Κυριακή 29 Απριλίου 2012
ΑΦΙΕΡΩΜΑ: οι top-5 προεκλογικές προπαγάνδες
του Δημήτρη Μανωλίδη 
#1 «Αυτοδυναμία ή χάος»
Αγαπημένο σύνθημα/δίλημμα που θέτει ο Σαμαράς τις τελευταίες βδομάδες. Με περισσό θράσος ισχυρίζεται πως η μόνη λύση για τη χώρα και το λαό της είναι μια σταθερή, ισχυρή κυβέρνηση, η οποία ως τέτοια θα μπορεί να επαναδιαπραγματευθεί και να οδηγήσει τη χώρα σε αναπτυξιακή τροχιά. Θυμίζει κατά πολλούς, κι όχι αδίκως, άλλα τέτοια παρόμοια διλήμματα που έθετε η δεξιά παράταξη όπως το «Καραμανλής ή τανκς» το 1974 ή το «Καραμανλής ή χάος» το 2009. Βεβαίως πρόκειται για ένα εκβιαστικό, καθαρά κινδυνολογικού περιεχομένου, δίλημμα που αποτυπώνει την άκρατη φιλοδοξία του Σαμαρά, το πόσο θέλει να γίνει πρωθυπουργός, ακόμα κι αν αυτό θα έχει ως συνέπεια την επιδείνωση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο ελληνικός λαός. Όσο κι αν με τέτοια συνθήματα το αποσιωπά και συσπειρώνει τους παραδοσιακούς νεοδημοκράτες ψηφοφόρους, η μετεκλογική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ μοιάζει σίγουρη, καθώς το ακροατήριο του Σαμαρά μάλλον προτιμά το «χάος» παρά τη δική του αυτοδυναμία δίνοντάς του ποσοστά από 18-22% σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις.
#2 «Τι χρυσή αυγή, τι ΑΝΤΑΡΣΥΑ»
Γενικά ακούγονται πολλά περί σύγκλισης των λεγόμενων άκρων. Το «τι ακροδεξιός τι ακροαριστερός» είναι της μόδας τελευταίως. Το κωμικοτραγικό είναι πως, ενώ κάτι τέτοια συνηθίζαμε να ακούμε από το χώρο της δεξιάς ή του κέντρου, πλέον ακούγεται και από τα στόματα πολλών «συντρόφων» της αριστεράς. Και μάλιστα όχι όποιας κι όποιας αριστεράς, αλλά της αριστεράς της υπευθυνότητας και του πραγματισμού, στην οποία και ανήκει ο Γ. Ψαριανός (υποψήφιος με τη ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη), ο οποίος και έκανε σχετική δήλωση τελευταία. Κατ’ αρχήν η μεγαλύτερη διαφορά είναι το ιδεολογικό φόντο. Για ποιους σκοπούς (πιστεύει ότι) αγωνίζεται η ακροαριστερά και για ποιους η ακροδεξιά; Οι πρώτοι κάνουν λόγο για ισότητα κι ελευθερία ενώ οι δεύτεροι για εθνικισμούς, καθαρότητα, ξενοφοβία, συνομωσίες και αναβίωση ναζιστικών και φασιστικών στοιχείων. Οι πρώτοι μιλάνε για αλληλεγγύη και ταξική πάλη (με στόχο την αταξική κοινωνία) και οι δεύτεροι για μίσος και περιχαράκωση. Έχουν όμως ένα κοινό χαρακτηριστικό. Αποτελούν και τα δύο «συμπτώματα» του παρόντος συστήματος: η ακροαριστερά είναι ο εσωτερικός εχθρός του συστήματος τον οποίο το ίδιο έχει γεννήσει λόγω της φύσης και των αντιφάσεών του ενώ η ακροδεξιά είναι ο ύστατος σύμμαχος του ο οποίος και ενισχύεται όταν το σύστημα αγγίζει τα όριά του όπως τώρα μετά την κρίση του 2008 ή τη δεκαετία του 1930 μετά την κρίση του ‘29. Πέραν όμως από τα ιδεολογικά, ο συσχετισμός μια εγκληματικής οργάνωσης (που πολλά ανώτερα μέλη της έχουν ποινικό παρελθόν και που πουλάει προστασία στο κέντρο της Αθήνας) με μια ομάδα αριστερών σχημάτων κάτω του 2%, που περιλαμβάνει αρκετά λαμπρά μυαλά και πολλά μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας είναι εκτός τόπου και χρόνου. Είναι βέβαια αντίστοιχη με το επίπεδο στο οποίο έχει πέσει ο εν λόγω δηλώσας υποψήφιος της ΔΗΜΑΡ ο οποίος ενώ πριν από 2 χρόνια το έπαιζε «αναρχο»-αριστερός με προκλητικά προοδευτικές ιδέες, πλέον βγάζει τόνους κόμπλεξ απέναντι στους εξ αριστερών της ΔΗΜΑΡ χώρους.
#3 «Δράση-Μάνος»
Αυτή η ομάδα έχει το δικό της μοναδικό τρόπο να λαϊκίσει. Θυμίζει τις υποσχέσεις των νεοφιλελεύθερων στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Eπαγγέλονταν μιαν ευημερία που θα βασιζόταν σε μέτρα φτώχειας κι εξαθλίωσης.Έτσι και σήμερα υπόσχονται συντάξεις 700 ευρώ, όταν το πρόβλημά τους με το μνημόνιο είναι ότι δεν εφαρμόζεται όπως πρέπει κι ότι δεν είναι αρκετό. Αμετανόητοι πιστοί του πιο αποτυχημένου δόγματος (μετά το χριστιανισμό) το οποίο οδήγησε λαούς ολόκληρους στην εξαθλίωση (από την Ινδονησία, τη Χιλή και τη Βραζιλία μέχρι τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Ρωσία και την πρώην ανατολική Γερμανία). Κι όμως μη μπορώντας ή μη θέλοντας να ερμηνεύσουν τους καιρούς αυτό ακριβώς ζητούν, το νεοφιλελευθερισμό. Λιγότερο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανύπαρκτη πρόνοια και έναν οικονομικό δαρβινισμό όπου ο οικονομικά ισχυρότερος θα «τρώει» τον ανίσχυρο. Ποια είναι λοιπόν η διαφορά απ’ το μνημόνιο; Ο ορθολογισμός και η αποτελεσματικότητα που επαγγέλλονται είναι το κάτι παραπάνω σε σχέση με το μνημόνιο, λένε. Κι έτσι θα έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα:η ανάπτυξη και η δημιουργία θέσεων εργασίας, λένε (κι όλοι θα είμαστε ευτυχισμένοι!).
Τί σημαίνει όμως η ανάπτυξη που αυτοί εννοούν; Ανάπτυξη έχει και στην Ινδία, στην Τουρκία, στη Βραζιλία και στην Κίνα κανείς όμως δεν βλέπει «ευτυχισμένο» τους λαούς της, αντίθετα τα ποσοστά της φτώχειας δεν είναι αντιστρόφως ανάλογα με εκείνα της ανάπτυξης (όπως θα έπρεπε εφόσον ανάπτυξη=οικονομική επιτυχία ενός κράτους, εκτός αν οικονομική επιτυχία ενός κράτους σημαίνει κάτι άλλο από τη μείωση της φτώχειας και την ευημερία του λαού του). Και η ανεργία είναι χαμηλή λόγω της ελαστικής εργασίας, των ατομικών συμβάσεων, των εύκολων απολύσεων, των part time jobs. Αυτό όμως δεν είναι δουλειά, είναι σκέτη εκμετάλλευση. Κι εκτός αυτού δεν καλύπτει και τις οικονομικές ανάγκες του εργαζόμενου ο οποίος αναγκάζεται και βρίσκει και δεύτερη δουλειά για να τα βγάλει πέρα με κάποιον τρόπο (άπειρες θέσεις εργασίας ΛΕΜΕ!).Και βεβαίως το ακραίο παράδειγμα είναι η Κίνα όπου πέρα από τα προαναφερθέντα που ισχύουν και για αυτήν, οι ελεύθερες οικονομικές της ζώνες και οι ανταγωνιστικοί μισθοί προϋποθέτουν ένα αυταρχικό καθεστώς με λογοκρισία και καταστολή, στο οποίο καταμετρούνται χιλιάδες (δίχως υπερβολή) εξεγέρσεις το χρόνο και αυτοκτονίες σε χώρους εργασία (βλέπε την περίπτωση των εργοστασίων Foxconn). Αυτή είναι η σύγχρονη συνταγή της επιτυχίας βλέπετε. Άραγε με πόσο λίγο κράτος (όπως υπόσχονται) θα μπορούσαν να πετύχουν κάτι τέτοιο. Σίγουρα όχι με αυτό που φαντάζονται ή διακηρύσσουν.
#4 «Επαναδιαπραγμάτευση με την τρόικα»
Αγαπημένη προγραμματική θέση για τις ερχόμενες εκλογές, η οποία και αποτελεί τη βάση της οικονομικής πρότασης πολλών κομμάτων. Απ’ τον Καμμένο και το ΛΑΟΣ μέχρι τη ΔΗΜΑΡ, την Κατσέλη και τον Τσίπρα. Όσο λογικό είναι να διαπραγματεύονται τα πρόβατα με τους λύκους άλλο τόσο είναι και η περίφημη επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων. Κάτι τέτοιο προαπαιτεί πρώτα απ’ όλα μιαν ορισμένη θέση ισχύος (που δεν την έχουμε) και όσα διαπραγματευτικά ατού κι αν είχαμε, τα περισσότερα τα έχουμε απωλέσει μετά το PSI. Εκτός αυτού σημαίνει την αποδοχή/«νομιμοποίηση» του χρέους που μας καταλογίζεται. Στα αλήθεια ο ελληνικός λαός έχει 300 εκατομμύρια χρέος; Έπειτα η κατάστασή μας μπορεί να αποτελέσει την ευκαιρία για την αλλαγή κατ’ αρχήν της πολιτικής στη χώρα μας αλλά και εν γένει της κοινωνικής και οικονομικής της ιδιοσυστασίας. Απαγκίστρωση από το ευρώ (που ως μέρος του προβλήματος δεν είναι δυνατό να μετέχει στη λύση), παραγωγική ανασυγκρότηση, κοινωνικοποίηση των τραπεζών, αναδιανομή του πλούτου.
#5 «Καμμένος και Αριστερά θα μας καταστρέψουν»
"Ο Καμμένος και οι άλλοι κομμουνιστές θα μας κάνουν Σοβιετική Ένωση, θα επαναφέρουν τη δραχμή και θα απομονώσουν τη χώρα" υποστηρίζουν πολλοί που κάνουν τα σενάρια περί ψεκασμού "του περιούσιου μας έθνους από τη Νέα τάξη πραγμάτων" (!) αληθοφανή. Κάτι πρέπει να τους ψεκάζουν, δεν μπορεί. Ας τα πάρουμε ένα ένα. Ο Καμμένος έχει παρουσιάσει το πρόγραμμά του εδώ κι ένα μήνα. Σε αυτό γίνεται λόγος για ελεύθερες οικονομικές ζώνες για επενδύσεις (βλ. Κίνα) με ελάχιστους φορολογικούς συντελεστές και άλλες διεκολύνσεις καθώς και φορολογική αμνηστία στα κεφάλαια που θα επιστρέψουν στην "πατρίδα". Γίνεται λόγος για παράδοση της εξουσίας των αντίστοιχων υπουργίων στον αρχηγό της αστυνομίας, στον αρχηγό του ΓΕΕΘΑ και στον πρόεδρο του Αρείου Πάγου. Με άλλα λόγια τη διοίκηση σημαντικών τομέων της κρατικής εξουσίας από μη δημοκρατικά εκλεγμένα και νομιμοποιημένα πρόσωπα. Γίνεται επίσης αναφορά στην "ολική απέλαση" των "λαθρομεταναστών" και στο φακέλωμα με εξάμηνη ανανέωση κάθε μετανάστη που ζει και εργάζεται στην Ελλάδα. Και αυτά αρκούν για να αποδείξουν την αριστεροφροσύνη(!) και τις κομμουνιστικές πεποιθήσεις(!!) των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Πως άραγε να συνεργαστεί με την αριστερά ένας χώρος όπως εκείνος του Καμμένου όταν τον χαρακτηρίζουν ο συντηρητισμός, ο εθνικισμός και οι λαΪκιστικές-δεξιές του καταβολές. Βεβαίως πρόκειται για το κλασικό "σακούλιασμα" των "αντιμνημονιακών". Πρόκειται για αγαπημένη πρακτική των φιλομνημονιακών δυνάμεων (βλέπε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) να βάζουν στην ίδια κατηγορία το ΚΚΕ, το ΣΥΡΙΖΑ, τη ΔΗΜΑΡ, με το ΛΑΟΣ, τον Καμμένο και τη χρυσή αυγή. Ο στοιχειωδώς νοήμων ψηφοφόρος μπορεί να αντιληφθεί τις διαφορές των παραπάνω σχηματισμών. Δεν υπάρχει ούτε προγραμματική σύγκλιση, ούτε κοινές ιδεολογικές και ιστορικές αναφορές μεταξύ των χώρων τους. Βεβαίως αν ο οποιοσδήποτε από αυτούς δώσει ψήφο ανοχής ή στήριξης (δίχως απαιτήσεις ή ανταλλάγματα) σε κάποιον άλλον, μπορεί άραγε εκείνος να του πει "όχι δεν θέλω τη δική ΣΟΥ ψήφο!"; Τέλος οι απειλές περί Σοβιετικής ένωσης αντλούνται αφ' ενός από την κλασική μετεμφυλιακή προπαγάνδα που επιβιώνει ακόμα και σήμερα στους κόλπους της δεξιάς σύμφωνα με την οποία οτιδήποτε κακό έχει να κάνει με τον κομμουνισμό (πχ όποιος επιβουλεύεται τη χώρα είναι κομμουνιστής ή όσοι θέλουν να επιστρέψουμε στη δραχμή είναι κομμουνιστές, ή ότι κάθε σεισμός, λοιμός ή καταποντισμός είναι προΪόν κομμουνιστικής συνομωσίας) κι αφ' ετέρου από τη νεοφιλελεύθερη (μανδραβελική) μόδα ότι η Ελλάδα είναι το τελευταίο σοβιετικό κράτος, με την έννοια ότι το "κράτος" είναι πολύ μεγάλο κι ότι η κρατική παρέμβαση είναι μεγαλύτερη από τη δέουσα (ε βέβαια! ας αφήσουμε μωρέ την οικονομία να πάρει να αυτορρυθμίζεται και στην Ελλάδα, αφού το κάνει με τόση επιτυχία στον υπόλοιπο κόσμο, ας απολύσουμε δημοσίους υπαλλήλους ακόμα κι αν έχουμε απ' τους πιο "ολιγομελείς" δημόσιους τομείς στην Ευρώπη! ας ξεπουλήσουμε το δημόσιο πλούτο σε ιδιώτες για να τον αξιοποιήσουν!).
Αγαπημένο σύνθημα/δίλημμα που θέτει ο Σαμαράς τις τελευταίες βδομάδες. Με περισσό θράσος ισχυρίζεται πως η μόνη λύση για τη χώρα και το λαό της είναι μια σταθερή, ισχυρή κυβέρνηση, η οποία ως τέτοια θα μπορεί να επαναδιαπραγματευθεί και να οδηγήσει τη χώρα σε αναπτυξιακή τροχιά. Θυμίζει κατά πολλούς, κι όχι αδίκως, άλλα τέτοια παρόμοια διλήμματα που έθετε η δεξιά παράταξη όπως το «Καραμανλής ή τανκς» το 1974 ή το «Καραμανλής ή χάος» το 2009. Βεβαίως πρόκειται για ένα εκβιαστικό, καθαρά κινδυνολογικού περιεχομένου, δίλημμα που αποτυπώνει την άκρατη φιλοδοξία του Σαμαρά, το πόσο θέλει να γίνει πρωθυπουργός, ακόμα κι αν αυτό θα έχει ως συνέπεια την επιδείνωση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο ελληνικός λαός. Όσο κι αν με τέτοια συνθήματα το αποσιωπά και συσπειρώνει τους παραδοσιακούς νεοδημοκράτες ψηφοφόρους, η μετεκλογική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ μοιάζει σίγουρη, καθώς το ακροατήριο του Σαμαρά μάλλον προτιμά το «χάος» παρά τη δική του αυτοδυναμία δίνοντάς του ποσοστά από 18-22% σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις.
#2 «Τι χρυσή αυγή, τι ΑΝΤΑΡΣΥΑ»
Γενικά ακούγονται πολλά περί σύγκλισης των λεγόμενων άκρων. Το «τι ακροδεξιός τι ακροαριστερός» είναι της μόδας τελευταίως. Το κωμικοτραγικό είναι πως, ενώ κάτι τέτοια συνηθίζαμε να ακούμε από το χώρο της δεξιάς ή του κέντρου, πλέον ακούγεται και από τα στόματα πολλών «συντρόφων» της αριστεράς. Και μάλιστα όχι όποιας κι όποιας αριστεράς, αλλά της αριστεράς της υπευθυνότητας και του πραγματισμού, στην οποία και ανήκει ο Γ. Ψαριανός (υποψήφιος με τη ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη), ο οποίος και έκανε σχετική δήλωση τελευταία. Κατ’ αρχήν η μεγαλύτερη διαφορά είναι το ιδεολογικό φόντο. Για ποιους σκοπούς (πιστεύει ότι) αγωνίζεται η ακροαριστερά και για ποιους η ακροδεξιά; Οι πρώτοι κάνουν λόγο για ισότητα κι ελευθερία ενώ οι δεύτεροι για εθνικισμούς, καθαρότητα, ξενοφοβία, συνομωσίες και αναβίωση ναζιστικών και φασιστικών στοιχείων. Οι πρώτοι μιλάνε για αλληλεγγύη και ταξική πάλη (με στόχο την αταξική κοινωνία) και οι δεύτεροι για μίσος και περιχαράκωση. Έχουν όμως ένα κοινό χαρακτηριστικό. Αποτελούν και τα δύο «συμπτώματα» του παρόντος συστήματος: η ακροαριστερά είναι ο εσωτερικός εχθρός του συστήματος τον οποίο το ίδιο έχει γεννήσει λόγω της φύσης και των αντιφάσεών του ενώ η ακροδεξιά είναι ο ύστατος σύμμαχος του ο οποίος και ενισχύεται όταν το σύστημα αγγίζει τα όριά του όπως τώρα μετά την κρίση του 2008 ή τη δεκαετία του 1930 μετά την κρίση του ‘29. Πέραν όμως από τα ιδεολογικά, ο συσχετισμός μια εγκληματικής οργάνωσης (που πολλά ανώτερα μέλη της έχουν ποινικό παρελθόν και που πουλάει προστασία στο κέντρο της Αθήνας) με μια ομάδα αριστερών σχημάτων κάτω του 2%, που περιλαμβάνει αρκετά λαμπρά μυαλά και πολλά μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας είναι εκτός τόπου και χρόνου. Είναι βέβαια αντίστοιχη με το επίπεδο στο οποίο έχει πέσει ο εν λόγω δηλώσας υποψήφιος της ΔΗΜΑΡ ο οποίος ενώ πριν από 2 χρόνια το έπαιζε «αναρχο»-αριστερός με προκλητικά προοδευτικές ιδέες, πλέον βγάζει τόνους κόμπλεξ απέναντι στους εξ αριστερών της ΔΗΜΑΡ χώρους.
#3 «Δράση-Μάνος»
Αυτή η ομάδα έχει το δικό της μοναδικό τρόπο να λαϊκίσει. Θυμίζει τις υποσχέσεις των νεοφιλελεύθερων στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Eπαγγέλονταν μιαν ευημερία που θα βασιζόταν σε μέτρα φτώχειας κι εξαθλίωσης.Έτσι και σήμερα υπόσχονται συντάξεις 700 ευρώ, όταν το πρόβλημά τους με το μνημόνιο είναι ότι δεν εφαρμόζεται όπως πρέπει κι ότι δεν είναι αρκετό. Αμετανόητοι πιστοί του πιο αποτυχημένου δόγματος (μετά το χριστιανισμό) το οποίο οδήγησε λαούς ολόκληρους στην εξαθλίωση (από την Ινδονησία, τη Χιλή και τη Βραζιλία μέχρι τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Ρωσία και την πρώην ανατολική Γερμανία). Κι όμως μη μπορώντας ή μη θέλοντας να ερμηνεύσουν τους καιρούς αυτό ακριβώς ζητούν, το νεοφιλελευθερισμό. Λιγότερο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανύπαρκτη πρόνοια και έναν οικονομικό δαρβινισμό όπου ο οικονομικά ισχυρότερος θα «τρώει» τον ανίσχυρο. Ποια είναι λοιπόν η διαφορά απ’ το μνημόνιο; Ο ορθολογισμός και η αποτελεσματικότητα που επαγγέλλονται είναι το κάτι παραπάνω σε σχέση με το μνημόνιο, λένε. Κι έτσι θα έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα:η ανάπτυξη και η δημιουργία θέσεων εργασίας, λένε (κι όλοι θα είμαστε ευτυχισμένοι!).
Τί σημαίνει όμως η ανάπτυξη που αυτοί εννοούν; Ανάπτυξη έχει και στην Ινδία, στην Τουρκία, στη Βραζιλία και στην Κίνα κανείς όμως δεν βλέπει «ευτυχισμένο» τους λαούς της, αντίθετα τα ποσοστά της φτώχειας δεν είναι αντιστρόφως ανάλογα με εκείνα της ανάπτυξης (όπως θα έπρεπε εφόσον ανάπτυξη=οικονομική επιτυχία ενός κράτους, εκτός αν οικονομική επιτυχία ενός κράτους σημαίνει κάτι άλλο από τη μείωση της φτώχειας και την ευημερία του λαού του). Και η ανεργία είναι χαμηλή λόγω της ελαστικής εργασίας, των ατομικών συμβάσεων, των εύκολων απολύσεων, των part time jobs. Αυτό όμως δεν είναι δουλειά, είναι σκέτη εκμετάλλευση. Κι εκτός αυτού δεν καλύπτει και τις οικονομικές ανάγκες του εργαζόμενου ο οποίος αναγκάζεται και βρίσκει και δεύτερη δουλειά για να τα βγάλει πέρα με κάποιον τρόπο (άπειρες θέσεις εργασίας ΛΕΜΕ!).Και βεβαίως το ακραίο παράδειγμα είναι η Κίνα όπου πέρα από τα προαναφερθέντα που ισχύουν και για αυτήν, οι ελεύθερες οικονομικές της ζώνες και οι ανταγωνιστικοί μισθοί προϋποθέτουν ένα αυταρχικό καθεστώς με λογοκρισία και καταστολή, στο οποίο καταμετρούνται χιλιάδες (δίχως υπερβολή) εξεγέρσεις το χρόνο και αυτοκτονίες σε χώρους εργασία (βλέπε την περίπτωση των εργοστασίων Foxconn). Αυτή είναι η σύγχρονη συνταγή της επιτυχίας βλέπετε. Άραγε με πόσο λίγο κράτος (όπως υπόσχονται) θα μπορούσαν να πετύχουν κάτι τέτοιο. Σίγουρα όχι με αυτό που φαντάζονται ή διακηρύσσουν.
#4 «Επαναδιαπραγμάτευση με την τρόικα»
Αγαπημένη προγραμματική θέση για τις ερχόμενες εκλογές, η οποία και αποτελεί τη βάση της οικονομικής πρότασης πολλών κομμάτων. Απ’ τον Καμμένο και το ΛΑΟΣ μέχρι τη ΔΗΜΑΡ, την Κατσέλη και τον Τσίπρα. Όσο λογικό είναι να διαπραγματεύονται τα πρόβατα με τους λύκους άλλο τόσο είναι και η περίφημη επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων. Κάτι τέτοιο προαπαιτεί πρώτα απ’ όλα μιαν ορισμένη θέση ισχύος (που δεν την έχουμε) και όσα διαπραγματευτικά ατού κι αν είχαμε, τα περισσότερα τα έχουμε απωλέσει μετά το PSI. Εκτός αυτού σημαίνει την αποδοχή/«νομιμοποίηση» του χρέους που μας καταλογίζεται. Στα αλήθεια ο ελληνικός λαός έχει 300 εκατομμύρια χρέος; Έπειτα η κατάστασή μας μπορεί να αποτελέσει την ευκαιρία για την αλλαγή κατ’ αρχήν της πολιτικής στη χώρα μας αλλά και εν γένει της κοινωνικής και οικονομικής της ιδιοσυστασίας. Απαγκίστρωση από το ευρώ (που ως μέρος του προβλήματος δεν είναι δυνατό να μετέχει στη λύση), παραγωγική ανασυγκρότηση, κοινωνικοποίηση των τραπεζών, αναδιανομή του πλούτου.
#5 «Καμμένος και Αριστερά θα μας καταστρέψουν»
"Ο Καμμένος και οι άλλοι κομμουνιστές θα μας κάνουν Σοβιετική Ένωση, θα επαναφέρουν τη δραχμή και θα απομονώσουν τη χώρα" υποστηρίζουν πολλοί που κάνουν τα σενάρια περί ψεκασμού "του περιούσιου μας έθνους από τη Νέα τάξη πραγμάτων" (!) αληθοφανή. Κάτι πρέπει να τους ψεκάζουν, δεν μπορεί. Ας τα πάρουμε ένα ένα. Ο Καμμένος έχει παρουσιάσει το πρόγραμμά του εδώ κι ένα μήνα. Σε αυτό γίνεται λόγος για ελεύθερες οικονομικές ζώνες για επενδύσεις (βλ. Κίνα) με ελάχιστους φορολογικούς συντελεστές και άλλες διεκολύνσεις καθώς και φορολογική αμνηστία στα κεφάλαια που θα επιστρέψουν στην "πατρίδα". Γίνεται λόγος για παράδοση της εξουσίας των αντίστοιχων υπουργίων στον αρχηγό της αστυνομίας, στον αρχηγό του ΓΕΕΘΑ και στον πρόεδρο του Αρείου Πάγου. Με άλλα λόγια τη διοίκηση σημαντικών τομέων της κρατικής εξουσίας από μη δημοκρατικά εκλεγμένα και νομιμοποιημένα πρόσωπα. Γίνεται επίσης αναφορά στην "ολική απέλαση" των "λαθρομεταναστών" και στο φακέλωμα με εξάμηνη ανανέωση κάθε μετανάστη που ζει και εργάζεται στην Ελλάδα. Και αυτά αρκούν για να αποδείξουν την αριστεροφροσύνη(!) και τις κομμουνιστικές πεποιθήσεις(!!) των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Πως άραγε να συνεργαστεί με την αριστερά ένας χώρος όπως εκείνος του Καμμένου όταν τον χαρακτηρίζουν ο συντηρητισμός, ο εθνικισμός και οι λαΪκιστικές-δεξιές του καταβολές. Βεβαίως πρόκειται για το κλασικό "σακούλιασμα" των "αντιμνημονιακών". Πρόκειται για αγαπημένη πρακτική των φιλομνημονιακών δυνάμεων (βλέπε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) να βάζουν στην ίδια κατηγορία το ΚΚΕ, το ΣΥΡΙΖΑ, τη ΔΗΜΑΡ, με το ΛΑΟΣ, τον Καμμένο και τη χρυσή αυγή. Ο στοιχειωδώς νοήμων ψηφοφόρος μπορεί να αντιληφθεί τις διαφορές των παραπάνω σχηματισμών. Δεν υπάρχει ούτε προγραμματική σύγκλιση, ούτε κοινές ιδεολογικές και ιστορικές αναφορές μεταξύ των χώρων τους. Βεβαίως αν ο οποιοσδήποτε από αυτούς δώσει ψήφο ανοχής ή στήριξης (δίχως απαιτήσεις ή ανταλλάγματα) σε κάποιον άλλον, μπορεί άραγε εκείνος να του πει "όχι δεν θέλω τη δική ΣΟΥ ψήφο!"; Τέλος οι απειλές περί Σοβιετικής ένωσης αντλούνται αφ' ενός από την κλασική μετεμφυλιακή προπαγάνδα που επιβιώνει ακόμα και σήμερα στους κόλπους της δεξιάς σύμφωνα με την οποία οτιδήποτε κακό έχει να κάνει με τον κομμουνισμό (πχ όποιος επιβουλεύεται τη χώρα είναι κομμουνιστής ή όσοι θέλουν να επιστρέψουμε στη δραχμή είναι κομμουνιστές, ή ότι κάθε σεισμός, λοιμός ή καταποντισμός είναι προΪόν κομμουνιστικής συνομωσίας) κι αφ' ετέρου από τη νεοφιλελεύθερη (μανδραβελική) μόδα ότι η Ελλάδα είναι το τελευταίο σοβιετικό κράτος, με την έννοια ότι το "κράτος" είναι πολύ μεγάλο κι ότι η κρατική παρέμβαση είναι μεγαλύτερη από τη δέουσα (ε βέβαια! ας αφήσουμε μωρέ την οικονομία να πάρει να αυτορρυθμίζεται και στην Ελλάδα, αφού το κάνει με τόση επιτυχία στον υπόλοιπο κόσμο, ας απολύσουμε δημοσίους υπαλλήλους ακόμα κι αν έχουμε απ' τους πιο "ολιγομελείς" δημόσιους τομείς στην Ευρώπη! ας ξεπουλήσουμε το δημόσιο πλούτο σε ιδιώτες για να τον αξιοποιήσουν!).
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(Atom)
___________________
___________________
___________________
___________________
___________________
___________________
___________________
st #2 isoun ligo-g mena-filika proskeimenos m tn akroaristera ka9ws askises kritiki, opws eprpe ,st n akrode3ia alla oxi st allo akro..osa kl k an endexomenws exei, ein "akra" dld akraia k xanei t metro p ein aparaitito idiws stn politiki zwi..ena pio oudetero ufos 9a edine perissotera bonus st pl a3iologo kata ta alla keimeno s..
ΑπάντησηΔιαγραφή