Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011
Μετά απ' το Γιώργο τί? (τί θα έρθει και τί θέλουμε να έρθει)
Για πρώτη φορά ο πολιτικός χρόνος τρέχει (ολοφάνερα) τόσο γρήγορα. Ο πρωθυπουργός προαναγγέλλει δημοψήφισμα και ζητά την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής . Μέλη του ΠΑΣΟΚ αντιτίθενται άμεσα ή έμμεσα σε αυτήν την απόφαση και παραιτούνται ένα ένα. Σύσσωμη η αντιπολίτευση ζητάει εκλογές. Ο Γιουνκέρ δηλώνει ότι η Ευρώπη δεν θα ανεχθεί να εξαρτάται από τις εξελίξεις στην Ελλάδα κι ότι υπάρχει ήδη σχέδιο εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη. Η Μέρκελ κι ο Σαρκοζί επιβάλλουν ξεδιάντροπα, δίχως κανένα πρόσχημα, στον Παπανδρέου τόσο το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος όσο και τη χρονική στιγμή που θα διεξαχθεί. Την επομένη το παρασκήνιο δίνει και παίρνει. Τα διάφορα σενάρια και οι φήμες το ίδιο. Άλλοι βλέπουν μεταβατική κυβέρνηση από εξωκομματικά πρόσωπα, άλλοι από κομματικά. Κάποιοι άλλοι προβλέπουν συγκυβέρνηση. Ακούμε για συναντήσεις βουλευτών των δύο μεγάλων κομμάτων, για βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που διατρανώνουν πως δεν αναγνωρίζουν πλέον το υπουργικό συμβούλιο, δελφίνους-υπουργούς να προετοιμάζονται για τη διαδοχή στο υπό κατάρρευση ΠΑΣΟΚ. Τελικά το δημοψήφισμα δεν θα γίνει και ο Παπανδρέου παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης από 153 βουλευτές, υπό τον όρο όμως να σχηματίσει μια πιο ευρεία κυβέρνηση μαζί με άλλα κόμματα και πιθανότατα υπό άλλον πρωθυπουργό. Τελικά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συμφωνούν στο σχηματισμό νέας κυβέρνησης υπό τον Λουκά Παπαδήμο. Στόχος της νέας κυβέρνησης θα είναι να εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις για την εκταμίευση της 6ης δόσης, πράγμα που σημαίνει πως θα λάβει επιπλέον επώδυνα κι αντιλαϊκά μέτρα.
Η πολιτική κρίση που διατρέχει τη χώρα μας έχει πλέον κορυφωθεί.
Δεν ξέρουμε πραγματικά τι μας ξημερώνει. Αυτό που μοιάζει σίγουρο είναι πως ο Γιώργος Παπανδρέου απ’ ότι φαίνεται θα αποτελεί παρελθόν από τον πρωθυπουργικό θώκο μέσα στο εγγύς μέλλον. Και σύμφωνα με τις επαγγελίες τους μάλλον το Φεβρουάριο θα έχουμε εκλογές.
Και μετά τι?
«Μα μετά θα αναλάβει
μια πεφωτισμένη ηγεσία τη χώρα, και φυσικά θα τη σώσει!»Υπάρχει κανένας που πιστεύει στα αλήθεια πως θα σώσει τη χώρα ο Σαμαράς και το επιτελείο της Νέας Δημοκρατίας? Αυτός που αποκαλείται απ’ όλη την Ευρώπη Λαϊκιστής με «Λ» κεφαλαίο, που δηλώνει ξεκάθαρα πως θα συνεχίσει αυτήν την αντιλαϊκή πολιτική και διαφωνεί απλά στις λεπτομέρειες με την τωρινή κυβέρνηση? Πρόκειται για έναν άνθρωπο που δείχνει να θέλει διακαώς να κυβερνήσει τον τόπο και γι' αυτό και είναι πρόθυμος να συνεχίσει μεν την ίδια πολιτική με το ΠΑΣΟΚ (για να έχει τη δέουσα στήριξη από τα εξωτερικά κι εσωτερικά κέντρα εξουσίας) αλλά και να καμουφλάρει αυτήν την πρόθεσή του απέναντι στο λαό υποσχόμενος επαναδιαπραγματεύσεις και πετραχήλια για να βγει στις επόμενες εκλογές. Ήδη οι «κωλοτούμπες» που έκανε μέσα στην τελευταία βδομάδα είναι μεγάλες κι έχει εκθέσει ουκ ολίγες φορές το κόμμα και τους συνεργάτες του, οι οποίοι ακολουθώντας κάθε φορά τη γραμμή της κομματικής ηγεσίας αντιφάσκουν και αναιρούν προηγούμενες δηλώσεις του (εξαίρεση ο κύριος Γ. Μανώλης που διαχώρισε τη θέση του). Με το ίδιο επιτελείο πάντα που κυβερνούσε για μια πενταετία μέχρι και πριν από μόλις 3 χρόνια, του οποίου οι άθλιες για το λαό επιδόσεις έδωσαν στο Γιώργο το απίστευτο ποσοστό της τάξης του 48% στις εκλογές του ‘09?
Τα ίδια ισχύουν πάνω κάτω και για τη Μπακογιάννη. Ήταν το νούμερο 2 (άντε 3 μέχρι να φύγει ο Ρουσόπουλος) της πενταετούς κυβέρνησης της ΝΔ και το μόνο που κατάφερε ήταν να αναπτύξει τις προσωπικές της σχέσεις με τους φίλους μας (βεβαίως και δικούς της) τους Αμερικάνους. Και πέρα απ’ αυτά τί προτείνει? Μια δήθεν διαφορετική εκδοχή του μνημονίου, μια διαφορετική σύμβαση υποτέλειας και διαιώνισης της κατάστασής μας. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την πλέον «επίσημη» φωνή του νεοφιλελευθερισμού στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Απ’ την άλλη το ΛΑΟΣ δεν πείθει πλέον ούτε τον ίδιο του τον εαυτό. Ψηφίζει τη μια μέρα μνημόνιο και την άλλη καταψηφίζει το μεσοπρόθεσμο. Με τον Καρατζαφέρη να (επι)ζητάει διακαώς να μετέχει στην εκτελεστική εξουσία εκσφενδονίζοντας λαϊκιστικές κορώνες και ξενοφοβικές, μισαλλόδοξες και φετιχιστικές φανφάρες το συγκεκριμένο κόμμα μοιάζει το πλέον επικίνδυνο για τον Ελληνικό λαό. Εκτός αυτού δεν μπορεί να περιμένει κανείς πραγματικά φιλικά προσκείμενη προς τον Ελληνικό λαό πολιτική από κάποιον που σύμφωνα με το Wikileaks επισκέπτεται τακτικά την αμερικανική πρεσβεία και δίνει αναφορά. Ούτε βέβαια μπορεί να περιμένει κανένας αξιοπιστία και σταθερότητα από κάποιον που ενώ είναι κατά των μέτρων στο πρόγραμμά του προβλέπει ακόμα χειρότερες νεοφιλελεύθερες επεμβάσεις.
Τέλος δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος που θεωρεί ότι το ΠΑΣΟΚ δίχως τον Παπανδρέου αλλά με τα τωρινά κορυφαία στελέχη (κυρίως τους Λοβέρδο, Ραγκούση, Διαμαντοπούλου, ΧρυσοχοΪδη, Πάγκαλο και Βενιζέλο) στο τιμόνι θα ακολουθήσει μια θετικότερη πορεία. Στελέχη που συνέβαλαν με επιτυχία στη διάλυση του Ελληνικού κράτους, στην αποσάρθρωση του κοινωνικού ιστού και στον εκμαυλισμό της ελληνικής κοινωνίας, στο γονάτισμα και την αποδόμηση της ελληνικής οικονομίας.
Τότε ποιός?
Η μόνη λύση που μπορεί να προέλθει από το παρόν πολιτικό προσωπικό μοιάζει να είναι μόνο μια. Μια , αλλά με πολλούς φορείς. Πολλά πολιτικά υποκείμενα.
Η λύση φαίνεται ότι μπορεί να έρθει μόνο από την αριστερά. Εκτός βέβαια αν θεωρούμε το μνημόνιο και τη λιτότητα ως λύση για την κρίση που υφιστάμεθα. Όμως κανένα από τα παρόντα κόμματα της αριστεράς (από το ΣΥΡΙΣΑ και το ΚΚΕ μέχρι το Δημαρά και τον Κουβέλη) δεν μπορεί εκτός απίστευτου απροόπτου να εξασφαλίσει μόνο του αυτοδυναμία.
Η απάντηση επομένως είναι μια αριστερή σύμπλευση. Ήδη ο Δημαράς και οι Οικολόγοι-Πράσινοι μοιάζουν έτοιμοι να συνεργαστούν με το ΣΥΡΙΖΑ. Το ακόμα πιο θετικό στοιχείο όμως είναι η όχι μόνο σχετική εκτόνωση της κόντρας που είχαν τα τελευταία χρόνια το ΚΚΕ με το ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η σύμπλευση τους σε διάφορα θέματα (όπως το δημόσιο χρέος και το δημοψήφισμα). Φυσικά τα παραπάνω αποτελούν απλώς μετατοπίσεις εκατοστών μπροστά στα μεγάλα άλματα που πρέπει να γίνουν για να επιτευχθεί μια πραγματική βιώσιμη και λειτουργική συνεργασία.
Πρόκειται για αναγκαιότητα κι όχι για μια ακόμα επιλογή. Έτσι λοιπόν οφείλουν όλοι υπεύθυνοι του χώρου να συνασπισθούν, να αφήσουν στην άκρη τόσο τις φιλοδοξίες τους όσο και τις κομματικές και τις ήσσονος σημασίας ιδεολογικές διαφορές τους. Οφείλουν να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να συζητήσουν. Να αναζητήσουν και να προτείνουν τρόπους για το πώς μπορούμε να βγούμε από το οικονομικό και πολιτικό μας αδιέξοδο. Να βγούμε όμως με τον πιο ανώδυνο για το λαό και συνάμα αποτελεσματικότερο τρόπο. Και να συνδυαστεί η λύση των προβλημάτων μας με τομές που πρέπει να γίνουν στο ελληνικό οικονομικό-πολιτικό μοντέλο.
Οφείλουν επιτέλους να ανταποκριθούν στις ιστορικές τους ευθύνες ως αριστερά και να θέσουν ως στόχο το πραγματικό συμφέρον της χώρας, το οποίο και ταυτίζεται με τα συμφέροντα του λαού. Μοιάζει μάλλον για την τελευταία (και για πολλούς μάλλον συνάμα πρώτη και τελευταία) ευκαιρία των κομμάτων αυτών να συνεισφέρουν πραγματικά στον τόπο και στο λαό του και να μην έχουν την ίδια μοίρα με το υπόλοιπο απονομιμοποιημένο πολιτικό σύστημα που σύντομα θα αποτελεί παρελθόν.
Αυτή η ένωση, με τους σωστούς χειρισμούς, δεν θα δυσκολευθεί να κατακτήσει την εξουσία.
Κι αν αυτό δεν είναι δυνατό?
Η ιστορική εμπειρία μας έχει διδάξει όμως ότι είναι πολύ δύσκολο τόσο να «ωριμάσει» όσο και να συμπράξει ολόκληρη η αριστερά στην Ελλάδα (με τη σχετική εξαίρεση της ΕΔΑ). Πιο συγκεκριμένα μετά τη μεταπολίτευση η μόνη φορά που συνέβη αυτό ήταν το… αμαρτωλό 1989. Οι διαφορές σήμερα των αριστερών κομμάτων είναι έντονες. Διαφωνούν βέβαια όχι τόσο στους στόχους τους, όσο στα μέσα με τα οποία θα τους πετύχουν. Αυτή η διαφωνία έχει γεννήσει και γεννάει διάφορες (ποικίλου μεγέθους) κόντρες μεταξύ των κομμάτων της αριστεράς. Έτσι δεν μπορεί να χαρακτηριστεί απαισιόδοξος όποιος προβλέπει ότι δεν θα υπάρξει στο εγγύς μέλλον μια καθολική αριστερή σύμπλευση και σύμπραξη.
Η λύση επομένως επαφίεται στο λαό και στις διαθέσεις του. Αυτή τη φορά βασιζόμενος όχι σε επαγγελματίες ταγούς (πολιτικούς ή συνδικαλιστές). Εκείνος είναι ο μόνος που θα πρέπει να διεκδικήσει αυτά που του στερούν. Για να υπάρχουν όμως ελπίδες επιτυχίας, ανατροπής και πραγματικής αλλαγής, η λαϊκή αντίδραση θα πρέπει να πλαισιωθεί από μια οργάνωση. Δυστυχώς οι παρορμήσεις, τα ξεσπάσματα και οι αυθόρμητες κινήσεις μπορεί να οδηγήσουν σε μεγάλους κινδύνους, να δώσουν πάτημα σε αντιδραστικά καιροφυλακτούντα στοιχεία, να οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερες συνταγματικές εκτροπές. Οι απλά μαζικές κινήσεις δεν αρκούν όμως πέρα από τα προαναφερθέντα γιατί και σε περίπτωση που ο λαός καταφέρει και ρίξει την κυβέρνηση και κληθεί να διαλέξει πώς θα χαραχθεί και από ποιόν η νέα πολιτική της χώρας, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να υπάρχει μια κοινή συνεννόηση. Τόσο για να μην χαθεί κι άλλος χρόνος όσο και για να μην υπάρχουν διχόνοιες μεταξύ του λαού. Για την πρόληψη και αυτών των προβλημάτων η ύπαρξη μιας κεντρικής οργάνωσης μπορεί να αποτελέσει τη λύση. Ένας κοινώς αποδεκτός φορέας η δύναμη του οποίου θα πηγάζει από το λαό, τους κοινωνούς της αλλαγής, και η δουλειά του θα είναι να τον εκπροσωπεί. Αυτός ο φορέας μπορεί να βοηθήσει όμως και πριν από την ανατροπή, κατά τη διαδικασία επίτευξής της. Οργανώνοντας κοινές και ταυτόχρονες δράσεις, τόσο συμβολικές (πχ αποκλεισμός βουλής) όσο και πιο πρακτικές (πχ άνοιγμα διοδίων, παρεμπόδιση κόψιμου νερού ή ρεύματος σε φτωχά νοικοκυριά, παρεμπόδιση πληρωμής χαρατσιών), επιβλητικές μαζικές παρουσίες και βοηθώντας όλο και περισσότερο κόσμο να ξυπνήσει , να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει γύρω του και να αντιδράσει. Να αντιδράσει αποτελεσματικά στο πλαίσιο του οργανωμένου αυτού κινήματος. Γιατί τελικά μόνο μέσα από τη συλλογική κινητοποίηση μπορούν να υπάρξουν αποτελέσματα.
(Λέξεις όπως ιεραρχία ή οργάνωση δεν θα πρέπει να αποτελούν ταμπού. Ένα κίνημα που τα διαθέτει αυτά μπορεί να είναι τόσο περισσότερο δημοκρατικό από ένα που δεν τα διαθέτει όσο βέβαια και περισσότερο αποτελεσματικό. Όλα είναι θέμα του τρόπου συγκρότησης ενός τέτοιου οργάνου. Λεπτομερείς προτάσεις για τέτοιες ιδέες θα γίνουν σε επόμενα άρθρα)
Αυτό το οργανωμένο κίνημα μπορεί έπειτα να αποκτήσει και κοινοβουλευτική δράση. Έχοντας εξασφαλίσει τη μαζικότητα στους δρόμους γιατί να μην μπορεί να την εξασφαλίσει και στις κάλπες?
Μπορεί επομένως με αυτόν τον τρόπο να ασκεί πίεση σε δύο γήπεδα. Σε κοινωνικό επίπεδο, με τις εξωκοινοβουλευτικές του δράσεις και σε πολιτικό με τις κοινοβουλευτικές του δραστηριότητες. Πέρα απ’ αυτό όμως μπορεί να δράσει και στον οικονομικό τομέα. Τόσο με δράσεις όπως μποϊκοτάζ σε προϊόντα και υπηρεσίες συγκεκριμένων εταιριών και την αντίστοιχη όμως στήριξη των τοπικών ελληνικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων όσο και με ομαδικές αρνήσεις πληρωμής αδίκων φόρων, χαρατσιών και διοδίων.
ΥΓ: Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ξένη παρέμβαση (τουλάχιστον από αυτές που έχουν γίνει γνωστές στον κόσμο μέχρι τώρα) στην πολιτική ζωή της χώρας. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, όχι μόνο μας υπέδειξαν το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος, όχι μόνο μας εκβίασαν τόσο στυγνά σχετικά με αυτό, αλλά επέβαλλαν και την παραίτηση του δημοκρατικά εκλεγμένου πρωθυπουργού της χώρας (άσχετα αν αυτός ήταν δικός τους εντολοδόχος). Ως πότε θα το ανεχόμαστε αυτό?
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(Atom)
___________________
___________________
___________________
___________________
___________________
___________________
___________________
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου