πολιτική/κρίση

1) Το ζήτημα της ΕΡΤ είναι και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως αφορμή αντίδρασης κι όχι ως αιτία. Κατ' αρχάς, ως προς τον τρόπο, η κυβέρνηση μέσα σε ένα χρόνο έχει περάσει περίπου 20 πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, δηλαδή σε 20 περιπτώσεις δίχως να έχει υπάρξει μια πρόδηλη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης (εκτός άμα εμείς δεν την πήραμε χαμπάρι) η εκτελεστική λειτουργία παρέκαμψε τη νομοθετική, ήτοι το κοινοβούλιο. Ας το πάρουμε είδηση πίσω από τον αυταρχισμό βρίσκεται πάντα το οικονομικό, όπως και στην Τουρκία, όπως και παντού. Οι κυβερνήσεις γίνονται αυταρχικές όταν έχουν να επιβάλλουν πολιτικές λιτότητας, "ανάπτυξης" κι "ανταγωνιστικότητας".

Κατά δεύτερον, από το 2010 μέχρι σήμερα έχουν κλείσει (βλ Εργατικές Εστίες, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, σχολεία κλπ) ή ξεπουληθεί (ο κερδοφόρος ΟΠΑΠ, η Αγροτική, το Ταμιευτήριο, τα μεταλλεία χρυσού κλπ ενώ στα σκαριά είναι και το νερο βλ ΕΥΑΘ) τόσα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου, που το να συμβεί κάτι τέτοιο με την ΕΡΤ δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση (παρεμπιπτότνως συμφοιτητές του ΑΠΘ, αποχαιρετίστε και τη Λέσχη).

Τέλος, δεν είναι η πρώτη φορά που αυτό γίνεται με άμεσο και ξαφνικό τρόπο όταν ολόκληρες δημόσιες τράπεζες κλείνουν Παρασκευή βράδυ με απόφαση ενός απλού διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας.

Στη βάση αυτών, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν αυτά, στο χέρι μας όμως είναι να είναι η τελευταία.

2) Σίγουρα η φασαρία είναι δικαιολογημένη καθώς πρώτη φορά οι απειλούμενοι από τις κυβερνητικές πολιτικές έχουν στα χέρια τους ένα τέτοιο μέσο εξωστρέφειας όπως είναι η τηλεόραση. Ωστόσο μπορεί σίγουρα από κάποιους υποψιασμένους να θεωρηθεί τεχνιτή. Τεχνιτή για να ξεχαστεί το φιάσκο με τη ΔΕΠΑ και η ανυπαρξία του success story του Σαμαρά και των τυχάρπαστων συνεργατών του. Τεχνιτή για να γίνουν εκλογές από τις οποίες (με τις σημερινές συνθήκες) ο Σαμαράς θα βγει πάλι νικητής και θα συγκυβερνήσει με τη συγγενή του πολιτικά Χρυσή Αυγή
(που τελικά δεν είναι τικ, πράγματι κλείνει συνέχεια το μάτι), γιατί ο Κουβέλης και ο Βενιζέλος ...παραείναι αριστεροί για τα γούστα του, ή γιατί το χιούμορ περιττεύει, είναι απλά τελειωμένοι.
Έτσι αφ' ενός θα νομιμοποιηθεί να φέρει τα νέα μέτρα το Σεπτέμβρη κι αφ' ετέρου ο κόσμος θα αισθάνεται απ' τη μια ηττημένος κι αδύναμος κι απ' την άλλη πως ήδη έχει αντιδράσει δια της ψήφου οπότε επιστροφή στον καναπέ και στη γκρίνια (όπως έγινε και τους επόμενους μήνες μετά τις περσινές εκλογές).

3) Ακόμα κι αν είναι έτσι, ο λαός έχει μια μεγάλη ευκαιρία. Οι εγκαταστάσεις της ΕΡΤ έπρεπε και πρέπει να γίνουν κέντρα αγώνα. Πληττόμενοι από το κλείσιμο της ΕΡΤ πρέπει να συσπειρωθούν με τους πληττόμενους της ευρύτερης πολιτικής που ακολουθείται στο πλαίσιο της οποίας εντάσσεται και το κλείσιμο της ΕΡΤ (λογική σχέση γενικού-ειδικού). Γι' αυτό το λόγο, ο αγώνας αυτός θα πρέπει να έχει βασικό πρόταγμα όχι το "ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ Η ΕΡΤ" αλλά το "ΝΑ ΠΕΣΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ (το βασικότερο) ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ ΟΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ".

Αυτό το πρόταγμα συνδυάζει το αναγκαίο με το εφικτό, δεν θέτει ως αυτοσκοπό τις εκλογές μα απαιτεί πίστη στις δυνάμεις μας.

Αυτό το πρόταγμα είναι το μόνο λογικά συνεπές γιατί αυτές οι πολιτικές είναι που θέλουν την ΕΡΤ "ΝΕΡΙΤ".

Είναι όμως και το μόνο που μπορεί να χει αποτέλεσμα γιατί μονάχα έτσι θα συσπειρωθεί ο κόσμος γύρω από αυτό τον αγώνα και θα πετύχει το άνοιγμα της ΕΡΤ. Όχι όμως της παλιάς ΕΡΤ των Λιάτσων και των βισματωμένων παρουσιαστριών (βλ Σαλαγκούδη) που δεν ξέρουν να διαβάζουν αλλά μιας νέας ΕΡΤ που το "Ε" σημαίνει "ελεύθερη" τηλεόραση (έχοντας πάντα υπόψη τα διδάγματα του μοντέλου του εργατικού ελέγχου αυτών των ημερών).

Σε αυτό οφείλουν να συνδράμουν όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς, όλα τα κινήματα (βλ SOSτε το Νερό, Σκουριές, ΒΙΟΜΕ), όλες οι πρωτοβουλίες και οι συλλογικότητες αλλά και όλοι οι ανένταχτοι ανήσυχοι άνθρωποι που δεν αντέχουν πια από τη φτώχεια, την απόγνωση και το άδικο. Μέσα σε αυτόν τον αγώνα πρέπει να γίνει μια νέα ζύμωση ανάμεσα στις δυνάμεις αυτές, μέσα απο μαζικές και κοινές διαδικασίες, πρωτοβουλίες, συζητήσεις κι εκδηλώσεις, να προσπαθηθεί να απαντηθούν τα ερωτήματα του ΠΩΣ θα ανατραπούν αυτές οι πολιτικές και ΤΟ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ που πρέπει να ακολουθηθεί. Να ανοίξει ένας διάλογος για το συντονισμό όλων των κινημάτων αλλά και το άνοιγμα νέων μετώπων στη βάση του παραπάνω προτάγματος.

4) Λένε έχουμε χούντα. Όχι κύριοι, αυτοί είναι η αστική δημοκρατία σας. Αυτά είναι τα όρια των δικαιωμάτων τα οποία υμνείτε. Μπορεί σε αυτό το πλαίσιο ο κάθε Σαμαράς να τα καταστρατηγεί και να βγαίνει μάγκας. Γι' αυτό ο πραγματικός αγώνας δεν πρέπει να είναι για κεκτημένα, αλλά για πραγματική χειραφέτηση.

ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 17 ΙΟΥΝΙΟΥ, ΜΑΖΕΥΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΝΩΡΙΣ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΕΤ3. ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΣΤΙΣ 6 ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ, ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΔΡΑΣΕΙΣ...

3.            Ελλάς – Τουρκία - συμμαχία;
Τέλος σε εποχές που οι εθνικισμοί, οι σοβινισμοί και οι φυλετικές διακρίσεις ανεβαίνουν, καλό είναι κάτι τέτοια γεγονότα να μας διδάσκουν πως αυτά που μας ενώνουν είναι στην πραγματικότητα περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Πως ο τουρκικός λαός περνάει και θα περνάει τα ίδια με τον ελληνικό. Λαός με την κοινωνική έννοια, όχι την εθνική. Ας εντάξουμε λοιπόν στην παραπάνω κοινωνική ανάλυση εν παραδείγματι το ζήτημα της εκμετάλλευσης του Αιγαίου. Όποιος και να την καταφέρει, ποιος άραγε θα ευνοηθεί από αυτήν υπό τις παρούσες συνθήκες; Οι λαοί, ο απλός κόσμος ή τα εθνικά και πολυεθνικά αρπακτικά; Αυτά βέβαια με καμία διάθεση εθνομηδενισμού. Είναι δύσκολο να ισορροπείς ανάμεσα απ’ τη μία στον εθνικισμό και απ’ την άλλη στον εθνομηδενισμό, που για διαφορετικούς λόγους είναι εξίσου επικίνδυνα. Σαφώς λοιπόν στη χάραξη πολιτικής και δη ριζοσπαστικής και ανατρεπτικής θα λάβεις υπόψη τις εκάστοτε εθνικές/πολιτισμικές συνθήκες (βλ. Γκράμσι), όμως μονάχα και ξεκάθαρα για λόγους στρατηγικής. Ως εκεί όμως.

Η ιδέα του έθνους (και οι σχετικοί –ισμοί) οδηγεί στα θεωρήματα της εθνικής ενότητας, κάτι που είναι πολύ λιγότερο ουδέτερο απ' όσο φαίνεται. Πρόκειται για μια επίπλαστη κι ακατόρθωτη ενότητα που περιλαμβάνει εκ φύσεως αντίπαλες κοινωνικές ομάδες με  αντικρουόμενα συμφέροντα. Και προφανώς αυτή η «ενότητα» δεν είναι αμφίδρομη γιατί ενώ ο μεν λαός πείθεται γι’ αυτήν, οι δε αστικές τάξεις (με την έννοια των κατόχων των κεφαλαίων) εξακολουθούν να τον αφαιμάζουν και να τον εκμεταλλεύονται. Να ποιος είναι ο κερδισμένος λοιπόν. Ακόμα και το ΕΑΜ που ήταν εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο, χάρις στις πολιτικές και κοινωνικές του καταβολές έβαζε εξίσου ψηλά τα ζητήματα της λαοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.