με δύο κόμματα- διαχειριστές που θα εναλλάσσονται στην εξουσία. Έτσι ο κόσμος θα έχει την εντύπωση πως μετά από κάθε κυβερνητική αλλαγή προέκυψε και ουσιώδης πολιτική αλλαγή, ενώ στην πραγματικότητα θα κυβερνάνε τα ίδια συμφέροντα. Οι πολιτικοί αυτοί στο πλαίσιο των ανταποδοτικών σχέσεων με την αστική τάξη θα της παραχωρούν δημόσια περιουσία προκειμένου να αυξάνει τακτικά την κερδοφορία και την επιρροή της.
3. Αφήστε τους παραπάνω πολιτικούς σε συνεργασία με τους χρηματοδότες τους να δημιουργήσουν λαϊκά ερείσματα συστήνοντας μια δική τους ευνοημένη εργατική-αγροτική αριστοκρατία και πουλημένους εργατοπατέρες. Έτσι εκφυλίζεται η οργάνωση των εργαζομένων, έτσι γεννιούνται επαναστάτες ιμιτασιόν τύπου Παναγόπουλου, που αφ' ενός μεν είναι ακίνδυνοι κι αφ' ετέρου δε οριοθετούν την έκφραση και τη δύναμη των επίσημων οργανώσεων των εργαζομένων.
4. Δημιουργήστε μια μεγάλη μεσαία τάξη που θα έχει λόγους υλικούς και ιδεολογικούς για να στηρίξει την παραπάνω κατάσταση. Υλικούς γιατί θα έχει πολλά να χάσει απο μια πιθανή αλλαγή, και ιδεολογικούς γιατί έχει γαλουχηθεί έτσι ώστε να ταυτίζει το συμφέρον της ντόπιας αστικής τάξης με το δικό της. Έτσι καταλήγουμε σε τέτοιους καιρούς η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να κυβερνάνε ακόμα. Οι άνθρωποι αυτοί εφόσον γαλουχηθούν έτσι, ακόμα κι αν τους τα πάρεις όλα πίσω δύσκολα θα αντιδράσουν σωστά (διαφορετικά βλ το στοιχ 9). Γεμίστε λοιπόν τις πόλεις με νεόπλουτους επιδειξίες του "ξέρεις-ποιός-είμαι-εγώ-ρε;".
5. Καλλιεργείστε μια προοπτική, ένα σχέδιο που θα πείσει τον κόσμο πως τον συμφέρει να συμμετέχει σε αυτό, ενώ στην πραγματικότητα θα συμφέρει μονάχα ολίγους: την ντόπια αστική τάξη που αναφέρεται παραπάνω. Τέτοιο σχέδιο ήταν η Μεγάλη Ελλάδα του Βενιζέλου που κατέρρευσε το 1922 και τέτοιο είναι και η ισχυρή-ευρωπαϊκή Ελλάδα του Σημίτη που καταρρέει σήμερα. Έτσι λοιπόν η συμμετοχή στην ΕΕ και το ευρώ, ενώ αποδεδειγμένα και με αριθμούς έχει αποδώσει τεράστια κέρδη στις ελληνικές τράπεζες και βιομηχανίες και τεράστιες απώλειες στη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, η πλειοψηφία των Ελλήνων εξακολουθεί να υποστηρίζει την ευρωπαϊκή Ελλάδα (ως προς τη συμμετοχή στην ΕΕ και την ΟΝΕ). Τώρα, ακόμα κι αν αυτό δείχνει να αποτυγχάνει κάντε τον κινέζο και συνεχίστε να το υπερασπίζεστε σαν να μην έγινε τίποτα, μέχρι να βρεθεί ένα άλλο σχέδιο "εθνικής ανάτασης" ή εθνικής σωτηρίας στο βωμό του οποίου θα απαιτούνται νέες θυσίες...
6. Κάντε σημαντικές παρεμβάσεις-τομές στην εκπαίδευση. Μεγαλώστε πολίτες αδιάφορους, ανιστόρητους και αναλφάβητους. Γαλουχήστε τους με τη φιλελεύθερη (με την ιδεολογική έννοια, όχι δηλαδή απλώς εκείνους που υποστηρίζουν την ελευθερία) ιδεολογία και βγάλτε σειρές δημοσιογράφων, καθηγητών κ.α. προσκείμενων στο status quo. Έτσι θα βρίσκεται πάντοτε κάποιος να υπερασπιστεί από την πιο ακραία κίνηση της κυβέρνησης μέχρι την πιο παράλογη απαίτηση της τρόικα.
7. Αξιοποιείστε και ευνοείστε την ουσιαστική ανυπαρξία της αριστεράς, η οποία εμφανίζεται κατά κόρον είτε ως πλήρως συνθηκολογημένη (βλ. Συνασπισμό) είτε ως πλήρως δογματικη και μονολιθική (βλ ΚΚΕ). Έτσι θα υπάρχει μια ακίνδυνη δύναμη μέσω της οποίας θα αισθάνεται ο κόσμος ότι αντιδράει, λειτουργώντας "ανατρεπτικά" και "επαναστατικά", πάντα ντεκαφεϊνέ όμως.
8. Όταν έρθει η ώρα που λογικά όλη αυτή η φούσκα θα σκάσει, αξιοποιείστε τα φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής, προκειμένου να γεμίσετε το λαό με την ένοχη εντύπωση ότι φταίει για την κατάσταση (βλ "μαζί τα φάγαμε"). Βοηθάνε επίσης να στρέφονται η μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, το διαίρει και βασίλευε είναι σίγουρη συνταγή. Παράλληλα αξιοποιείστε τη συγκυρία προκειμένου η ντόπια και ξένη αστική τάξη να πλουτίσει ακόμα περισσότερο (πχ μέσω των ιδιωτικοποιήσεων/ξεπουλημάτων ή των αντεργατικών μέτρων όπως η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας).
9. Αφήστε άλυτα προβλήματα όπως το μεταναστευτικό και δώστε διάρκεια σε εθνικά ζητήματα και έχθρες. Φλωμώστε επίσης το λαό με μισαλλόδοξη, εθνικιστική προπαγάνδα και παράλληλα αφήστε την αστική τάξη ή και ορισμένα κόμματα να χρηματοδοτεί νεοναζιστικές οργανώσεις τύπου Χρυσή Αυγή ή άλλα παρακλάδια. Βάλτε, τέλος, τα απαξιωμένα ξεπουλημένα μέσα-κανάλια να τις κράζουν. Έτσι θα υπάρχει ένα φόβητρο για τους μετανάστες που δουλεύουν τζάμπα προκειμένου να μην ζητάνε να πληρωθούνε. Έτσι θα υπάρχει κάποιος που θα κατευθύνει την οργή των αδικημένων σε άλλους, πιο αδύναμους αδικημένους. Έτσι θα προκληθεί η πόλωση και ο εθνικός κίνδυνος που θα επιτρέψει στον καθένα να επικαλεστεί την έκτακτη ανάγκη και να απεμπολήσει κάθε αξία και πρόσχημα.
10. Σε περίπτωση που όλα αυτά δεν πετυχαίνουν πλήρως και γεννιούνται αντιδράσεις, κόψτε τις απ' τη ρίζα. Πλακώστε στο ξύλο όποιον τολμήσει να διαμαρτυρηθεί, βασανίστε συλληφθέντες και προσαχθέντες, τρομοκρατήστε τους υπολοίπους με προληπτικές διαδικασίες και με ψέματα προκειμένου να τους κυριεύσει ο φόβος. Καταστείλτε τους σε κάθε περίπτωση, σωματικά ή ψυχολογικά.
Τρίτη 25 Ιουνίου 2013
11 σημεία για την νέα κυβέρνηση
*Μόνο ανακούφιση έφερε ο ανασχηματισμός. Επιτέλους οι υγιείς πολιτικές δυνάμεις του τόπου συνεργάζονται ενεργά για τη σωτηρία του. Πραγματική dream team. Αν και θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη υπερπαραγωγή αν είχε κι άλλα εξωκομματικά στελέχη πέραν του Παντελή Καψή όπως ακουγόταν πριν από τις επίσημες ανακοινώσεις με φαβορί για υπουργοποίηση τους Κώστα Πρέκα, Αιμίλιο Λιάτσο και Άτζελα Δημητρίου.
*Η νέα κυβέρνηση είναι πράγματι η πιο μικρή κι ευέλικτη μετά τη 2η κυβέρνηση Παπανδρέου, αποτελούμενη από μόλις 42 άτομα. Φήμες λένε ότι η πρώτη κυβερνητική πράξη θα είναι η μετακίνηση από το Μαξίμου στο Γήπεδο Καραϊσκάκη προκειμένου να χωρέσουν όλα της τα μέλη και να γίνονται πιο άνετα τα Υπουργικά Συμβούλια. Άσε που ο Μαρινάκης (με την εφημερίδα Παραπολιτικά) είναι "δικό μας" παιδί.
*Όλα τα φώτα είναι στραμμένα στον νέο υπουργό Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος διέρρευσε ήδη την πρώτη τομή στον τομέα της εθνικής υγείας. Για την είσοδο και την εξέταση στα νοσοκομεία θα πρέπει οι ασθενείς αφ' ενός να προσκομίσουν ένα από τα βιβλία "Πανύψιστος Ζευς και αιμορροίδες" και "100+1 συνταγές για μακροζωϊα από την αρχαία Σπάρτη" που τυχαίνει να πωλεί ο αδερφός του νέου υπουργού και αφ' ετέρου να αποδείξουν ότι είναι αυθεντικοί Έλληνες ή έστω νόμιμοι μετανάστες από τον πλανήτη ΕΛ. Έξυπνο πάντως να βάλουν έναν ασθενή στου υπουργείο Υγείας.
*Η Σοφία Βούλτεψη αρνήθηκε μετά λύπης την υφυπουργοποίησή της, δηλώνοντας πως δεν έχει χρόνο την ίδια ώρα να κράζει την ΕΡΤ και το ΣΥΡΙΖΑ και παράλληλα να κλείνει νοσοκομεία. Ευχήθηκε όμως ολόψυχα στο σύντροφο Άδωνι να ακολουθήσει την υπερπετυχημένη πορεία του Ανδρέα Λοβέρδου δύο χρόνια πριν στο ίδιο υπουργείο.
*Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε ήδη βρει τον τρόπο να μειώσει τους δημοσίους υπαλλήλους, γι' αυτό και τοποθετήθηκε ασυζητητί στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης: "θα τους ταϊζω κι επίσημα στον πατέρα μου, δεν χρειάζεται πλέον να κρυβόμαστε" φέρεται να δήλωσε αποκαλύπτοντας έτσι το μυστικό της μακροζωϊας του επίτιμου.
*Δικαιώθηκε ο Βρούτσης με την παραμονή του στο Υπουργείο Εργασίας καθώς χάρις στις προσπάθειές του η ανεργία δεν ξεπέρασε το 50% όπως προέβλεπαν οι Κασσάνδρες της αριστεράς.
*Ο Σίμος Κεδίκογλου τα πήγε τόσο καλά τον προηγούμενο καιρό, που πλέον η κυβέρνηση έχει και 2ο Κεδίκογλου (βλ Συμεών Κεδίκογλου, το νέο υφυπουργό Παιδείας).
*Ο Παντελής Καψής, "υφυπουργός ΕΡΤ", συμφώνησε ήδη με τον Αντώνη Σαμαρά τον τρόπο που θα στελεχωθεί η ΝΕΡΙΤ: Οι υποψήφιοι θα υποβληθούν σε εξετάσεις τύπου ΑΣΕΠ με βασικές ερωτήσεις α) Από πού κατάγεστε, β) ποια η συγγένειά σας με τα στελέχη της κυβέρνησης ή έστω της Νέας Δημοκρατίας και γ) ποιά η γνώμη σας για το ΣΥΡΙΖΑ.
*Ο πρωθυπουργός δήλωσε πως η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση τετραετίας, αλλά άφησε να διαρρεύσει ότι αν χρειαστεί θα γίνει και κυβέρνηση επ αόριστον ειδικά εφόσον σε επόμενο ανασχηματισμό συμμετέχει και η Χρυσή Αυγή. Άσε που οι εκλογές είναι και μεγάλο έξοδο...
*Απογοητευμένος είναι ο Δημήτρης Αβραμόπουλος που έφυγε από το υπουργίο εξωτερικών, καθώς ήταν έτοιμος να κάνει σειρά ενωτικών παρεμβάσεων στην Τουρκία, τη Βραζιλία και τη Ρουάντα. Αν δε η κυβέρνηση χτυπούσε 4ετία, στόχος του ήταν η επανένωση της Κορέας.
*Τώρα που ο Βενιζέλος επιτέλους δέχθηκε να γίνει υπουργός εξωτερικών ο Σαμαράς είναι έτοιμος να επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο, όπως υποσχέθηκε άλλωστε και πριν τις εκλογές.
Κυριακή 16 Ιουνίου 2013
4+1 σημεία για τη μπανανόφλουδα της ΕΡΤ
1) Το ζήτημα της ΕΡΤ είναι και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως αφορμή αντίδρασης κι όχι ως αιτία. Κατ' αρχάς, ως προς τον τρόπο, η κυβέρνηση μέσα σε ένα χρόνο έχει περάσει περίπου 20 πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, δηλαδή σε 20 περιπτώσεις δίχως να έχει υπάρξει μια πρόδηλη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης (εκτός άμα εμείς δεν την πήραμε χαμπάρι) η εκτελεστική λειτουργία παρέκαμψε τη νομοθετική, ήτοι το κοινοβούλιο. Ας το πάρουμε είδηση πίσω από τον αυταρχισμό βρίσκεται πάντα το οικονομικό, όπως και στην Τουρκία, όπως και παντού. Οι κυβερνήσεις γίνονται αυταρχικές όταν έχουν να επιβάλλουν πολιτικές λιτότητας, "ανάπτυξης" κι "ανταγωνιστικότητας".
Κατά δεύτερον, από το 2010 μέχρι σήμερα έχουν κλείσει (βλ Εργατικές Εστίες, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, σχολεία κλπ) ή ξεπουληθεί (ο κερδοφόρος ΟΠΑΠ, η Αγροτική, το Ταμιευτήριο, τα μεταλλεία χρυσού κλπ ενώ στα σκαριά είναι και το νερο βλ ΕΥΑΘ) τόσα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου, που το να συμβεί κάτι τέτοιο με την ΕΡΤ δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση (παρεμπιπτότνως συμφοιτητές του ΑΠΘ, αποχαιρετίστε και τη Λέσχη).
Τέλος, δεν είναι η πρώτη φορά που αυτό γίνεται με άμεσο και ξαφνικό τρόπο όταν ολόκληρες δημόσιες τράπεζες κλείνουν Παρασκευή βράδυ με απόφαση ενός απλού διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας.
Στη βάση αυτών, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν αυτά, στο χέρι μας όμως είναι να είναι η τελευταία.
2) Σίγουρα η φασαρία είναι δικαιολογημένη καθώς πρώτη φορά οι απειλούμενοι από τις κυβερνητικές πολιτικές έχουν στα χέρια τους ένα τέτοιο μέσο εξωστρέφειας όπως είναι η τηλεόραση. Ωστόσο μπορεί σίγουρα από κάποιους υποψιασμένους να θεωρηθεί τεχνιτή. Τεχνιτή για να ξεχαστεί το φιάσκο με τη ΔΕΠΑ και η ανυπαρξία του success story του Σαμαρά και των τυχάρπαστων συνεργατών του. Τεχνιτή για να γίνουν εκλογές από τις οποίες (με τις σημερινές συνθήκες) ο Σαμαράς θα βγει πάλι νικητής και θα συγκυβερνήσει με τη συγγενή του πολιτικά Χρυσή Αυγή
(που τελικά δεν είναι τικ, πράγματι κλείνει συνέχεια το μάτι), γιατί ο Κουβέλης και ο Βενιζέλος ...παραείναι αριστεροί για τα γούστα του, ή γιατί το χιούμορ περιττεύει, είναι απλά τελειωμένοι.
Έτσι αφ' ενός θα νομιμοποιηθεί να φέρει τα νέα μέτρα το Σεπτέμβρη κι αφ' ετέρου ο κόσμος θα αισθάνεται απ' τη μια ηττημένος κι αδύναμος κι απ' την άλλη πως ήδη έχει αντιδράσει δια της ψήφου οπότε επιστροφή στον καναπέ και στη γκρίνια (όπως έγινε και τους επόμενους μήνες μετά τις περσινές εκλογές).
3) Ακόμα κι αν είναι έτσι, ο λαός έχει μια μεγάλη ευκαιρία. Οι εγκαταστάσεις της ΕΡΤ έπρεπε και πρέπει να γίνουν κέντρα αγώνα. Πληττόμενοι από το κλείσιμο της ΕΡΤ πρέπει να συσπειρωθούν με τους πληττόμενους της ευρύτερης πολιτικής που ακολουθείται στο πλαίσιο της οποίας εντάσσεται και το κλείσιμο της ΕΡΤ (λογική σχέση γενικού-ειδικού). Γι' αυτό το λόγο, ο αγώνας αυτός θα πρέπει να έχει βασικό πρόταγμα όχι το "ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ Η ΕΡΤ" αλλά το "ΝΑ ΠΕΣΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ (το βασικότερο) ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ ΟΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ".
Αυτό το πρόταγμα συνδυάζει το αναγκαίο με το εφικτό, δεν θέτει ως αυτοσκοπό τις εκλογές μα απαιτεί πίστη στις δυνάμεις μας.
Αυτό το πρόταγμα είναι το μόνο λογικά συνεπές γιατί αυτές οι πολιτικές είναι που θέλουν την ΕΡΤ "ΝΕΡΙΤ".
Είναι όμως και το μόνο που μπορεί να χει αποτέλεσμα γιατί μονάχα έτσι θα συσπειρωθεί ο κόσμος γύρω από αυτό τον αγώνα και θα πετύχει το άνοιγμα της ΕΡΤ. Όχι όμως της παλιάς ΕΡΤ των Λιάτσων και των βισματωμένων παρουσιαστριών (βλ Σαλαγκούδη) που δεν ξέρουν να διαβάζουν αλλά μιας νέας ΕΡΤ που το "Ε" σημαίνει "ελεύθερη" τηλεόραση (έχοντας πάντα υπόψη τα διδάγματα του μοντέλου του εργατικού ελέγχου αυτών των ημερών).
Σε αυτό οφείλουν να συνδράμουν όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς, όλα τα κινήματα (βλ SOSτε το Νερό, Σκουριές, ΒΙΟΜΕ), όλες οι πρωτοβουλίες και οι συλλογικότητες αλλά και όλοι οι ανένταχτοι ανήσυχοι άνθρωποι που δεν αντέχουν πια από τη φτώχεια, την απόγνωση και το άδικο. Μέσα σε αυτόν τον αγώνα πρέπει να γίνει μια νέα ζύμωση ανάμεσα στις δυνάμεις αυτές, μέσα απο μαζικές και κοινές διαδικασίες, πρωτοβουλίες, συζητήσεις κι εκδηλώσεις, να προσπαθηθεί να απαντηθούν τα ερωτήματα του ΠΩΣ θα ανατραπούν αυτές οι πολιτικές και ΤΟ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ που πρέπει να ακολουθηθεί. Να ανοίξει ένας διάλογος για το συντονισμό όλων των κινημάτων αλλά και το άνοιγμα νέων μετώπων στη βάση του παραπάνω προτάγματος.
4) Λένε έχουμε χούντα. Όχι κύριοι, αυτοί είναι η αστική δημοκρατία σας. Αυτά είναι τα όρια των δικαιωμάτων τα οποία υμνείτε. Μπορεί σε αυτό το πλαίσιο ο κάθε Σαμαράς να τα καταστρατηγεί και να βγαίνει μάγκας. Γι' αυτό ο πραγματικός αγώνας δεν πρέπει να είναι για κεκτημένα, αλλά για πραγματική χειραφέτηση.
ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 17 ΙΟΥΝΙΟΥ, ΜΑΖΕΥΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΝΩΡΙΣ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΕΤ3. ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΣΤΙΣ 6 ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ, ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΔΡΑΣΕΙΣ...
Κατά δεύτερον, από το 2010 μέχρι σήμερα έχουν κλείσει (βλ Εργατικές Εστίες, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, σχολεία κλπ) ή ξεπουληθεί (ο κερδοφόρος ΟΠΑΠ, η Αγροτική, το Ταμιευτήριο, τα μεταλλεία χρυσού κλπ ενώ στα σκαριά είναι και το νερο βλ ΕΥΑΘ) τόσα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου, που το να συμβεί κάτι τέτοιο με την ΕΡΤ δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση (παρεμπιπτότνως συμφοιτητές του ΑΠΘ, αποχαιρετίστε και τη Λέσχη).
Τέλος, δεν είναι η πρώτη φορά που αυτό γίνεται με άμεσο και ξαφνικό τρόπο όταν ολόκληρες δημόσιες τράπεζες κλείνουν Παρασκευή βράδυ με απόφαση ενός απλού διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας.
Στη βάση αυτών, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν αυτά, στο χέρι μας όμως είναι να είναι η τελευταία.
2) Σίγουρα η φασαρία είναι δικαιολογημένη καθώς πρώτη φορά οι απειλούμενοι από τις κυβερνητικές πολιτικές έχουν στα χέρια τους ένα τέτοιο μέσο εξωστρέφειας όπως είναι η τηλεόραση. Ωστόσο μπορεί σίγουρα από κάποιους υποψιασμένους να θεωρηθεί τεχνιτή. Τεχνιτή για να ξεχαστεί το φιάσκο με τη ΔΕΠΑ και η ανυπαρξία του success story του Σαμαρά και των τυχάρπαστων συνεργατών του. Τεχνιτή για να γίνουν εκλογές από τις οποίες (με τις σημερινές συνθήκες) ο Σαμαράς θα βγει πάλι νικητής και θα συγκυβερνήσει με τη συγγενή του πολιτικά Χρυσή Αυγή
(που τελικά δεν είναι τικ, πράγματι κλείνει συνέχεια το μάτι), γιατί ο Κουβέλης και ο Βενιζέλος ...παραείναι αριστεροί για τα γούστα του, ή γιατί το χιούμορ περιττεύει, είναι απλά τελειωμένοι.
Έτσι αφ' ενός θα νομιμοποιηθεί να φέρει τα νέα μέτρα το Σεπτέμβρη κι αφ' ετέρου ο κόσμος θα αισθάνεται απ' τη μια ηττημένος κι αδύναμος κι απ' την άλλη πως ήδη έχει αντιδράσει δια της ψήφου οπότε επιστροφή στον καναπέ και στη γκρίνια (όπως έγινε και τους επόμενους μήνες μετά τις περσινές εκλογές).
3) Ακόμα κι αν είναι έτσι, ο λαός έχει μια μεγάλη ευκαιρία. Οι εγκαταστάσεις της ΕΡΤ έπρεπε και πρέπει να γίνουν κέντρα αγώνα. Πληττόμενοι από το κλείσιμο της ΕΡΤ πρέπει να συσπειρωθούν με τους πληττόμενους της ευρύτερης πολιτικής που ακολουθείται στο πλαίσιο της οποίας εντάσσεται και το κλείσιμο της ΕΡΤ (λογική σχέση γενικού-ειδικού). Γι' αυτό το λόγο, ο αγώνας αυτός θα πρέπει να έχει βασικό πρόταγμα όχι το "ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ Η ΕΡΤ" αλλά το "ΝΑ ΠΕΣΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ (το βασικότερο) ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ ΟΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ".
Αυτό το πρόταγμα συνδυάζει το αναγκαίο με το εφικτό, δεν θέτει ως αυτοσκοπό τις εκλογές μα απαιτεί πίστη στις δυνάμεις μας.
Αυτό το πρόταγμα είναι το μόνο λογικά συνεπές γιατί αυτές οι πολιτικές είναι που θέλουν την ΕΡΤ "ΝΕΡΙΤ".
Είναι όμως και το μόνο που μπορεί να χει αποτέλεσμα γιατί μονάχα έτσι θα συσπειρωθεί ο κόσμος γύρω από αυτό τον αγώνα και θα πετύχει το άνοιγμα της ΕΡΤ. Όχι όμως της παλιάς ΕΡΤ των Λιάτσων και των βισματωμένων παρουσιαστριών (βλ Σαλαγκούδη) που δεν ξέρουν να διαβάζουν αλλά μιας νέας ΕΡΤ που το "Ε" σημαίνει "ελεύθερη" τηλεόραση (έχοντας πάντα υπόψη τα διδάγματα του μοντέλου του εργατικού ελέγχου αυτών των ημερών).
Σε αυτό οφείλουν να συνδράμουν όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς, όλα τα κινήματα (βλ SOSτε το Νερό, Σκουριές, ΒΙΟΜΕ), όλες οι πρωτοβουλίες και οι συλλογικότητες αλλά και όλοι οι ανένταχτοι ανήσυχοι άνθρωποι που δεν αντέχουν πια από τη φτώχεια, την απόγνωση και το άδικο. Μέσα σε αυτόν τον αγώνα πρέπει να γίνει μια νέα ζύμωση ανάμεσα στις δυνάμεις αυτές, μέσα απο μαζικές και κοινές διαδικασίες, πρωτοβουλίες, συζητήσεις κι εκδηλώσεις, να προσπαθηθεί να απαντηθούν τα ερωτήματα του ΠΩΣ θα ανατραπούν αυτές οι πολιτικές και ΤΟ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ που πρέπει να ακολουθηθεί. Να ανοίξει ένας διάλογος για το συντονισμό όλων των κινημάτων αλλά και το άνοιγμα νέων μετώπων στη βάση του παραπάνω προτάγματος.
4) Λένε έχουμε χούντα. Όχι κύριοι, αυτοί είναι η αστική δημοκρατία σας. Αυτά είναι τα όρια των δικαιωμάτων τα οποία υμνείτε. Μπορεί σε αυτό το πλαίσιο ο κάθε Σαμαράς να τα καταστρατηγεί και να βγαίνει μάγκας. Γι' αυτό ο πραγματικός αγώνας δεν πρέπει να είναι για κεκτημένα, αλλά για πραγματική χειραφέτηση.
ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 17 ΙΟΥΝΙΟΥ, ΜΑΖΕΥΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΝΩΡΙΣ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΕΤ3. ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΣΤΙΣ 6 ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ, ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΔΡΑΣΕΙΣ...
Σάββατο 1 Ιουνίου 2013
Τουρκία ώρα μηδέν: ορισμένα άμεσα διδάγματα από τη γείτονα χώρα
Από τα γεγονότα της Τουρκίας μπορούμε ακόμα και τόσο νωρίς να αντλήσουμε ορισμένα διδάγματα.
1. Είναι η οικονομία!
Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται πόσο απέχουν οι αριθμοί από την πραγματικότητα του λαού. Η Τουρκία είναι η χώρα της ανάπτυξης του 3,1%, που κατά τα λεγόμενα του Martin Raiser του ΟΟΣΑ «αποτελεί οικονομικά αναδυόμενο αστέρι περιφερειακά και παγκόσμια» και μια από τις πιο ευνοϊκές στην επιχειρηματικότητα χώρες (πιο πάνω από την Ιαπωνία, την Αμερική και τη Γερμανία). Αυτά όμως δεν σημαίνουν τίποτα για το λαό της που κατά τον ΟΟΣΑ και πάλι είναι από τους πιο φτωχούς. Και αυτά τα δύο μόνο ασύνδετα δεν είναι. Φτωχός είναι ο λαός που το κράτος του δεν φορολογεί το κεφάλαιο (κάτι που το καθιστά θελκτικό στις μεγάλες επιχειρήσεις), προκειμένου να παρέχει τα απαραίτητα. Φτωχός είναι ο λαός που δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί (κάτι που τον καθιστά ανταγωνιστικό). Προκειμένου να συντηρηθεί αυτή λοιπόν η ισορροπημένη αναντιστοιχία χρειάζεται το μαστίγιο ενός αυταρχικού υποστρώματος. Ο αυταρχισμός του τουρκικού κράτους ήταν γνωστός αλλά επ’ αφορμή των μεγαλειωδών διαδηλώσεων, γίνεται εμφανής τοις πάσι, ακόμα και στους πιο αφελείς. Το οικονομικό λοιπόν συνδέεται πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε με τον παράγοντα της κρατικής (και ενίοτε παρακρατικής) βίας, κάτι που αποδεικνύεται και από την κατάσταση στην Ελλάδα. Ας μην ξεχνάμε πως οι λόγοι που ζητάνε οι διαδηλωτές να πέσει η κυβέρνηση δεν είναι μόνο οι περιορισμένες ελευθερίες, αλλά κάτι πιο συνολικό. Άλλωστε αφορμή ήταν η κατασκευή εμπορικού κέντρου στο πάρκο Γκεζί της Ισταμπούλ.
2. Όταν ο φιλελευθερισμός αντιμάχεται τον εαυτό του
Αυτό με τη σειρά του αποδεικνύει πόση υποκρισία ή αφέλεια χωράει στα κεφάλια των εγχώριων και διεθνών φιλελευθέρων που ενώ από τη μία υποστηρίζουν την ελευθερία έκφρασης, λόγου κλπ από την άλλη υποστηρίζουν (ακόμα πιο δυναμικά) κι επιβάλλουν οικονομικές πολιτικές που δεν ευνοούν καθόλου τα παραπάνω. Για παράδειγμα η Ευρωπαϊκή Ένωση, διά του επιτρόπου αρμόδιου για τη Διεύρυνση, Στέφαν Φούλε, σχολίασε τα γεγονότα στην Τουρκία. Ο εκπρόσωπός του Πέτερ Στάνο υπενθύμισε ότι η Τουρκία είναι υποψήφια προς ένταξη χώρα και ζήτησε «να εδραιωθεί στην Τουρκία η ελευθερία σκέψης και έκφρασης, όπως και η ελευθερία του συνέρχεσθαι». Πρόκειται βέβαια για την
ίδια Ευρωπαϊκή Ένωση που επιβάλλει στις χώρες της πολιτικές που τόσο απαιτούν όσο και αναπαράγουν αυταρχικές πολιτικές.
2. Όταν ο φιλελευθερισμός αντιμάχεται τον εαυτό του
Αυτό με τη σειρά του αποδεικνύει πόση υποκρισία ή αφέλεια χωράει στα κεφάλια των εγχώριων και διεθνών φιλελευθέρων που ενώ από τη μία υποστηρίζουν την ελευθερία έκφρασης, λόγου κλπ από την άλλη υποστηρίζουν (ακόμα πιο δυναμικά) κι επιβάλλουν οικονομικές πολιτικές που δεν ευνοούν καθόλου τα παραπάνω. Για παράδειγμα η Ευρωπαϊκή Ένωση, διά του επιτρόπου αρμόδιου για τη Διεύρυνση, Στέφαν Φούλε, σχολίασε τα γεγονότα στην Τουρκία. Ο εκπρόσωπός του Πέτερ Στάνο υπενθύμισε ότι η Τουρκία είναι υποψήφια προς ένταξη χώρα και ζήτησε «να εδραιωθεί στην Τουρκία η ελευθερία σκέψης και έκφρασης, όπως και η ελευθερία του συνέρχεσθαι». Πρόκειται βέβαια για την
ίδια Ευρωπαϊκή Ένωση που επιβάλλει στις χώρες της πολιτικές που τόσο απαιτούν όσο και αναπαράγουν αυταρχικές πολιτικές.
3. Ελλάς – Τουρκία - συμμαχία;
Τέλος σε εποχές που οι εθνικισμοί, οι σοβινισμοί και οι φυλετικές διακρίσεις ανεβαίνουν, καλό είναι κάτι τέτοια γεγονότα να μας διδάσκουν πως αυτά που μας ενώνουν είναι στην πραγματικότητα περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Πως ο τουρκικός λαός περνάει και θα περνάει τα ίδια με τον ελληνικό. Λαός με την κοινωνική έννοια, όχι την εθνική. Ας εντάξουμε λοιπόν στην παραπάνω κοινωνική ανάλυση εν παραδείγματι το ζήτημα της εκμετάλλευσης του Αιγαίου. Όποιος και να την καταφέρει, ποιος άραγε θα ευνοηθεί από αυτήν υπό τις παρούσες συνθήκες; Οι λαοί, ο απλός κόσμος ή τα εθνικά και πολυεθνικά αρπακτικά; Αυτά βέβαια με καμία διάθεση εθνομηδενισμού. Είναι δύσκολο να ισορροπείς ανάμεσα απ’ τη μία στον εθνικισμό και απ’ την άλλη στον εθνομηδενισμό, που για διαφορετικούς λόγους είναι εξίσου επικίνδυνα. Σαφώς λοιπόν στη χάραξη πολιτικής και δη ριζοσπαστικής και ανατρεπτικής θα λάβεις υπόψη τις εκάστοτε εθνικές/πολιτισμικές συνθήκες (βλ. Γκράμσι), όμως μονάχα και ξεκάθαρα για λόγους στρατηγικής. Ως εκεί όμως.
Η ιδέα του έθνους (και οι σχετικοί –ισμοί) οδηγεί στα θεωρήματα της εθνικής ενότητας, κάτι που είναι πολύ λιγότερο ουδέτερο απ' όσο φαίνεται. Πρόκειται για μια επίπλαστη κι ακατόρθωτη ενότητα που περιλαμβάνει εκ φύσεως αντίπαλες κοινωνικές ομάδες με αντικρουόμενα συμφέροντα. Και προφανώς αυτή η «ενότητα» δεν είναι αμφίδρομη γιατί ενώ ο μεν λαός πείθεται γι’ αυτήν, οι δε αστικές τάξεις (με την έννοια των κατόχων των κεφαλαίων) εξακολουθούν να τον αφαιμάζουν και να τον εκμεταλλεύονται. Να ποιος είναι ο κερδισμένος λοιπόν. Ακόμα και το ΕΑΜ που ήταν εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο, χάρις στις πολιτικές και κοινωνικές του καταβολές έβαζε εξίσου ψηλά τα ζητήματα της λαοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Δευτέρα 13 Μαΐου 2013
Η σειρά των καθηγητών για το εδώλιο
Μετά τους φοιτητές, τους αγρότες, τους ναυτεργάτες, τους δικηγόρους και τους οδηγούς μέσων μαζικής μεταφοράς, η κυβέρνηση χτύπησε την πόρτα και στα σχολεία. Στα σχολεία με τους υπεράριθμους μαθητές και τα καθηγητικά κενά, στα σχολεία που το χειμώνα δεν είχαν θέρμανση, στα σχολεία που δεν δίνονται βιβλία στους μαθητές ή στην καλύτερη τους δανείζονται, στα σχολεία που το 2012 σε επίπεδο δευτεροβάθμιας σημειώθηκαν 32.000 χαμένες ώρες τη βδομάδα λόγω κενών. Στα ήδη υπάρχοντα προβλήματα λοιπόν αλλά και στα ευρύτερα προβλήματα που προκαλεί η μνημονιακή ύφεση (ανεργία-πείνα) θέλει η κυβέρνηση Σαμαρά να προσθέσει και νέα, που αφορούν άμεσα τους καθηγητές, αλλά θίγουν στην πραγματικότητα πολύ περισσότερο κόσμο (μαθητές-οικογένειες μαθητών-οικογένειες καθηγητών).Αλλαγές – "επόμενος για τη μνημονιακή γκιλοτίνα"
Σύμφωνα με την τροπολογία που κατατέθηκε στη Βουλή στο πολυνομοσχέδιο, η αύξηση των ωρών διδασκαλίας θα γίνεται ως εξής:
- Για τους εκπαιδευτικούς που έχουν μέχρι 6 χρόνια υπηρεσίας, οι ώρες διδασκαλίας από 21 γίνονται 23 την εβδομάδα.
- Για τους εκπαιδευτικούς που έχουν από 6 έως 12 χρόνια, οι ώρες διδασκαλίας από 19 γίνονται 21.
- Για τους εκπαιδευτικούς που έχουν πάνω από 12 χρόνια υπηρεσίας, οι ώρες διδασκαλίας αυξάνουν από 18 σε 20 .
- Για όσους έχουν πάνω από 20 χρόνια διδασκαλίας -κι αυτοί είναι το 40% του εκπαιδευτικού δυναμικού- οι ώρες διδασκαλίας αυξάνουν από 16, που είναι σήμερα, σε 20, δηλαδή 4 ώρες επιπλέον την εβδομάδα.
Η αύξηση αυτή έχει διπλή συνέπεια: αφ’ ενός περισσότερες ώρες εργασίας για κάποιους που όπως θα δούμε παρακάτω έχουν ήδη βαρύ πρόγραμμα κι αφ’ ετέρου κατάργηση οργανικών θέσεων στα σχολεία.
Σύμφωνα με έρευνα του Εκπαιδευτικού Ινστιτούτου της ΓΣΕΕ (ΙΝΕ ΓΣΕΕ-ΟΙΕΛΕ), που δημοσίευσε η Ελευθεροτυπία, εάν το ωράριο των εκπαιδευτικών αυξηθεί κατά 2 ώρες την εβδομάδα, χάνονται 11.795 θέσεις εκπαιδευτικών στη δημόσια εκπαίδευση. Με την κατάργηση της θέσης ανοίγει η πόρτα για την ουσιαστική απόλυση απ' το δημόσιο όπως προβλέπει το Σύνταγμα στο άρθρο 103. Στόχος είναι η μείωση 50% στις προσλήψεις των αναπληρωτών ουτωσώστε να εξοικονομηθούν 103 εκατομμύρια ευρώ. Τα 41,2 εκατομμύρια ευρώ το 2013 κι άλλα 61,8 εκατομμύρια ευρώ το 2014. Κατάργηση όμως 10.000 θέσεων σημαίνει ουσιαστικά μηδενικές προσλήψεις, πράγμα που μεταφράζεται με χιλιάδες ανθρώπους με πτυχία και οικογένειες χωρίς δουλειά.
Για όπου σημειώνεται κενό προβλέπονται υποχρεωτικές μεταθέσεις. Δηλαδή το κράτος θα στέλνει όπου κρίνει τους υπάρχοντες καθηγητές δίχως μάλιστα να υπάρχει πρόβλεψη για κριτήρια ή για κάλυψη εξόδων μετακίνησης, με όποιον αρνείται να αποκριθεί να απολύεται.
Κι αν συνυπολογίσουμε ότι μεγάλος αριθμός θα στραφεί στην έξοδο (σίγουρα μεγαλύτερος των προβλεπόμενων 5.000) τόσο λόγω της αύξησης του ωραρίου όσο και εξαιτίας της επιπλέον περικοπής του εφάπαξ κατά 10%,, τα κενά αυτά θα είναι πολλά.
Κι αν συνυπολογίσουμε ότι μεγάλος αριθμός θα στραφεί στην έξοδο (σίγουρα μεγαλύτερος των προβλεπόμενων 5.000) τόσο λόγω της αύξησης του ωραρίου όσο και εξαιτίας της επιπλέον περικοπής του εφάπαξ κατά 10%,, τα κενά αυτά θα είναι πολλά.
Τα επόμενα δύο χρόνια υπολογίζονται οι αναγκαστικές μετακινήσεις μόνιμων εκπαιδευτικών σε 10.000-15.000.
Επιπλέον όλα αυτά σε συνδυασμό με τις επικείμενες συγχωνεύσεις σε όλα τα επίπεδα (πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια) και το συνακόλουθο κλείσιμο σχολικών μονάδων μεταφράζεται με μια τρομακτική αύξηση των μαθητών ανά τμήμα κάτι που δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο της συνθήκες του μαθήματος και κλείνει το μάτι στην παραπαιδεία. Σκεφτείτε ότι σήμερα, σύμφωνα με στοιχεία, στα αστικά κέντρα της Ελλάδας καμία τάξη δεν έχει λιγότερους από 27 μαθητές.
"Το Υπουργείο Παιδείας ζήτησε από τους διευθυντές να δηλώσουν τη χωρητικότητα κάθε σχολικής αίθουσας, επισημαίνοντας πως σε κάθε μαθητή, θα πρέπει να αντιστοιχεί 1.5 τετραγωνικό μέτρο. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει πως πλέον, το μέτρο τείνει να μην είναι η αναλογία του αριθμού δασκάλου – μαθητών, αλλά το μέγεθος της αίθουσας." (ΑΥΓΗ 10-5-2013)
Η κυβέρνηση προκειμένου να επιβάλει τα μέτρα της χρησιμοποιεί κυρίως δύο μέσα:
1. Μομέντουμ
Περίτεχνα επέλεξε μισό μήνα πριν από τις Πανελλαδικές να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις προκειμένου να εκβιάσει έτσι την κοινότητα των καθηγητών ως προς τις κινητοποιήσεις τους. Δεν είναι εύκολο να λες στο παιδί που έχετε συνεργαστεί, ιδρώσει και περάσει τουλάχιστον έναν χρόνο μαζί, πως θα παρατείνεις την αγωνία του. Επομένως δεν είναι οι καθηγητές εκείνοι που κινούνται στις πλάτες των παιδιών αλλά η κυβέρνηση όπως πέρσι το Πάσχα έκανε το ίδιο με τους ναυτεργάτες, τους έθιξε δηλαδή σε εποχή που ήταν αρκετά επώδυνο να αντιδράσουν ή πρόπερσι το καλοκαίρι με τους οδηγούς ταξί.
Όπως πολλοί αντιτείνουν, πράγματι η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών προβλεπόταν από το Μεσοπρόθεσμο. Το υπουργείο Παιδείας όμως επίσημα το διέψευδε κατηγορηματικά. Τόσο ο Αρβανιτόπουλος όσο και ο υφυπουργός Παπαθεοδώρου όταν συναντήθηκε με την ΟΛΜΕ στις 24 Απριλίου, επαναλάμβαναν σε όλους τους τόνους ότι: «Δεν θα χρειαστεί αύξηση του ωραρίου. Το θέμα των ελλείψεων θα το αντιμετωπίσουμε με εξορθολογισμό στην κατανομή του προσωπικού». Τα μεσάνυχτα της Παρασκευής 26 Απριλίου κατατέθηκε αιφνιδιαστικά, στη Βουλή, η επίμαχη τροπολογία και δυο μέρες αργότερα ψηφίστηκε από την ολομέλεια.
2. Εργασιακό στάτους καθηγητών – η προπαγάνδα καλά κρατεί
Όπως έκανε και με όλες τις υπόλοιπες ομάδες που έπληξε (δημοσίους υπαλλήλους, οδηγούς ταξί και ΜΜΜ, αγρότες, ναυτεργάτες, φοιτητές, καθηγητές) φρόντισε να κατασυκοφαντήσει, μέσα από τα φιλικά διακείμενα σε αυτήν μέσα, ολόκληρο τον κλάδο ως προς τις ώρες εργασίας και τους μισθούς του, προκειμένου να ενεργοποιήσει έτσι το φθόνο της υπόλοιπης κοινωνίας. Με το "διαίρει και βασίλευε" φροντίζει να απομονώσει τους καθηγητές από γονείς, μαθητές, ιδιωτικούς υπαλλήλους κι άλλες ομάδες δημιουργώντας ψευδοαντιθέσεις και διλήμματα (πχ δημόσιοι υπάλληλοι εναντίον ιδιωτικών, γονείς που πληρώνουν εναντίον εκπαιδευτικών κλπ).
Ώρες εργασίας
Το ωράριο εργασίας των καθηγητών φτάνει μέχρι τις 30 ώρες, τουλάχιστον, υποχρεωτικά, αλλά στην πράξη μπορεί να υπερβαίνει και τις 40 και περιλαμβάνει ένα πλήθος γραφειοκρατικών εργασιών και καθηκόντων, προκειμένου να λειτουργήσει το σχολείο! Αν συνυπολογίσουμε και την εργασία στο σπίτι, που συνίσταται στην προετοιμασία της διδασκαλίας για την επόμενη μέρα (υπολογίζεται ότι κάθε ώρα στην τάξη ισούται με 4 ώρες προεργασίας) και τη διόρθωση των συχνών γραπτών εργασιών των μαθητών, προκύπτει ένας αυξημένος όγκος ωρών που ξεπερνά, κατά πολύ, το ημερήσιο οκτάωρο!
Σύμφωνα με τον εκπαιδευτικό Γιώργο Καββαδία, μέλος του Κέντρου Μελέτης και Τεκμηρίωσης (ΚΕΜΕΤΕ), ο μέσος όρος διδακτικών ωρών για τους εκπαιδευτικούς των 25 χωρών από τις 27 της Ε.Ε. για την κατώτερη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (Γυμνάσιο) είναι 19,1 και για αυτούς της ανώτερης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (Λύκειο) είναι 18,4. Στην Ελλάδα, όπου δεν υπάρχει αντίστοιχος διαχωρισμός, ο μέσος όρος διδασκαλίας είναι 18,5, αντίστοιχος του μέσου όρου Ε.Ε. (19,1 και 18,4).
Όσον αφορά τους Έλληνες εκπαιδευτικούς προκύπτει ότι ως προς τον χρόνο εργασίας συνολικά σε ετήσια βάση στο σχολείο είναι 1.170 ώρες για το Γυμνάσιο και το Λύκειο, ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ είναι 1.199 για την κατώτερη και 1.166 για την ανώτερη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και για την Ε.Ε./19 είναι 1.133 και 1.108, αντίστοιχα.
Ο μέσος όρος των καθαρών εργάσιμων εβδομάδων για τους εκπαιδευτικούς κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους είναι 38,6 εβδομάδες, ενώ στην Ελλάδα οι εργάσιμες εβδομάδες για τους εκπαιδευτικούς είναι 39, λίγο πάνω από τον μέσο όρο Ε.Ε./27.
Μισθοί
Από την άλλη, οι παρακάτω πίνακες αποδεικνύουν ότι οι μισθοί των καθηγητών έχουν ήδη προσαρμοστεί στη μνημονιακή βαρβαρότητα που ζούμε τα τελευταία χρόνια κι ότι περιλαμβάνονται στους χαμηλότερους στην ευρωζώνη.
Αλληλεγγύη
Αυτό λοιπόν που μπορούμε να κάνουμε κατ’ αρχάς είναι να μην ενδίδουμε στα παραπλανητικά κελεύσματα των media αλλά να κοιτάμε τα στοιχεία και την πραγματικότητα. Πρέπει επιτέλους να απαντήσουμε στο διαίρει και βασίλευε της κυβέρνησης στηρίζοντας το δίκαιο αγώνα των εκπαιδευτικών, προσπαθώντας να τον επεκτείνουμε και να τον συνδυάσουμε και με άλλα αιτήματα.
Όσες ομάδες αντιμετώπισαν μοναχές τους την κυβέρνηση απέτυχαν. Αφήνοντας τους μόνους θα αποτύχουν με μαθηματική ακρίβεια και αυτοί, αλλά είναι μια ευκαιρία να δείξει η κοινωνία των μαθητών, των γονιών, των φοιτητών και των ανέργων ότι έχει συσπειρωθεί από τα προβλήματα και τα χτυπήματα που δέχεται.
Πρέπει οι άμεσα πληττόμενοι να αντισταθούν στην αντίφαση που τους ταλανίζει ότι πράγματι το βραχυπρόθεσμο συμφέρον τους είναι οι καθηγητές να αποδεχθούν παθητικά και άπραγοι τις αλλαγές, το μεσοπρόθεσμο όμως είναι οι καθηγητές να παλέψουν και να νικήσουν. Να αφήσουν δηλαδή το δέντρο και να πιάσουν το δάσος. Τόσο για ένα καλύτερο σχολείο αλλά και για μια κοινωνική αλλαγή απ’ το τέλμα που βρισκόμαστε τώρα. Ακόμα κι αν δώσουν πανελλαδικές στην ώρα τους οι υποψήφιοι, δεν τους περιμένει τίποτα άλλο από την ανεργία, την εκμετάλλευση, την πείνα και την απόγνωση, τις λέξεις που συνοψίζουν την ελληνική πραγματικότητα. Επομένως στην πραγματικότητα έχουν πολλά περισσότερα να κερδίσουν άμα αγωνιστούν τόσο στο μετερίζι των καθηγητών όσο (όπως και θα ‘πρεπε) και σε κάθε άλλο που θα προκύψει.
Διάρκεια
Έπειτα, όπως λέει κι ένα πολύ σοφό ρητό: το σεξ και η απεργία θέλουν διάρκεια. Πέρα από τη συσπείρωση πολλών ομάδων πρέπει να υπάρξει και διάρκεια τόσο στην απεργία όσο και στον αγώνα διεκδίκησης γενικότερα. Διαφορετικά, αν πρόκειται για πυροτέχνημα δύο βδομάδων θα έχουμε πάλι μια από τα ίδια.
Εναλλακτικές δομές και πρόταση
Κλείνοντας, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι ο συνδικαλισμός ως τρόπος διεκδίκησης και πάλης έχει αποτύχει. Πέραν των άλλων, λόγω της κατά κλάδους οργάνωσής του δημιουργεί εκ των πραγμάτων δυσκολίες για τη συνεργασία μεταξύ των πληττόμενων ομάδων και κάνει κάτι παραπάνω από έκδηλη την ανάγκη για νέους, εναλλακτικούς τρόπους οργάνωσης και πάλης. Παράλληλα πρέπει να ενταχθούν όλες οι διεκδικήσεις σε ένα συνολικό σχέδιο για την έξοδο της ελληνικής κοινωνίας από τη σημερινή βαρβαρότητα και την κρίση, ουτωσώστε ο αγώνας να είναι πέρα από αρνητικός (δεν θέλουμε αυτό) και θετικός (και στη θέση του θέλουμε κάτι άλλο) αλλά και λογικά συνεπής.
1. Ενδιαφέρουσα είναι η έρευνα του κέντρου μελετών και τεκμηρίωσης της ΟΛΜΕ σχετικά με το μισθολογικό ζήτημα των καθηγητών σε Ελλάδα και Ευρώπη για το 2011-2012 (http://olme-attik.att.sch.gr/new/wp-content/uploads/2012/12/misthoikemete171212.pdf)
Αυτό λοιπόν που μπορούμε να κάνουμε κατ’ αρχάς είναι να μην ενδίδουμε στα παραπλανητικά κελεύσματα των media αλλά να κοιτάμε τα στοιχεία και την πραγματικότητα. Πρέπει επιτέλους να απαντήσουμε στο διαίρει και βασίλευε της κυβέρνησης στηρίζοντας το δίκαιο αγώνα των εκπαιδευτικών, προσπαθώντας να τον επεκτείνουμε και να τον συνδυάσουμε και με άλλα αιτήματα.
Όσες ομάδες αντιμετώπισαν μοναχές τους την κυβέρνηση απέτυχαν. Αφήνοντας τους μόνους θα αποτύχουν με μαθηματική ακρίβεια και αυτοί, αλλά είναι μια ευκαιρία να δείξει η κοινωνία των μαθητών, των γονιών, των φοιτητών και των ανέργων ότι έχει συσπειρωθεί από τα προβλήματα και τα χτυπήματα που δέχεται.
Πρέπει οι άμεσα πληττόμενοι να αντισταθούν στην αντίφαση που τους ταλανίζει ότι πράγματι το βραχυπρόθεσμο συμφέρον τους είναι οι καθηγητές να αποδεχθούν παθητικά και άπραγοι τις αλλαγές, το μεσοπρόθεσμο όμως είναι οι καθηγητές να παλέψουν και να νικήσουν. Να αφήσουν δηλαδή το δέντρο και να πιάσουν το δάσος. Τόσο για ένα καλύτερο σχολείο αλλά και για μια κοινωνική αλλαγή απ’ το τέλμα που βρισκόμαστε τώρα. Ακόμα κι αν δώσουν πανελλαδικές στην ώρα τους οι υποψήφιοι, δεν τους περιμένει τίποτα άλλο από την ανεργία, την εκμετάλλευση, την πείνα και την απόγνωση, τις λέξεις που συνοψίζουν την ελληνική πραγματικότητα. Επομένως στην πραγματικότητα έχουν πολλά περισσότερα να κερδίσουν άμα αγωνιστούν τόσο στο μετερίζι των καθηγητών όσο (όπως και θα ‘πρεπε) και σε κάθε άλλο που θα προκύψει.
Διάρκεια
Έπειτα, όπως λέει κι ένα πολύ σοφό ρητό: το σεξ και η απεργία θέλουν διάρκεια. Πέρα από τη συσπείρωση πολλών ομάδων πρέπει να υπάρξει και διάρκεια τόσο στην απεργία όσο και στον αγώνα διεκδίκησης γενικότερα. Διαφορετικά, αν πρόκειται για πυροτέχνημα δύο βδομάδων θα έχουμε πάλι μια από τα ίδια.
Εναλλακτικές δομές και πρόταση
Κλείνοντας, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι ο συνδικαλισμός ως τρόπος διεκδίκησης και πάλης έχει αποτύχει. Πέραν των άλλων, λόγω της κατά κλάδους οργάνωσής του δημιουργεί εκ των πραγμάτων δυσκολίες για τη συνεργασία μεταξύ των πληττόμενων ομάδων και κάνει κάτι παραπάνω από έκδηλη την ανάγκη για νέους, εναλλακτικούς τρόπους οργάνωσης και πάλης. Παράλληλα πρέπει να ενταχθούν όλες οι διεκδικήσεις σε ένα συνολικό σχέδιο για την έξοδο της ελληνικής κοινωνίας από τη σημερινή βαρβαρότητα και την κρίση, ουτωσώστε ο αγώνας να είναι πέρα από αρνητικός (δεν θέλουμε αυτό) και θετικός (και στη θέση του θέλουμε κάτι άλλο) αλλά και λογικά συνεπής.
1. Ενδιαφέρουσα είναι η έρευνα του κέντρου μελετών και τεκμηρίωσης της ΟΛΜΕ σχετικά με το μισθολογικό ζήτημα των καθηγητών σε Ελλάδα και Ευρώπη για το 2011-2012 (http://olme-attik.att.sch.gr/new/wp-content/uploads/2012/12/misthoikemete171212.pdf)
2. To Φύλλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως με τη ρύθμιση για την αύξηση των ωρών (http://didefth.gr/lows/fek_2013_107a.pdf)
3. Έρευνα για τις διδακτικές ώρες σε Ελλάδα και Ευρώπη (http://olme-attik.att.sch.gr/new/wp-content/uploads/2012/01/meleti-kemete-olme40112.pdf)
4. Για να μην ξεχνιόμαστε για ποιους μιλάμε, η ίδια κυβέρνηση που παριστάνει το φορέα της εξυγίανσης πέρασε στο ν. 4145/13 και πιο συγκεκριμένα στα άρθρο 9 και 27, διάταξη σύμφωνα με την οποία μπορεί να αποσπά ο Υπουργός εκπαιδευτικούς σε δύο νέους οργανισμούς, τον ΕΟΠΠΕΠ και το ΙΝΔΒΜ μέχρι 9 χρόνια και αυτοί οι εκπαιδευτικοί να λαμβάνουν τα μόρια της οργανικής τους θέσης. Η εξυγίανση λοιπόν ισχύει για όλους εκτός από τους ημέτερους από τη Μεσσηνία και τις Σέρρες.
4. Για να μην ξεχνιόμαστε για ποιους μιλάμε, η ίδια κυβέρνηση που παριστάνει το φορέα της εξυγίανσης πέρασε στο ν. 4145/13 και πιο συγκεκριμένα στα άρθρο 9 και 27, διάταξη σύμφωνα με την οποία μπορεί να αποσπά ο Υπουργός εκπαιδευτικούς σε δύο νέους οργανισμούς, τον ΕΟΠΠΕΠ και το ΙΝΔΒΜ μέχρι 9 χρόνια και αυτοί οι εκπαιδευτικοί να λαμβάνουν τα μόρια της οργανικής τους θέσης. Η εξυγίανση λοιπόν ισχύει για όλους εκτός από τους ημέτερους από τη Μεσσηνία και τις Σέρρες.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(Atom)
___________________
___________________
___________________
___________________
___________________
___________________
___________________
