Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011
Δεκέμβριος 67 χρόνια μετά
του Δημήτρη Μανωλίδη
Ο ελληνικός λαός έχει δείξει πολλές φορές μέχρι τώρα ότι δεν ανέχεται για πολύ την σκλαβιά. Επαναστάτησε το 1821, το 1844, το 1862, το 1909, οργάνωσε το μεγαλύτερο αντάρτικο κατά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο, πήρε τα όπλα το Δεκέμβρη του 1944, ανέβηκε ξανά στα βουνά το 1946, ξεχύθηκε στους δρόμους το 1963 ενώ το 1973 οργάνωσε το κίνημα του Πολυτεχνείου.
Γιατί σταμάτησε όμως τότε? Μήπως πέτυχε αυτά που ήθελε? Την ελευθερία, το ψωμί, τη λαοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την εθνική ανεξαρτησία? Όχι, δεν τα απέκτησε ποτέ πραγματικά. Αντίθετα του γέμισαν τις τσέπες με δανεικό χρήμα (όπως συνέβη και σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο από το 1980 και μετά) και το μυαλό με εθνικά/εθνικιστικά ιδεώδη απ' τη μία και με καταναλωτικά κι απολίτικα πρότυπα απ' την άλλη. Το lifestyle και η υποκουλτούρα κυριάρχησαν στη ζωή του. Ξέχασε κι απαξίωσε την πολιτική (με εξαίρεση κάποιες αναλαμπές) κι άφησε το πεδίο ανοιχτό σε κάποιος Άλλους να αλωνίζουν στον κρίσιμο αυτό χώρο.
Πού είναι τα αντανακλαστικά του θα αναρωτηθεί κάποιος. Πού είναι τα "αντισώματα" που έδειχνε να έχει αναπτύξει απέναντι σε οποιονδήποτε επιβουλευόταν την πολιτική του ελευθερία? Η απάντηση είναι ότι αυτή τη φορά υφίστατο μια επιβουλή επί της οικονομικής του ελευθερίας κι ως εκ τούτου επί της πολιτικής του ελευθερίας. Γιατί όταν ελέγχουν την οικονομία ενός κράτους μοιραία θα ελέγξουν σταδιακά και τους άλλους καίριους τομείς, που έτσι κι αλλιώς συνδέονται με την οικονομία. Επρόκειτο λοιπόν για μια λανθάνουσα επιβουλή στον τομέα που είχε συνηθίσει να υφίσταται απειλές μια ζωή (ζωή ενός λαού). Επιβουλή ως αποτέλεσμα της συνεργασίας των κυβερνώντων με ντόπια και ξένα συμφέροντα. Έτσι ο ελληνικός λαός χρειάστηκε κάτι παραπάνω από 30 χρόνια για να καταλάβει τι στήθηκε και μάλιστα αν δεν ήταν η κρίση του 2008 και τα μνημόνια ίσως θα τραβούσε κι άλλο αυτό το όνειρο ( ή μάλλον αυτός ο εφιάλτης). Σημασία έχει όμως που ξύπνησε. Τον Οκτώβρη κατέβηκαν στους δρόμους ένα εκατομμύριο Έλληνες πολίτες. Παντού πλέον υπάρχει αμφισβήτηση, παντού συναντάμε αγώνες, απεργίες και κινητοποιήσεις. Ξανασυναντιόμαστε με μια έννοια που είχαμε καιρό να δούμε στα μέρη μας: αλληλεγγύη. Έχουμε την τύχη να ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς. Και αυτός ο χειμώνας θα είναι πράγματι ενδιαφέρων, ίσως όπως εκείνος του 1944...
"Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα."
....ΕΑΜ...Ο ελληνικός λαός έχει δείξει πολλές φορές μέχρι τώρα ότι δεν ανέχεται για πολύ την σκλαβιά. Επαναστάτησε το 1821, το 1844, το 1862, το 1909, οργάνωσε το μεγαλύτερο αντάρτικο κατά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο, πήρε τα όπλα το Δεκέμβρη του 1944, ανέβηκε ξανά στα βουνά το 1946, ξεχύθηκε στους δρόμους το 1963 ενώ το 1973 οργάνωσε το κίνημα του Πολυτεχνείου.
Γιατί σταμάτησε όμως τότε? Μήπως πέτυχε αυτά που ήθελε? Την ελευθερία, το ψωμί, τη λαοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την εθνική ανεξαρτησία? Όχι, δεν τα απέκτησε ποτέ πραγματικά. Αντίθετα του γέμισαν τις τσέπες με δανεικό χρήμα (όπως συνέβη και σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο από το 1980 και μετά) και το μυαλό με εθνικά/εθνικιστικά ιδεώδη απ' τη μία και με καταναλωτικά κι απολίτικα πρότυπα απ' την άλλη. Το lifestyle και η υποκουλτούρα κυριάρχησαν στη ζωή του. Ξέχασε κι απαξίωσε την πολιτική (με εξαίρεση κάποιες αναλαμπές) κι άφησε το πεδίο ανοιχτό σε κάποιος Άλλους να αλωνίζουν στον κρίσιμο αυτό χώρο.
Πού είναι τα αντανακλαστικά του θα αναρωτηθεί κάποιος. Πού είναι τα "αντισώματα" που έδειχνε να έχει αναπτύξει απέναντι σε οποιονδήποτε επιβουλευόταν την πολιτική του ελευθερία? Η απάντηση είναι ότι αυτή τη φορά υφίστατο μια επιβουλή επί της οικονομικής του ελευθερίας κι ως εκ τούτου επί της πολιτικής του ελευθερίας. Γιατί όταν ελέγχουν την οικονομία ενός κράτους μοιραία θα ελέγξουν σταδιακά και τους άλλους καίριους τομείς, που έτσι κι αλλιώς συνδέονται με την οικονομία. Επρόκειτο λοιπόν για μια λανθάνουσα επιβουλή στον τομέα που είχε συνηθίσει να υφίσταται απειλές μια ζωή (ζωή ενός λαού). Επιβουλή ως αποτέλεσμα της συνεργασίας των κυβερνώντων με ντόπια και ξένα συμφέροντα. Έτσι ο ελληνικός λαός χρειάστηκε κάτι παραπάνω από 30 χρόνια για να καταλάβει τι στήθηκε και μάλιστα αν δεν ήταν η κρίση του 2008 και τα μνημόνια ίσως θα τραβούσε κι άλλο αυτό το όνειρο ( ή μάλλον αυτός ο εφιάλτης). Σημασία έχει όμως που ξύπνησε. Τον Οκτώβρη κατέβηκαν στους δρόμους ένα εκατομμύριο Έλληνες πολίτες. Παντού πλέον υπάρχει αμφισβήτηση, παντού συναντάμε αγώνες, απεργίες και κινητοποιήσεις. Ξανασυναντιόμαστε με μια έννοια που είχαμε καιρό να δούμε στα μέρη μας: αλληλεγγύη. Έχουμε την τύχη να ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς. Και αυτός ο χειμώνας θα είναι πράγματι ενδιαφέρων, ίσως όπως εκείνος του 1944...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(Atom)
___________________
___________________
___________________
___________________
___________________
___________________
___________________
«Η δική μας διετής διακυβέρνηση οδήγησε σε αδιέξοδα, κοινωνικά, οικονομικά, εθνικά. Οδήγησε σε φτώχεια και κοινωνική αποσύνθεση, πρωτοφανή οικονομική ύφεση που φτάνει το τουλάχιστον 8% και πλέον, σε εθνική ταπείνωση, εθνική αναξιοπρέπεια και κρατική αποδιοργάνωση»
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΥΤΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ, ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ, και συνέβαλαν από της 3ης Δεκεμβρίου 1944, γενικότερα και ειδικώότερα στην εθνική ταπείνωση και την εθνική αναξιοπρέπεια. Η ανατροπή του ΠΡΑΞΗΚΟΠΗΜΑΤΙΚΟΥ καθεστώτος της υποτέλειας, της πτώχευσης και της εξαθλίωσης ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ. (ΑΚΡΟΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΑΞΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ).
(ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗΣ ΟΛΩΝ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΓΛΙΤΩΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΙΝΗ !).