Σάββατο 16 Ιουνίου 2012
Γιατί ΣΥΡΙΖΑ(;)
Οι ερχόμενες εκλογές αποτελούν κατά πολλούς τις κρισιμότερες της μεταπολιτευτικής εποχής. Η κυβέρνηση που θα προκύψει θα κληθεί να διαχειριστεί ένα κράτος σε συνθήκες διάλυσης κι έναν εξαθλιωμένο και σε συνθήκες απόγνωσης λαό. Παρ’ όλα αυτά η ελληνική ιστορία διδάσκει πως καμία συγκυβέρνηση δεν στέριωσε (βλ. το 1946, το 1951, το 1989, το 2012) παρά για κάτι μήνες. Κι όλα αυτά στο πλαίσιο μιας οικονομικής ένωσης που εκδηλώνει όλο και μεγαλύτερες αδυναμίες και αντιφάσεις (με κατακερματισμό του δημοσιονομικού ελέγχου και συγκεντρωτισμό του νομισματικού, με την ανυπαρξία πολιτικής ένωσης και με το πολιτικό καπέλωμα του νότου από το βορρά και δη τη Γερμανία), σε συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης( προηγηθείσης της κρίσης του 2008) και με τον κόσμο από τον Καναδά και τη Χιλή μέχρι την Αίγυπτο και τη Συρία σε κλίμα αναβρασμού και κινητοποιήσεων.
Και οι εκλογές αυτές έχουν βρει τον Ελληνικό λαό σε συνθήκες μιας «πολωτικές συσπείρωσης». Απ’ τη μια, ο αριστερός κόσμος συσπειρώνεται στο ΣΥΡΙΖΑ ενθουσιασμένος από τις προοπτικές ύπαρξης αριστερής κυβέρνησης για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Απ’ την άλλη, ο δεξιός χώρος συσπειρώνεται στη Νέα Δημοκρατία, ενωμένος όμως όχι από τις προοπτικές της διακυβέρνησης του τόπου από τους ομοϊδεάτες τους, παρά από το φόβο μήπως ανέλθει η αριστερά στα πράγματα (ένα μίγμα ιδεοληψιών, προκαταλήψεων και ταξικών συμφερόντων). Στη μέση βρίσκεται βεβαίως ο «δημοκρατικός κόσμος» όπως λέγεται, δηλαδή ο κόσμος του κέντρου πολιτικά και των μεσαίων τάξεων κοινωνικά, ο οποίος και έχει διαχρονικά ρυθμιστικό ρόλο στη διαμάχη του δίπολου αριστεράς-δεξιάς.
Το σίγουρο είναι ότι ζούμε πρωτοφανείς καταστάσεις. Βλέπουμε για πρώτη φορά μια κοινωνία ανάμικτων συναισθημάτων: οργή –φόβος -ελπίδα. Όλα αυτά αντικατοπτρίζονται στους πολιτικούς σχηματισμούς που αναμετρώνται στις εκλογές αυτές.
Η χρυσή Αυγή αντιπροσωπεύει την επικράτηση της οργής: σε μεγάλο βαθμό πρόκειται για ψήφο διαμαρτυρίας και αποδοκιμασίας του πολιτικού συστήματος. Ευτυχώς είναι μικρός ο σκληρός πυρήνας που πραγματικά η ιδεολογία του προσεγγίζει εκείνη της χρυσής αυγής κι αυτό νομίζω πως θα φανεί και στις εκλογές όπου πολλοί ψηφοφόροι που συναποτέλεσαν το 7% της 6ης Μαΐου θα στηρίξουν το «αδελφό κόμμα», τη Νέα Δημοκρατία. Απ’ την άλλη η Νέα Δημοκρατία στηρίζεται στο στασίδι του φόβου. Στηρίζει το πρόγραμμά της στις διακοσμητικές εκείνες «τομές» (προϊόντα της επαναδιαπραγμάτευσης του Σαμαρά, όπως εκείνη του Φεβρουαρίου όταν συγκυβερνούσε) που θα «εξανθρωπίσουν» στο βαθμό που γίνεται το μνημόνιο και την υφεσιακή πολιτική, με κόκκινη γραμμή όμως τη διατήρηση των καλών σχέσεων με τους εταίρους και βεβαίως την παραμονή μας στον παράδεισο της ευρωζώνης. Τα «φοβικά» στοιχεία του προγράμματός της είναι δύο: απ’ τη μια να μην «πεταχτούμε» έξω απ’ την
ευρωζώνη και «γίνουμε …Αλβανία», όπως χαρακτηριστικά λένε κι απ’ την άλλη μην μας κυβερνήσει η αριστερά, η οποία θα μας πάρει τα σπίτια και τις γυναίκες. Αυτοί είναι οι δύο λόγοι που καλούν τους ψηφοφόρους να τους ψηφίσουν. Φαίνεται και από το που έχουν ρίξει το βάρος της εκστρατείας τους: 1) διαφημίσεις με απελπισμένα παιδιά, ευφυολογήματα και τρέντηδες που καταδεικνύουν πόσο κακός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, 2) εύρεση Αμυράδων και ανάδειξή τους σε αρχι-στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, 3) σύνδεση του
ΣΥΡΙΖΑ με τη 17Ν και δαιμονοποίηση των
συνιστωσών και βεβαίως 4) επανειλημμένα στιγμιότυπα με το Λαφαζάνη να δηλώνει πως πρέπει να πάμε στη δραχμή (που μέχρι και οι πέτρες ξέρουν πως το Αριστερό Ρεύμα μέσα στον ΣΥΝ είναι υπέρ της άποψης, άποψης όμως που γενικά [δυστυχώς κατ’ εμέ] μειοψηφεί μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ). Πρόκειται ξεκάθαρα για επίδειξη πολιτικού επιπέδου. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τον κάθε Παπαδήμο, την κάθε Εθνική Τράπεζα καθώς και τον κάθε φιλέλληνα Σόιμπλε και Ολάντ να τονίζουν συνεχώς πόσο καταστροφικό θα είναι αν βγει η αριστερά (!). Αυτή ακριβώς η αντί-αριστερή πολιτική είναι η βάση της Νέας Δημοκρατίας η οποία κατά τ’ άλλα αποτελεί ένα συνονθύλευμα λαϊκών δεξιών, νεοφιλελεύθερων κι ακροδεξιών στοιχείων.
Και τέλος ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με όλες τις αντιφάσεις του, είναι ό,τι πιο ελπιδοφόρο μπορούμε να διακρίνουμε στο παρόν σκηνικό. Νίκη του θα σημαίνει νίκη του ελληνικού λαού κατά της ψυχολογικής και οικονομικής βίας που της ασκείται τα τελευταία χρόνια. Θα σημαίνει τη νίκη απέναντι στο φόβο και στις απειλές των αποτυχημένων εκείνων αξιωματούχων και των αφεντικών τους. Βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε μεσσίας ούτε έχει το τέλειο πρόγραμμα που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση. Εκτός αυτού όλοι θα θέλαμε ένα σαφώς πιο ριζοσπαστικό πρόγραμμα, στο οποίο οι αστοί όχι μόνο θα τρόμαζαν (όπως τώρα, που λέει και το γνωστό άσμα) αλλά θα έπαιρναν και τα αεροπλάνα και τα βαπόρια της Μπέλου. Ωστόσο κινείται προς τις σωστές κατευθύνσεις. Πρόκειται για ένα καθαρά αριστερό πρόγραμμα που τείνει σε πολιτικές αναδιανομής του πλούτου και κρατικού ελέγχου των τραπεζών, σε ανάταση της οικονομίας με λύσεις φιλολαϊκές και όχι νεοφιλελεύθερα χαρακίρια, με πολυεπίπεδο ορθολογισμό της λειτουργία των βασικών τομέων του κράτους όπως είναι η δικαιοσύνη και η αστυνομία, και σε σεβασμό της εθνικής ανεξαρτησίας κι αξιοπρέπειας. Είναι όμως αυτά αρκετά; Σαφώς όχι.
Στην παρούσα φάση μεσοβέζικες λύσεις δεν μπορούν να υπάρξουν. Δύο είναι οι κατευθύνσεις είτε κάνεις το κέφι των αγορών στις πλάτες του λαού, είτε ο λαός αφήνει τις αγορές πίσω του. Δεν μπορεί να υπάρξει ευρώ χωρίς μνημόνιο και ΕΕ χωρίς λειτουργία και υποταγή σε βασικές νεοφιλελεύθερες αρχές. Δεν μπορεί να υπάρξει αναδιανομή του πλούτου δίχως να έρθεις σε ρήξη με τους «πατριώτες» του ΣΕΒ και το εφοπλιστικό κεφάλαιο, ούτε ορθολογισμός της λειτουργίας των τραπεζών δίχως την κρατικοποίησή τους. Η πιο κοντινή επιλογή σε όλα αυτά δεν είναι άλλη απ’ το ΣΥΡΙΖΑ και αυτό νομίζω πως όλοι το παραδέχονται. Δεν είναι άλλο ένα ΠΑΣΟΚ (το άμα θα γίνει στην πορεία, θα το δείξει η ιστορία). Έχει τα αριστερά εκείνα αντανακλαστικά που θα του επιτρέψουν όταν έρθει η δύσκολη στιγμή της απόφασης για το που θα στρίψει τελικά, να διαλέξει όχι το δρόμο της δεξιάς, το δρόμο δηλαδή των μνημονίων, της εξαθλίωσης των πολλών και της ευημερίας των λίγων, του ξεπουλήματος του λαού και της χώρας, τον εύκολο δρόμο που αφήνει τη διαχείριση κι «αντιμετώπιση» της κρίσης στους ξένους επαΐοντες. Αλλά το δρόμο της αριστεράς, με τις ρήξεις που αναφέρονται παραπάνω. Και απ' τις φυγόκεντρες δυνάμεις που υπάρχουν στο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολλές εκείνες που θα οδηγήσουν προς εκείνη την κατεύθυνση με κύρια το Αριστερό Ρεύμα.
Η Ελλάδα για πρώτη φορά θα έχει μια αριστερή κυβέρνηση με όσα αυτό συνεπάγεται και όλα αυτά σε ένα παγκοσμιοποιημένο σύστημα σαν το σημερινό, με αποτέλεσμα ένα ντόμινο οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων, υπαρχούσης της προδιάθεσης καθώς ήδη σε πολλές χώρες η ριζοσπαστική αριστερά ανεβαίνει απειλητικά. Το θέμα είναι βέβαια αυτή η αριστερά να μην διεκδικήσει απλώς καλύτερους όρους εκμετάλλευσης αλλά να φθάσει το σύστημα στα όριά του όπως έγινε και τη δεκαετία του 1970 και να το αποτελειώσει.
Σε αυτήν την προσπάθεια θα όφειλαν να παράσχουν το ΚΚΕ, όσο όμως και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έστω κριτική στήριξη, για να την οδηγήσουν σε ακόμα πιο αριστερές κατευθύνσεις. Αντ’ αυτού ο σεχταρισμός (ειδικά) του ΚΚΕ το απειλεί με ιστορικά χαμηλά ποσοστά και με πολιτική παρακμή, παρά τους μηχανισμούς που έχει στήσει στην κοινωνία (σ.σ. άραγε ο Λένιν θα άφηνε έτσι αυτήν την ευκαιρία;).
Σε αυτήν την προσπάθεια θα όφειλαν να παράσχουν το ΚΚΕ, όσο όμως και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έστω κριτική στήριξη, για να την οδηγήσουν σε ακόμα πιο αριστερές κατευθύνσεις. Αντ’ αυτού ο σεχταρισμός (ειδικά) του ΚΚΕ το απειλεί με ιστορικά χαμηλά ποσοστά και με πολιτική παρακμή, παρά τους μηχανισμούς που έχει στήσει στην κοινωνία (σ.σ. άραγε ο Λένιν θα άφηνε έτσι αυτήν την ευκαιρία;).
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την τελευταία ομαλή πολιτική λύση. Αν κι αυτός αποτύχει, οι αγώνες θα δοθούν πλέον σε άλλα μετερίζια και σίγουρα όχι στο Κοινοβούλιο. Οι κίνδυνοι του όλου εγχειρήματος είναι πολλοί. Η ιστορία είναι γεμάτη από Αλιέντε και Μιτεράν. Και η ριζοσπαστική αριστερά του σήμερα θα πρέπει να τα έχει αυτά υπόψιν της. Να μην κάνει λάθη του παρελθόντος, αλχημείες και συμβιβασμούς ολέθριους. Να μην μπαλατζάρει ανάμεσα στην ανατροπή και στη συναίνεση. Όλοι ξέρουμε τις αιτίες της κρίσης, όλοι ξέρουμε που να αναζητήσουμε τις λύσεις.
Οπότε κοπιάστε. Κι όπως λέει ο Σλαβόι Ζιζεκ «αποβάλετε το κομμουνιστικό σας μένος, εμείς είμαστε αυτοί που περιμέναμε». Φιλολαϊκές λύσεις δίνει μόνον ο λαός. Tο αν αυτό μπορεί να γίνει με κοινοβουλευτικό τρόπο θα το δούμε επιτέλους στο άμεσο μέλλον.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(Atom)
___________________
___________________
___________________
___________________
___________________
___________________
___________________
ποια είναι πιο συγκεκριμένα τα αριστερά αντανακλαστικά του?
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ επικληση στο λενιν ειναι χυδαια.Οταν δηλαδη στην πρωτη ,στην αστικοδημοκρατικη φαση της επαναστασης στη ρωσια οι μπολσεβικοι επαιρναν τον πουλο στα σοβιετ και μεχρι και ο τζον ριντ στο οι μερες που συγκλονισαν τον κοσμο τους χαρακτηριζε ως ομαδα που βρισκοταν στο περιθωριο εκανε ο λενιν τους μπολσεβικους ουρα στην πολιτκη των μενσεβικων και των εσερων????Το κομμα της εργατικης ταξης κανει τακτικες συμμαχιες με μικροαστικα κομματα ,παντα διατηρωντας την οργανωτικη και πολτικη του αυτοτελεια,για να τραβηξει τις μικροαστικες μαζες στην παλη για το σοασιαλισμο οχι για να τραβηχτει η εργατικη ταξη σε αυταπατες για <> καπιταλισμο ,στον οποιο τα μονοπωλια της αγαπημενης ΕΕ του συριζα θα μας πινουν το αιμα
ΑπάντησηΔιαγραφήγια καπιταλισμο
ΑπάντησηΔιαγραφήγια ανθρωπινο καπιταλισμο
ΑπάντησηΔιαγραφή