πολιτική/κρίση

 Παρά το γεγονός πως θα αργήσω να ξεχάσω την εμπειρία της συμμετοχής μου στο Μοντέλο Βουλής των Ελλήνων δεν σκόπευα να τοποθετηθώ γραπτώς επί του ζητήματος. Κι ενώ αφορμή για το παρακάτω κείμενο αποτέλεσε το άρθρο ενός συναδέλφου (συναδέλφου ως νομικού επιστήμονα αλλά και ως συμμετέχοντος στο ΜΒΕ), αιτία είναι η όλη λογική της συμμετοχής στο εν λόγω συνέδριο.
 
Συναίνεση και άγιος ο θεός
Αν διαφωνούσα απόλυτα με κάτι όσον αφορά το ΜΒΕ, αυτό ήταν ο στόχος του να αποδείξει τη σημασία της συναίνεσης: το γνωστό «να τα βρούμε ρε παιδιά». Αυτό από δύο σκοπιές.

Από τη μια, πρόκειται για το λογικό σφάλμα, που έχει όμως σαφέστατες πολιτικές απολήξεις, της θεώρησης της συναίνεσης ως αυτοσκοπό.  Όπως πολύ σωστά περιέγραψε κι ένας φίλος και σύντροφος σε ένα άρθρο του κατά τον «προσυνεδριακό» διάλογο, η συναίνεση γίνεται πάνω σε μια ορισμένη βάση και προς μια ορισμένη κατεύθυνση. Δεν συμφωνώ απλώς, συμφωνώ για κάτι, ή πάνω σε κάτι. Είναι ως εκ τούτου ένα απλό μέσο για την επιτυχία ενός σκοπού.

Αυτό άλλωστε ήταν και βασική θέση της Ενωμένης Αριστεράς: «συναίνεση προς το γκρεμό; Ευχαριστούμε πολύ, δεν θα πάρουμε!». Επομένως όταν κάποιοι πανηγυρίζουν ότι το ΜΒΕ πέτυχε και ότι η νεολαία απέδειξε πως μπορεί να κάτσει και να λύσει πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα όπως αυτά που θίχτηκαν, καλό είναι να διαβάσει ΌΛΑ τα νομοσχέδια που πέρασαν και ακόμα καλύτερο να δει τις διαδικασίες της ολομέλειας όπου  η κομματική πειθαρχία και ο ψυχαναγκασμός, ο ιδεολογικός φετιχισμός (πχ δεν στηρίζω τη Χ τροπολογία επειδή απλά την προτείνει η αριστερά), ο φανατισμός και η ημιμάθεια καθόρισαν πολλές τελικές επιλογές.

Από την άλλη, δεν μπορεί να αποτελέσει το ΜΒΕ κριτήριο για πραγματικά συμπεράσματα σχετικά με το αν μπορεί να τεθεί ζήτημα συνεργασίας και συναίνεσης στην πολιτική (έστω και στο βαθμό που αφορά σε νέους με ανοιχτά μυαλά (;) και με τις καλύτερες προθέσεις).

Πιστοποιητικά πολιτικής ενεργοποίησηςΗ δεύτερή μου ένσταση σχετικά με το συνέδριο είναι η εξής: ποιες αξίες εμφυσά στην πραγματικότητα η με οποιονδήποτε τρόπο συμμετοχή στο ΜΒΕ. Είναι πράγματι ένας τρόπος πολιτικής δραστηριοποίησης η προσομοίωση; Λέγαν και λένε πολλοί «πάμε να αποδείξουμε πως η νεολαία ασχολείται με την πολιτική και δεν είναι απαθής κλπ». Αλήθεια, δεν έχω συναντήσει σχεδόν κανέναν από τους «νομικάριους» μετέχοντες και διοργανωτές σε γενικές συνελεύσεις του συλλόγου φοιτητών νομικής, που είναι ο πιο άμεσος και προσιτός στη συμμετοχή καθώς και ο πιο δημοκρατικός φοιτητικός θεσμός. Ναι έχει τα πάμπολλα προβλήματα που όλοι επισημαίνουνε, αλλά το ζήτημα είναι τι κάνουμε στη βάση αυτής της παραδοχής: τον παρατάμε και τρέχουμε στις προσομοιώσεις;

Μήπως τέτοια συνέδρια όταν ερμηνεύονται ως πολιτική δραστηριοποίηση αποτελούν απλώς την απενοχοποίηση εκείνου που απέχει από τον πολιτικό και κοινωνικό στίβο, του ιδιώτη; Και μήπως ως εκ τούτου το αποτέλεσμα είναι η συντήρηση της ιδιώτευσης, άρα το αντίθετο αυτό που διακηρύσσεται;

Και μήπως ακόμα πιο πέρα αποτελεί απλώς μια ευκαιρία για κάποιους να «γραβατωθούν» και να γευτούν έστω για λίγες μέρες την αίσθηση του χαλίφη στη θέση του χαλίφη;

Βεβαίως αυτό δεν έχει να κάνει με το ΜΒΕ καθ’ αυτό, αλλά με το στίγμα το οποίο του δίνεται από τον καθένα. Προσωπικά το τελευταίο που πίστευα πως κάνω εκεί μέσα είναι η πολιτική. Ναι έζησα ορισμένες ευχάριστες και έντονες εμπειρίες, ναι γνώρισα παιδιά που διαφορετικά δεν θα είχα την τύχη να το κάνω, ναι άνοιξα τους ορίζοντές μου ακούγοντας κι άλλες απόψεις και θεωρήσεις (και ναι θα δηλώσω ξανά και για του χρόνου) και για όλα αυτά ευχαριστώ με όλους τους τρόπους και τους τόνους τους ιθύνοντές του. Ως εκεί όμως.

Αυτές οι ολίγες επισημάνσεις….

ΥΓ1: Το σημαντικότερο που κρατάω είναι πως 33 αριστερούληδες συνεργάστηκαν μεταξύ τους έξοχα και κατάφεραν να αποδείξουν πως δεν αιθεροβατούν και πως αντίθετα μπορούν δίχως να προδώσουν τις αξίες της αριστεράς να προτείνουν εφαρμόσιμες διεξόδους. Καθώς και ότι (γιατί δεν μπορούσα να κρατηθώ) η σοσιαλδημοκρατία (ίσως το μόνο αληθινό συμπέρασμα και για την πραγματική πολιτική) μοιραία λόγω των αντιφάσεών της καταλήγει ουρά της δεξιάς και αν άκουγε ο Κάρολος, εκεί που βρίσκεται, ότι τέτοιοι τύποι αυτοαποκαλούνται σοσιαλιστές θα ξαναζωντάνευε και θα αυτοκτονούσε.

ΥΓ2: Με βάση όλα τα παραπάνω, «Όχι Πέτρο, δεν τα βρήκαμε».

ΥΓ3: Με αυτά τα μυαλά και λογικές σαν αυτές που περιγράφονται παραπάνω, «Όχι Πέτρο δεν μπορούμε».