Τρίτη 21 Αυγούστου 2012
Αύγουστος 2012: η καλοκαιρινή νηνεμία πριν την καταιγίδα
Δύο μήνες μετά την πεμπτουσία της φιλελεύθερης δημοκρατίας, τις εκλογές του Ιούνη, βλέπουμε τη νέα κυβέρνηση να παλεύει με τα κύματα για να πραγματοποιήσει εκείνα για τα οποία ψηφίστηκε. Γιατί πράγματι αυτά κάνει. "Επαναδιαπραγματεύεται" ακριβώς με τον τρόπο που υποσχέθηκε προεκλογικά. Ωστόσο δεν είναι λίγοι εκείνοι που πέφτουν από τα σύννεφα με τον τρόπο που διαχειρίζεται η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση τα μείζονα ζητήματα.
Ειδικά ο τρόπος με τον οποίον επαναδιαπραγματεύεται, παίρνοντας δηλαδή παραπάνω μέτρα (ακολουθώντας την τακτική του καλού-παιδιού), τους φαίνεται σαν φάρσα. Αυτό είναι η νέα κυβέρνηση όμως. Είναι η ίδια παράσταση που ανεβάζεται απλώς από (σχεδόν) διαφορετικό θίασο για τρίτη φορά μετά τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου. Κι έτσι εμείς βιώνουμε την ίδια πραγματικότητα πρώτα σαν τραγωδία και μετά σαν φάρσα: μια σειρά από εθελόδουλους σωτήρες να καλούνται να μας εξαθλιώσουν για να μας σώσουν από την εξαθλίωση!
Όμως όσοι ψήφιζαν τα τρία κόμματα που συναπαρτίζουν την κυβέρνηση ήξεραν πολύ καλά τί ψήφιζαν. Υπάρχουν τέσσερα διαφορετικά κριτήρια που κίνησαν τους ψηφοφόρους αυτούς:
-είτε το κριτήριο τους ήταν απλά το αντι-αριστερά/αντι-ΣΥΡΙΖΑ,
-είτε πίστεψαν πως είναι δυνατή μια διαπραγμάτευση διαφορετική από εκείνη του Βενιζέλου αλλά στο ίδιο πλαίσιο του ευρωμονοδρόμου [γνωρίζοντας πάντως πως κάτι τέτοιο δεν υπάρχει οπότε πρόκειται για το κλασικό σχήμα της φετιχιστικής απάρνησης: "ξέρω πολύ καλά πως δεν...αλλά...". Εν προκειμένω: "ξέρω πολύ καλά πως δεν μπορεί μια τέτοια τακτική να αποδώσει κάτι διαφορετικό απ' ό,τι απέδωσε προηγουμένως αλλά (θέλω να) πιστεύω σε αυτήν],
-είτε ήταν παραδοσιακοί ψηφοφόροι του δικομματισμού, πιθανώς έχοντας λαμβάνειν και τα κλασικά ανταλλάγματα,
-είτε στην τελική είναι αυτό που λέμε "καθαροί μνημονιακοί": νεοφιλελεύθεροι που θεωρούν πως το "μνημόνιο είναι ευτυχία κι ευκαιρία για τον τόπο".
Όπως και να χει
ακολουθεί η κυβέρνησή μας τον ίδιο δρόμο που ακολόυθησαν και οι προηγούμενες: το δρόμο της μεταρρύθμισης για να γίνουμε "σύγρχονη ευρωπαϊκή χώρα, αξιοκρατική και παραγωγική". Απλά το κάνει κάπως πιο περίτεχνα: πιο δυναμικά και με πιο πολύ "σόου". Με σόου σύλληψης φοροφυγά στην Ύδρα (με δεκάδες αστυνομικούς να συλλαμβάνουν μια ταβερνιάρισσα, φορώντας της χειροπέδες να τη σέρνουν στο τμήμα και με ομάδες ματ να κρατούν σε απόσταση τους "διεφθαρμένους-και κατά κανόνα επίσης φοροφυγάδες" που διαμαρτύρονταν για τη μεταχείριση της συλληφθείσας), με πραγματικά πογκρόμ μεταναστών (με το ειρωνικό όνομα "ξένιος Δίας"), με επέμβαση των ματ στη Χαλυβουργία, με το στην κυριολεξία χάρισμα της Αγροτικής Τράπεζας στην Πειραιώς και με άλλες εκθαμβωτικές κινήσεις που προδίδουν το ποιόν και τους σκοπούς της.
Μέσα σε αυτήν την κατάσταση ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να έχει κλείσει εισιτήριο για την εξουσία. Δεδομένου ότι η κυβέρνηση αποτυγχάνει να πετύχει κάτι διαφορετικό, όλο και περισσότερος κόσμος στρέφεται πλέον στην αντιπολίτευση. Επομένως κρίσιμες θα είναι οι διεργασίες εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Το ζήτημα είναι ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσει τελικά καθώς υπάρχουν εντός του πολλές τάσεις. Κύριες φυγόκεντρες τάσεις είναι απ' τη μια οι ευρωπαϊστές (που καταλήγουν ευρωφετιχιστές) και απ' την άλλη οι μη ευρωπαιστές που είτε θεωρούν πως απλώς το ευρώ δεν πρέπει να είναι φετιχ ή μονόδρομος είτε πως η έξοδος από την ευρωζώνη είναι απαραίτητη δεδομένης της "μεροληπτικής υπερ του κεφαλαίου" οικοδόμησης της. Όποια τάση κερδίσει θα κρίνει, δίχως άλλο, το μέλλον της χώρας καθώς ενώ σε ένα κόμμα μπορούν να εκφραστούν διαφορετικές απόψεις (κάτι που είναι θετικό στοιχείο εν γένει), σε μια κυβέρνηση, όπου τα πράγματα περνάνε στο πεδίο της πράξης μόνο μια κατεύθυνση μπορεί να ακολουθηθεί.
Το θέμα είναι όμως πως, όπως έχουμε επαναλάβει στο "πολιτικήΚρίση" μεσοβέζικες λύσεις δεν χωρούν. Εντούτοις κάθε πρόταση οδηγείται στην ακραία συνέπεια της: έτσι η ήπια επαναδιαπραγμάτευση οδηγείται ως φαίνεται στην καθόλου επαναδιαπραγμάτευση ενώ πιθανώς η σκληρή επαναδιαπραγμάτευση οδηγήσει στη ρήξη και στην απεγκλώβιση. Στη δημιουργία των συσχετισμών υπερ της μιας ή της άλλης τάσης θα παίξουν ρόλο τα καινούργια εκείνα τμήματα της κοινωνίας που θα θελήσουν να συμμετέχουν στον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ. Το ζήτημα είναι πιο κρίσιμο απ' όσο φαίνεται καθώς αν τυχόν επικρατήσει η "φιλοευρωπαϊκή τάση", που διακηρύσσει την "πάσει θυσία παραμονή στο ευρώ", κι εφόσον αυτή παραμείνει συνεπής στις διακηρύξεις της αυτές τότε μοιραία θα οδηγηθεί στον ίδιο δρόμο με την τωρινή κυβέρνηση. Αν απ' την άλλη επικρατήσουν οι πραγματικές δυνάμεις της προόδου: εκείνες που φετιχ δεν έχουν το νόμισμα αλλά το λαϊκό συμφέρον, εκείνες που μιλάνε ανοιχτά για ενότητα της αριστεράς και για σοσιαλισμό, τότε τα πράγματα θα είναι εντελώς διαφορετικά, καθώς η προκρινόμενη λύση θα είναι στην κατεύθυνση της απάντησης σε εκείνες τις συνθήκες και σχεσεις που αποτέλεσαν τις πραγματικές αιτίες της κρίσης. Ενώ όμως ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να μπορεί να αποτελέσει μέρος της λύσης, δίνει άθελά του μια προς το παρόν πολύτιμη βοήθεια στην κυβέρνηση
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αισθάνονται πως ψηφίζοντας ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς "ξέσπασαν" και έκαναν το καθήκον τους. Στην τελική δεν έχουν άδικο: στο πλαίσιο της φιλελεύθερης δημοκρατίας αυτό είναι το μέσο για να εκφραστεί κάποιος. Όμως στην πράξη το μέσο αυτό μοιάζει τόσο ανώφελο ώστε αν πραγματικά επιθυμεί κάποιος μια αλλαγή στη ζωή του αυτή να έρχεται στο γήπεδο της κοινωνίας. Και εκεί θα παιχτεί για ακόμα μια φορά το παιχνίδι. Τέλη αυγούστου ανακοινώνονται τα νέα μέτρα και αρχίζει η εφαρμογή τους μαζί με την εφαρμογή όσων δεν κατάφεραν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Εκεί είναι που πρέπει να επέμβουν ακόμη δυναμικώτερα τα κοινωνικά κινήματα: από το φοιτητικό κίνημα, μέχρι τις λαϊκές συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά.
Και στο βαθμό που ο αγώνας είναι κοινωνικός, η λύση δύσκολα θα είναι κοινοβουλευτική. Ιστορικά όλα τα κινήματα της αριστεράς έθεταν ως πρώτο στόχο την απόκτηση της κρατικής εξουσίας και μετά τη "λαϊκή-κρατική ανάπτυξη": από το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SPD) το του 19ου αιώνα και τα άλλα κόμματα της Δεύτερης Διεθνούς εως τους Μπολσεβίκους και τα κόμματα της Τρίτης Διεθνούς και τα ευρωκομμουνιστικά κόμματα αργότερα. Επομένως μήπως η λύση είναι αντίστροφη; Μήπως η πραγματική εναλλακτική δεν είναι ένα κόμμα; Μήπως ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να αποδείξει πως η πεπατημένη λύση της αριστεράς (κατάληψη κρατικής εξουσίας-εθνική ανάπτυξη) δεν αποδίδει και πως πρέπει εν τέλει να βαδίσουμε επιτέλους σε νέα μονοπάτια εναλλακτικής πολιτικής οργάνωσης σε μία βάση διαφορετικών κοινωνικών σχέσεων; Το μέλλον θα δείξει...
Ειδικά ο τρόπος με τον οποίον επαναδιαπραγματεύεται, παίρνοντας δηλαδή παραπάνω μέτρα (ακολουθώντας την τακτική του καλού-παιδιού), τους φαίνεται σαν φάρσα. Αυτό είναι η νέα κυβέρνηση όμως. Είναι η ίδια παράσταση που ανεβάζεται απλώς από (σχεδόν) διαφορετικό θίασο για τρίτη φορά μετά τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου. Κι έτσι εμείς βιώνουμε την ίδια πραγματικότητα πρώτα σαν τραγωδία και μετά σαν φάρσα: μια σειρά από εθελόδουλους σωτήρες να καλούνται να μας εξαθλιώσουν για να μας σώσουν από την εξαθλίωση!
Όμως όσοι ψήφιζαν τα τρία κόμματα που συναπαρτίζουν την κυβέρνηση ήξεραν πολύ καλά τί ψήφιζαν. Υπάρχουν τέσσερα διαφορετικά κριτήρια που κίνησαν τους ψηφοφόρους αυτούς:
-είτε το κριτήριο τους ήταν απλά το αντι-αριστερά/αντι-ΣΥΡΙΖΑ,
-είτε πίστεψαν πως είναι δυνατή μια διαπραγμάτευση διαφορετική από εκείνη του Βενιζέλου αλλά στο ίδιο πλαίσιο του ευρωμονοδρόμου [γνωρίζοντας πάντως πως κάτι τέτοιο δεν υπάρχει οπότε πρόκειται για το κλασικό σχήμα της φετιχιστικής απάρνησης: "ξέρω πολύ καλά πως δεν...αλλά...". Εν προκειμένω: "ξέρω πολύ καλά πως δεν μπορεί μια τέτοια τακτική να αποδώσει κάτι διαφορετικό απ' ό,τι απέδωσε προηγουμένως αλλά (θέλω να) πιστεύω σε αυτήν],
-είτε ήταν παραδοσιακοί ψηφοφόροι του δικομματισμού, πιθανώς έχοντας λαμβάνειν και τα κλασικά ανταλλάγματα,
-είτε στην τελική είναι αυτό που λέμε "καθαροί μνημονιακοί": νεοφιλελεύθεροι που θεωρούν πως το "μνημόνιο είναι ευτυχία κι ευκαιρία για τον τόπο".
Όπως και να χει
ακολουθεί η κυβέρνησή μας τον ίδιο δρόμο που ακολόυθησαν και οι προηγούμενες: το δρόμο της μεταρρύθμισης για να γίνουμε "σύγρχονη ευρωπαϊκή χώρα, αξιοκρατική και παραγωγική". Απλά το κάνει κάπως πιο περίτεχνα: πιο δυναμικά και με πιο πολύ "σόου". Με σόου σύλληψης φοροφυγά στην Ύδρα (με δεκάδες αστυνομικούς να συλλαμβάνουν μια ταβερνιάρισσα, φορώντας της χειροπέδες να τη σέρνουν στο τμήμα και με ομάδες ματ να κρατούν σε απόσταση τους "διεφθαρμένους-και κατά κανόνα επίσης φοροφυγάδες" που διαμαρτύρονταν για τη μεταχείριση της συλληφθείσας), με πραγματικά πογκρόμ μεταναστών (με το ειρωνικό όνομα "ξένιος Δίας"), με επέμβαση των ματ στη Χαλυβουργία, με το στην κυριολεξία χάρισμα της Αγροτικής Τράπεζας στην Πειραιώς και με άλλες εκθαμβωτικές κινήσεις που προδίδουν το ποιόν και τους σκοπούς της.
Μέσα σε αυτήν την κατάσταση ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να έχει κλείσει εισιτήριο για την εξουσία. Δεδομένου ότι η κυβέρνηση αποτυγχάνει να πετύχει κάτι διαφορετικό, όλο και περισσότερος κόσμος στρέφεται πλέον στην αντιπολίτευση. Επομένως κρίσιμες θα είναι οι διεργασίες εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Το ζήτημα είναι ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσει τελικά καθώς υπάρχουν εντός του πολλές τάσεις. Κύριες φυγόκεντρες τάσεις είναι απ' τη μια οι ευρωπαϊστές (που καταλήγουν ευρωφετιχιστές) και απ' την άλλη οι μη ευρωπαιστές που είτε θεωρούν πως απλώς το ευρώ δεν πρέπει να είναι φετιχ ή μονόδρομος είτε πως η έξοδος από την ευρωζώνη είναι απαραίτητη δεδομένης της "μεροληπτικής υπερ του κεφαλαίου" οικοδόμησης της. Όποια τάση κερδίσει θα κρίνει, δίχως άλλο, το μέλλον της χώρας καθώς ενώ σε ένα κόμμα μπορούν να εκφραστούν διαφορετικές απόψεις (κάτι που είναι θετικό στοιχείο εν γένει), σε μια κυβέρνηση, όπου τα πράγματα περνάνε στο πεδίο της πράξης μόνο μια κατεύθυνση μπορεί να ακολουθηθεί.Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αισθάνονται πως ψηφίζοντας ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς "ξέσπασαν" και έκαναν το καθήκον τους. Στην τελική δεν έχουν άδικο: στο πλαίσιο της φιλελεύθερης δημοκρατίας αυτό είναι το μέσο για να εκφραστεί κάποιος. Όμως στην πράξη το μέσο αυτό μοιάζει τόσο ανώφελο ώστε αν πραγματικά επιθυμεί κάποιος μια αλλαγή στη ζωή του αυτή να έρχεται στο γήπεδο της κοινωνίας. Και εκεί θα παιχτεί για ακόμα μια φορά το παιχνίδι. Τέλη αυγούστου ανακοινώνονται τα νέα μέτρα και αρχίζει η εφαρμογή τους μαζί με την εφαρμογή όσων δεν κατάφεραν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Εκεί είναι που πρέπει να επέμβουν ακόμη δυναμικώτερα τα κοινωνικά κινήματα: από το φοιτητικό κίνημα, μέχρι τις λαϊκές συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά.
Και στο βαθμό που ο αγώνας είναι κοινωνικός, η λύση δύσκολα θα είναι κοινοβουλευτική. Ιστορικά όλα τα κινήματα της αριστεράς έθεταν ως πρώτο στόχο την απόκτηση της κρατικής εξουσίας και μετά τη "λαϊκή-κρατική ανάπτυξη": από το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SPD) το του 19ου αιώνα και τα άλλα κόμματα της Δεύτερης Διεθνούς εως τους Μπολσεβίκους και τα κόμματα της Τρίτης Διεθνούς και τα ευρωκομμουνιστικά κόμματα αργότερα. Επομένως μήπως η λύση είναι αντίστροφη; Μήπως η πραγματική εναλλακτική δεν είναι ένα κόμμα; Μήπως ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να αποδείξει πως η πεπατημένη λύση της αριστεράς (κατάληψη κρατικής εξουσίας-εθνική ανάπτυξη) δεν αποδίδει και πως πρέπει εν τέλει να βαδίσουμε επιτέλους σε νέα μονοπάτια εναλλακτικής πολιτικής οργάνωσης σε μία βάση διαφορετικών κοινωνικών σχέσεων; Το μέλλον θα δείξει...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(Atom)
___________________
___________________
___________________
___________________
___________________
___________________
___________________
Διαφωνω με τν τελευταιο διαχωρισμο κομματος-κοινωνικου κινηματος...Η αριστερα, για την καταληψη της εξουσιας, χρειαζεται το ισχυρο λαικο κινημα αλλα αυτο δεν παει στον κινηματισμο. Το ισχυρο λαικο κινημα χρειαζεται οργανωτικη συγκροτηση, συντονισμο, πολιτικη καθοδηγηση, αντιπληροφορηση, χρειαζεται ενα οργανωμενο κεντρο που να λειτουργει σαν το πιο οργανωμενο κ πρωτοπωρο κομματι τ, που θα προχωρα μαζι με τς μαζες, και θα τραβαει ο ενας τον αλλο μπροστα, οταν ειτε ο λαος ειτε το κομμα παει πισω. Χωρις ενα ισχυρο πολιτικο υποκειμενο, οι αλλαγες θα ειναι βραχυβιες κ ενσωματωσιμες, ιστορικα οποια κινηματα δεν ειχαν οργανωμενη την κοινωνικη πρωτοπορια τους, ηττηθηκαν μεσω τς ενσωματωσης κ τς εξαπατησης τ λαου. Αυτο παει απο την δημοκρατια στην αρχαια ελλαδα και τον Χριστιανισμο (στην κοινωνικη του εκφανση) μεχρι το 73 κ τ Πασοκ, τις πλατειες, την Αιγυπτο κτλ. Η απουσια τοσο ενος κομμουνιστικου κομματος πραγματικου, λαικου κ ανοιχτου, οσο και ενος διεθνος κομμουνιστικου κινηματος και μιας διεθνους λαικης κοινοτητας, δλδ η απουσια οργανωμενων δομων, ειναι η μεγαλη παθογενεια των δυναμεων της προοδου, κ αυτο φαινεται, καθως ολα τα ξεσπασματα στην κοινωνια εψαχναν γ μια πολιτικη καθοδηγηση, κ ας φωναζαν για το ακομματιστο συγκεκριμενοι, ο κοσμος εψαχνε κ φαινοταν. Τωρα, θα ειναι ο Συριζα αυτο το υποκειμενο? Ο συριζα δεν μπορει να παει μεχρι τελους, δεν μπορει να χτισει ο ιδιος τον σοσιαλισμο, κ αν θες γ μενα, λογω τον αντιφασεων του, δεν ξερω αν μπορει να βγαλει την χωρα απο την κριση αν αφεθει. Σιγα σιγα, οσο τραβιεται απο τα Δεξια (ΜΜΕ, κομματα, ρεφορμισμος στο εσωτερικο του) εχει τραβηξει σε υποχωρησεις κ δεξιοστροφες. Αντιθετα, εστω κ σπασμωδικα, οταν τραβηχτηκε απο αριστερα ( ΚΚΕ κ αριστερο ρευμα βασικα) μπορεσε να διατηρησει ενα πιο σωστο προφιλ. Τι μας δειχνει αυτο? Οτι μεσα στο συριζα υπαρχει μια μειοψηφια που ομως ειναι ισχυρη κ η οποια τεινει να εξοβελιστει απο τυχαρπαστους ρεφορμες τυπου Μητροπουλου, Παπαδημουλη κτλ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγω δεν το εχω δεδομενο οτι ο Συριζα θα κυβερνησει, ας εχμ κ καμμια πισινη. Δεν ειναι τοσο απλο, ο αντιπαλος θα κρατησει με νυχια κ με δοντια την συγκυβερνηση του. Το ζητημα για την αριστερα μεσα και εξω απο τον Συριζα θα επρεπε να ειναι 1) η αναπτυξη του λαικου κινηματος, η αφυπνηση κ η οργανωση του
2) Η ανασυνθεση της Αριστερας σε ενα εναιο οργανωτικο κ πολιτικο κεντρο αγωνα, που ασχετα αν θα ειναι μεσα ή εξω απο τον συριζα, δεν θα πηγαινει αντιδραστικη/σεχταριστικη/καθαρουτσικη κοντρα αλλα με εποικοδομητικη κ συντροφικη κριτικη θα τραβαει το πολιτικο σκηνικο ολο κ πιο αριστερα, ενω παραλληλα το αριστερο αυτο κεντρο θα αποτελεσει κ το πυρηνα για ενα πραγματικο επαναστατικο κ λαικο υποκειμενο, για τς αγωνες κ τς ρηξεις που ερχονται, κ που αντιφατικα ή σεχταριστικα υποκειμενα (ΣΥΝ-ΚΚΕ) δεν μπορουν να σηκωσουν κ να τς εμφυσισουν στο λαικο κινημα
ΑπάντησηΔιαγραφή3) Η αριστερα πρεπει να ορισει ενα συγκροτημενο, ειλικρινες, ριζοσπαστικο κ επαναστατικο προγραμμα διεξοδου απο την κριση, που να ευνοει τις παραγωγικες δυναμεις και την αναπτυξη τς, την διεθνη αλληλεγγυη των λαων και τις σχεσεις σε αλλο επιπεδο, την διεκδικηση της ανεξαρτησιας κ μιας νεας θεσης στο διεθνες κ ευρωπαικο στερεωμα, σε συνδιασμο με τον αγωνα, μαζι με τς λαους τ ευρωπαικου νοτου, των Βαλκανιων κ του αραβικου βορα μιας νεας διεθνους κοινοτητας των λαων, πανω στην βαση της αλληλεγγυης κ της συναδερφωσης. Να μιλησει η αριστερα για απεμπλοκη κ ρηξη με ολους τς ιμπεριαλιστικους μηχανισμους που μας κρατουν υποδουλους ( νατο, ΕΕ) κ ειδικα για μια νεα κατευθυνση στην εθνικη οικονομια ( εξοδος απο ευρω, νεο νομισμα, φορολογικα μετρα περιπου σαν αυτα π ειπε ο Συριζα, λεφτα για παιδεια-παραγωγη και υγεια-ασφαλιση). Να μιλησει για την επιβιωση τ λαου απο την επικειμενη φτωχεια κ εξαθλιωση, με ορους οργανωσης δομων αλληλεγγυης-αγωνα σε γειτονιες, σχολες, εργοστασια κτλ.
Τωρα, ολα αυτα δεν μπορει να κανει ενα κομμα που διεκδικει την εξουσια, αλλωστε δεν γινονται απο μερα σε μερα. Νομιζω οτι οι δυναμεις του κινηματος και της κομμουνιστικης αριστερας πρεπει να ανασυγκροτηθουν κ να παιξουν πρωτοπωρο ρολο στην οργανωση του λαου, την επιβιωση του κ τον αγωνα για διεξοδο απο την κριση, υπο το πρισμα της οικοδομησης ενος αλλου κοσμου, καθως μονο αυτες οι δυναμεις μπορουν να παιξουν τον ρολο αυτο. Στην ελλαδα εχμ τ καλο να εχμ ισχυρες κομμουνιστικες δυναμεις: καθε μερα που περνα, βρισκομαστε πισω απτα καθηκοντα μας. Ας παρουμε την πρωτοβουλια που χρειαζεται, για να χτιστει ενα νεο αριστερο-κομμουνιστικο κεντρο που θα παιξει ρολο να χτιστουν μετωπα, δομες αγωνα κ αλληλεγγυης, θα σηκωσει συνδικαλιστικους αγωνες, θα δωσει πρισμα διεξοδου, θα πιεσει καταστασεις. Ετσι παιζουν ρολο οι κομμουνιστες στα πραγματα.