πολιτική/κρίση

Το κείμενο αυτό πυροδοτήθηκε απο τους προβληματισμούς του συναδέλφου Γ. Πετρά (στο εξής ΓΠ) στο κείμενο “ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ“ στην ιστοσελίδα της ΙΣΚΡΑ. Είναι αναγκαίο να σταθούμε στις σκέψεις του συντρόφου, γιατί αν μη τι άλλο αποτελεί εξαίρεση στη χαώδη και βαλτώδη κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο ορισμένα ζητήματα πρέπει να ξεκαθαριστούν, όχι γιατί είναι κακό να έχει κανείς αυταπάτες, αλλα για να μην τις καλλιεργεί και γύρω του.

Δεν θα σταθούμε καθόλου στα κομμάτια συγκρότησης της Νεολαίας Σύριζα. Aν και θεωρουμε ότι η κουβέντα για την οικοδόμηση κινημάτων και μετώπων δεν μπορεί να ξεκινάει απο διακυρήξεις ελπιδοφόρων κομματικών συγκροτήσεων, ειδικά όταν το πρώτο κόμμα στην νεολαία μαζεύει 500 συνέδρους. Το τί ονομάζουμε πολιτική και υγιή διαδικασία του κινήματος και της αριστεράς είναι και αυτό ένα στοιχείο κοσμοαντίληψης, που δείχνει αν ενδιαφέρει η οικοδόμηση μαζικών χώρων και ζωντανών διαδικασιών ή περισσότερο μια τυπική εσάνς “ζύμωσης, δημοκρατίας, συμμετοχικότητας” και όλα τα ωραία. Ακόμα πιο προβληματική είναι η κατάσταση όταν έχουν προηγηθεί και 18 μήνες απραξίας στο χώρο της νεολαίας από την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση. Αλλα δεν μένουμε εκεί. Προχωράμε στην πολιτική ουσία της κουβέντας.

Το βασικό σήμερα ζήτημα, που προβληματίζει την αριστερά, που διαισθητικά η νεολαία νιώθει με απογοήτευση, που δεν φαίνεται απο καμία πλευρά να υπάρχει απάντηση, είναι αναμφίβολα το ζήτημα της διεξόδου της χώρας απο την κρίση γύρω απο ένα σχέδιο που θα γκρεμίσει την ανεργία. Ένα ζήτημα που όλοι το σκέφτονται αλλα, μην έχοντας απάντηση, το θεωρούν έξω απο την ζωντανή κουβέντα της πραγματικότητας, έξω απο την μετανάστευση και το ξύλωμα δικαιωμάτων και μισθών, έξω απο την κουβέντα ανατροπής και άλλου δρόμου. Στην καλύτερη περίπτωση, χώνεται και αυτό το ζήτημα μαζί με άλλα 15 σε μια ανάλυση, πιο πολύ για να μην ξεχαστεί.

Αν είναι σήμερα σημαντικό να οικοδομηθεί μια πρόταση-απάντηση στο υπάρχον, πρέπει να δούμε τους όρους γένεσης της και το υποκείμενο που θα την εκφωνίσει. Ή πιο συγκεκριμένα, αν σήμερα χρειάζεται κίνημα, όπως παραδέχεται ο ΓΠ, ποιά δομή θα το οικοδομήσει, με ποιές αιχμές. Και πιο συγκεκριμένα ακόμα, μπορεί η οργάνωση της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ στις σχολές να οικοδομήσει πολιτικό κίνημα νεολαίας με βάση το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, στη βάση δηλαδή αφ' ενός της ιδεολογικοποίησης της εκλογικής αναμονής και αφ' ετέρου της αυτονομίας των κινημάτων;


Το σημαντικό, αυτό είναι το κίνημα νεολαίας που έχουμε στο κεφάλι και θέλουμε; Υπάρχει μια μεγάλη σύγχηση, και είναι και ιδεολογική: το μπέρδεμα των κινημάτων του επιμέρους (στην προκείμενη περίπτωση τα νεολαιίστικα) με κινήματα κεντρικής πολιτικής σύγκρουσης. Τα μεγάλα κινήματα νεολαίας, ιστορικά (Μάης του 68, το Πολυτεχνείο, Πολιτιστική Επανάσταση, αντιπολεμικά, αραβικές χώρες) έπαιξαν ρόλο διαφορετικό απο την συγκρότηση γύρω απο ένα κομματικό σχέδιο αναμονής. Μια τέτοια υποβαθμιστική συγκρότηση οδηγεί στο να αντιμετωπίζουμε το κίνημα ως ελεγχόμενο συνδικαλιστικό οργανισμό, με επιμέρους αιτήματα, που θα γυρνά γύρω απο τον πόλο μίας κομματική οργάνωσης , όπως φαίνεται απο το κείμενο του Γ.Π.

Η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν σήμερα έχει έλλειψη πολιτικής πρότασης. Τόσο ως προς το μέλλον της χώρας όσο και ως προς την φύση και τον χαρακτήρα ενος σύγχρονου κινήματος νεολαίας, που δεν θα γυρνά γύρω απο την οικοδόμηση ενός κομματικού χώρου. Η πρότασή της καταλήγει στο “ψηφίστε ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές”, ενδίδοντας στον κυβερνητισμό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι αναφορές της οποίας στο κίνημα, εξαντλούνται σε περιστασιακές διακηρυκτικές κορώνες. Ούτε κίνημα θέλει η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε πιστεύει στις δυνάμεις της νεολαίας και στην ιστορική της ευθύνη να είναι μπροστάρης στους λαϊκούς αγώνες. Και αυτό είναι ζήτημα βαθιά πολιτικό. Συνδέεται με την κεντρική πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ούτε ρήξη με τα βαρίδια που ταλανίζουν τον ελληνικό λαό προβλέπει, ούτε ουσιαστική κοινωνική ανατροπή επιδιώκει. Για την πρόταση που έχει χρειάζονται μόνο γραβατωμένα πολίτιακ κορεκτ στελέχη, τηλεοπτικός χρόνος και πολλές ψήφοι. Ούτε κινήματα, ούτε πραγματικά σχέδια .

(Η αναφορά μάλιστα στην Κύπρο είναι μεγάλο αυτογκολ, καθώς καταδεικνύει την αδιαλαξία των “εταίρων”. Κάτι που είναι λογικό όταν έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι)
Σήμερα, αμα θέλουμε να μιλάμε για κίνημα νεολαίας, ως προς το ΠΟΙΟΣ θα πάρει την πρωτοβουλία να χτιστεί, είναι απαραίτητο να μιλήσουμε για την οικοδόμηση ενός μετώπου νεολαίας, που δεν θα έχει ως κεντρικό στόχο την αμυντική υπεράσπιση ενάντια στην μνημονιακή χιονοστιβάδα, αλλά την επιθετική αντίσταση και συγκρότηση κομματιών του κόσμου πάνω στην αποκάλυψη ενός άλλους δρόμου της χώρας έξω απο τα δεσμά του χρέους και της ευρωζώνης, σε ανοιχτή ρήξη και αναθεώρηση ολόκληρου του ευρωπαικού ιμπεριαλιστικού κεκτημένου στη χώρα.

Η κουβέντα ,όμως, αυτή δεν είναι κουβέντα θέσεων μέσα απο κείμενα, αλλα κρίνεται στην καθημερινή ζωή και την προετοιμασία. Όταν μιλάς για κίνημα και ο ίδιος θέτεις ζήτημα εκλογών και νομοθετικής εξουσίας, έχεις ήδη χάσει το νόημα. Το ζήτημα είναι, πού προετοίμασε ο ΣΥΡΙΖΑ μια ρήξη της χώρας με την ΕΕ και τους δανειστές, πού έπεισε για την διαγραφη του χρέους, την οποία διέγραψε παρεπιπτόντως ακόμη και απο τις θέσεις του, πού συγκρότησε κινηματική πολιτική, όταν όλη η κουβέντα γυρνά γύρω απο την συγκρότηση και τα εσωτερικά ενός πολιτικού χώρου.

Έχουμε, λοιπόν, μπλέξει τις έννοιες: δεν μπορείς να μιλάς για κίνημα φιλολαϊκής ανατροπής, αμα δεν παλεύεται καθημερινά μια αριστερή και μετωπική πολιτική πρόταση στη νεολαία και δη στις σχολές.

Αριστερή, γιατί δεν θα προπαγανδίζεται με όρους αστικής πολιτικής, με όρους φιλελεύθερης αυτονομίας, με όρους διαδρομισμού αλλά θα κάνει πολιτική και θα ανοίγει κουβέντες γύρω απο το αναγκαίο σε μαζικά ακροατήρια, θα μπλέκει κόσμο που θέλει να ασχοληθεί στην δράση, θα δέχεται και θα συζητά απόψεις και φωνές.

Μετωπική, γιατί σήμερα κανείς μόνος του δεν μπορεί, και η συμμετοχή 500 ατόμων στο συνέδριο της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ το αποδεικνύει. Σήμερα, είναι αναγκαίο, πάνω σε πέντε βασικά στοιχεία, να συμφωνήσουν οι πολιτικές δυνάμεις και να πάρουν μία κοινή πολιτική πρωτοβουλία αρχικά στις σχολές, όπου και συσσωρεύονται περισσότεροι (υποκειμενικοί) όροι για μια τέτοια πρωτοβουλια. Και σήμερα, η πρωτοβουλία αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη απο την οικοδόμηση ενός Αριστερού Μετώπου Νεολαίας, που θα παλέψει για την αποκάλυψη ενος δρόμου, έξω απο τα δεσμά της εξάρτησης, για μια χώρα της δουλειάς και της παραγωγής. Δεν αρκεί πλέον απλά η “κοινή δράση”, δεν φτάνει μόνο η υπεράσπιση των εκπαιδευτικών κεκτημένων.

Χρειάζεται την νεολαία να την ενεργοποιήσουν οι πολιτικές δυνάμεις με ένα σχέδιο επιθετικής πολιτικής κινηματικής ανατροπής, με την πρωτοβουλία οικοδόμησης ενός χώρου σύνθεσης, ενιαιότητας, υπέρβασης των παλιών σχημάτων. Ενός χώρου που θα ζυμώνει και θα επιχειρηματολογεί για την ανάγκη και τη δυνατότητα ενός μεταβατικού προγράμματος διεξόδου από την κρίση, ενάντια στην αντίληψη της συνθηματολογίας και της γενικολογίας. Ένα τέτοιο μέτωπο θα αποδείκνυε την χρησιμότητα της αριστεράς, θα έδειχνε ότι τα πράγματα στην αριστερά μπορούν να αλλάξουν για την υπηρεσία του νεολαιίστικου και του λαϊκού κινήματος.

Ένα τέτοιο μέτωπο, με κέντρο τις δυνάμεις της νεολαίας της αριστεράς, που θα ανοιχτεί σε όλα τα στρώμματα της νεολαίας, απο τον μαθητή μέχρι τον 30αρη άνεργο, και θα αναδείξει ότι δεν υπάρχει αυτονομία κινημάτων και αστικά φληναφήματα, αλλά η κοινή ανάγκη ρήξης, ανατροπής και αγώνα. Στα λόγια, όλοι καλοί είμαστε, αλλά στην πράξη, ποιός παλεύει και ζυμώνει μια μετωπική πολιτική σήμερα στις δυνάμεις της νεολαίας; Αυτά δυστυχώς δεν τα επιδιώκει και δεν τα κάνει η νεολαία του μεγαλύτερου αριστερού κόμματους της χώρας. Αντίθετα, με θλίψη την παρατηρούμε να έχει κλειστεί στην κομματική εσωστρέφεια και τον παλαιάς κοπής συνδικαλισμό, αντί κάθε μέρα να ζυμώνει, να παλεύει, να αντιπαρατίθενται με την υπέρβαση του μαγαζακισμού, του μεσσιανισμού και της ανάθεσης;

Άρα, παραμένει η απορία: παλεύει σήμερα καθημερινά όντως η Νεολαία Σύριζα , μέσα απο τους συνδικαλιστικούς και μη μηχανισμούς της, μια μετωπική και αριστερή πρόταση για την νεολαία; Ή μήπως καλλιεργεί την αναμονή των εκλογών και την ανάθεση στους...500;

Άμα θέλουμε κίνημα νεολαίας, πρέπει να οικοδομήσουμε ένα μέτωπο νεολαίας που θα συγκινεί, θα δίνει λύσεις, θα απαντά με ειλικρίνεια στο τώρα. Η απάντηση στην ανεργία και την μετανάστευση, που φέρνει το ευρώ, το μνημονιακό πλαίσιο και η χρεοκρατία, είναι βασικοί άξονες απάντησης, και όχι η αυτοδιαχείριση καφενείων, ο αντισεξισμός και η κενή αντιμνημονιακή ρητορεία, χωρίς αποκάλυψη, χωρίς ρότα, χωρίς σχέδιο, χωρίς μέτωπα. Άρα, βασικά, η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβίζεται σήμερα στα αδιέξοδα τα κεντρικά του ΣΥΡΙΖΑ, που συνεχώς διολισθαίνει σε ένα μόρφωμα που ούτε βασικές αρχές της σοσιαλδημοκρατίας δεν κρατά. Και όμως, ο Σαμαράς το είπε : “ Το 2014 το μνημόνιο τελειώνει, εσείς τι θα λέτε”; Η απάντηση σε αυτό ποιά είναι; Ο πάτος στο βαρέλι με ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς;

* Οι γράφοντες είναι φοιτητές της Νομικής Σχολής Θεσσαλονίκης και μέλη της πολιτικής οργάνωσης Παρέμβαση.